Bu gün gənc şair Əsəd Qaraqaplanın ad günüdür. Kulis.az bu münasibətlə onu təbrik edir və yeni şeirlərini yayımlayır.

Sonuncu Ayrılıq Şeiri

mənim tənhalığım sənin yoxluğunla doludur
mənim tənhalığım sənin yoxluğunla...

nə Kafka var indi məni sorğulasın
nə Milenaya məktublar
indi sən varsan, Vüsalə
min ildir axtardığım
min bir il sonra tapdığım...

qədər uşaq yanların
var ki, mənim böyüklüyüm çoxalarkən
səni heç bir yanımda tapa bilmirəm
sən mənim yanımda olmayanda bir çarə varsa
o da – tək çarə mənim yanımda olmağındır
ya da mənim
bütün bu dəliliyimlə sənin yanına gəlməyim...

ictimai quruluşu dəyişdirəcək qədər
bir yanın varmış məndə
mənim ataxaqanlıqdan
anaxaqanlığa keçmək istəyim...

qüsuruma baxma, Vüso
mən çox erkən kişiliyin
hakim olduğu mühitdə böyüdüm
qadınların insan ola bilmədiyi mühitdə
sanki qadınlar burda kölə olmağa hazır
ana olmağa hazır...

o qədər də əsəbiləşmə
bizdə analar cənnətin onların ayaqlarının
altında olan bir qadınlar
üstündə əzilsələr də dünyanın...

sanki onlar yerlikləmiş kimidirlər
bu dünyadan qaçmağa
ama mənim səndən qaçmaq
fikrim yox kimi səslənir
min ildə itirdiyimi
doqquz yüz il qabaq kimi

bir müddətdə tapmaq kimi...

səni bir əsr özləmək
bir qadını min il unutmaq kimidir
səni bir kərə sevmək
insanın yaradılığı ildən bəri
ilk dəfə insan olmaqdır...

məncə insan yarını tapdığında insan kimi
sevdiyini tapdığında ilk dəfə insan kimidir...

indi səni mənim əlimdən artıq
nə Kafka qurtara bilər
nə Milena
indi bizim bəlkə bir görəvimiz vardır sadəcə:
mən ata olmalıyam
sən də ana...

Monika Belluççiyə Sevgi Məktubu

canım, gözüm, ürəklim – üzülmə sən

Monika Belluççi kimi gözəl deyilsən ama

Monika Belluççi kimi ürəksiz də deyilsən...

aynalara baxma belə

aynalar ki göstərmədi içimizi çölümüzə

gözlərimiz görməyəndə bizi aldatmadı yalnız

sevişərkən gözlərini

nədən yumduğunu indi anlayıram...

saçlarını dağıdarkən baxdım sənə

oysa sən çox dağınıqmışsan

sevişmək öncələri...

kimsələrə demə ama –

qadınlar sevişərkən iki qat qadın olur

iki qat gözəl olur

sənin də gözəlliyin sevişərkən

daha üstün Monika Bellucidən...

o qadınlar vardır ha –

gəlmədən alışmışdılar getməyə

onların gözəlliyi də gəlmədən getmişdir o gün...

gözəl qadınların gözəl

sevişdiyin görmədim heç

gözəl qadınlar gözəl unudulmuş çirkinlərdi...

kimsələrə demə ama –

o qadınlar sevişə bilmədiyindən

bir qat qadın belə olmur

bir qat gözəl belə olmur...

bir qat belə Monika Belluççi olmur, ürəklim...

görmədən sevdiyimiz qadınların

gözəl çıxma ehtimalı

bizi daha çox üzür

bizi daha çox üzür görəndə vurulduğumuz qadınlar...

canım, gözüm, ürəklim – üzülmə sən

mənə Monikadan bir şeylər anlat

de ki Monika Belluççi sən deyilsən...

