Kulis.az Şəbnəm Karslının “Ey dost” şeirini təqdim edir.

Bəyaz həkim otağı, dəmirli pəncərələr

Saxta gülümsəmələr, saxta güclü görünmə

Otağı darmadağın edib bağırasım var

Yaxasından yapışıb “Ölürəm” deyəsim var

Yox yerdəncə necola güclü bir adam ola

Ata kimi, dost kimi, ya da ki qardaş ola

Tüpürəsən qürura ağlayasan doyunca

İlk dəfə biri görə necə ağladığını

Bu şəhərdə itlər də hürmür ağız dolusu

Yaşamağa ərinir hər hissi hər duyğusu

Silib atmağım gəlir bütün xatirələri

Susub yaşamaq üçün bir bəhanə gəzərəm

Xəyalım bu şeirtək qafiyəsiz hecasız

Günlər dünənə bənzər, eyni, hissiz, mənasız

Gedənlərin dalınca ölüb gedəsim var

Donuram, dayanıram, susuram, oynayıram,

Mənim üçün də vallah, ağlayacaq anam var,

Dağılıb misralara sığmaz ki göz yaşları

Bilmədim, biləmmədim niyə acı çəkirəm

Boş ver, ey dost halımı, dünya dərdi nədir ki,

Gedənlərin dalınca getmək istəyim gəlir

İstanbula baxıram yeddinci mərtəbədən

Buz tutmuş bu eyvanın məhəccərindən tutub

Göyün yeddinci qatı, nəfəsim yerin dibi

Özümü o boşluğa atıb tullayasım var

Ey dost, bil, ölüm səslər bu qaranlıq gecələr

Hamı məni tərk edir, bircə ölüm əl çəkmir

Xoşbəxtliyi su kimi ovuclayıb tuturam

Axıb gedir əlimdən, heç cür saxlayammıram

Üz-gözümə sürtürəm gülümsəmə şəklində

Yoxluq ilə ölümün ətəyindən yapışıb

Pıçıldayıram səssiz

Ölüm üçün tələsmə

Ölüm üçün tələsmə...

• Allahı yaradıcı kimi yox, qoçu kimi təqdim edirlər - Rahid Ulusel
• "Kann"ın namizədləri - Siyahı
• Pezeşkianın Azərbaycan dilində şeir deməyinə niyə sevinirik? – Ulucay Akif