Kişi Hönkürtüsü

heç bir ağrı kişi hönkürtüsü qədər

dəhşətli deyil, Şəhriyar

kişi bütün ağrıları

canına yığdığı zaman hönkürür...

ilk dəfə nənəm öləndə

atamın hönkürdüyünü görmüşdüm

sonra atam intihar etməmişdən

bir gün qabaq hönkürmüşdü...

zamanı nə qədər geri

insanı nə qədər irəli atsan

ağrılar o qədər gəlib doluşurlar canına

zamana meydan oxumaq

hönkürtünü içində cürərtməkdir...

atam oysa mən ağrını duymamışdan

hönkürməyə başlamışdı

zamana meydan oxuyub intihara getmişdi...

bir üsyanın ən çılğın anıdır bəlkə hönkürmək

bəlkə ölmək hönkürməkdən bir gün əvvəlin işidir

bir kişi nə zaman ölür, Şəhriyar?

bir hönkürtü neçə milyon ağrıdır?

atam çiyinlərinin titrəmiylə

ağrıların rəsmini çizmişdi mənim yaddaşımda

daha dörd yaşım olmamış qoynuma girmişdi ölüm

sonra on beş yaşımda intiharı gətirmişdi hönkürtü...

dünya ölümlülərin son üsyan yeri, Şəhriyar

son ağrı yeridir oysa hönkürtü...

Qanımız Azadlığımızdı, Xuraman

gördüm damarlarını çox üzüldüm, Xuraman

həyata enmək vaxtıykən

iynələr, sitemlər damarlarımıza endi

bizi acı dərmanlara qonaq etdi ayrılıqlar

həyatımızın rəngləri bədənimizin rəngləriylə dəyişdi

xəstə olduq bu xəstələr arasında

xərclədik ömrümüzü əsəb cığırlarında

gənckən unutmalıydıq gənckən unutdurdular

bizə şans qoymadılar özümüz kimi olmağa...

bir Rafiq Tağımız vardı - adam kimi həkimdi

həkim kimi adamdı

onu da arxasından vurdular qaranlıqda

bizim ürəyimizə

onunsa kürəyinə saplandı namərd bıçağı

indi halımızı soran yox

yanımıza gəlib-gedən

bütün ayrılıqların ömrü bir bıçaqlıqmış

bütün şairlərin də həyatı bir ayrılıqlıq...

damarlarını gizlət daha, Xuraman

bir insan yerimiz varsa

qanımız axan damarımız

bir yaşam yerimiz varsa qanımızdı

qanımız azadlığımızdı, Xuraman...

hava işıqlanmışdı
ölümümə dəqiqələr qala
bu üsyancı ruhumun son yeri otağımdı
öləcəkdim -
bir daha məni sevməyə gəlməyəcəkdi dostlar
bir daha sevməyəcəkdi məni öksüz qadınlar
yetimlər boynubükük qalacaqdılar
bütün haqqı tapdananlar

qanadlarımın kölgəsindən gedəcəkdi...

mən də gedəcəkdim elə sadə insanların məni
özlərindən biri bilməsindən yana
öz ölümümdən çox məni

hər kəsdən ölməyim daha çox yandırır

bu sabahı işığında...

mən bu sabah durub getməliydim sonsuz gecələrə
adamlara sevgi sunmalıydım hələ günortalar
axşamları içki masalarında türkü söyləməliydim...

insanların yaşamaq ümidi idim

son ümidim kəsiləndə
mən öləcək qədər cavan deyildim
mən yaşayacaq qədər yaşlı biri
həyat heç harda başlayıb harda bitdiyinə baxmır
kimin kimi olduğunu heç sormadan edam edir...

hava işıqlanarkən qaranlıq çökür üstünə
sevgiyə götürülmüş bütün ömürlər yarım
bütün üsyanlar yarıda qırılmaqda
bütün dənizlər dənizin dibində boğulmaqda...

• "Joker" filmi bu dəfə ümidləri doğrultmadı
• Polad Bülbüloğlunun yerinə kim təyin edildi? - Sərəncam
• Xəzər Süleymanlı Poeziya Teatrı yaratdı