Bu ölüm-itimlərin bol olduğu, hər gün yeni bir itkiylə qarşılaşdığımız zamanda...
İrfan Çifçini də itirdik.
Tanımadınız, deyəsən.
O, Türkiyənin Azərbaycandakı mədəniyyət müşaviri idi.
Tanımamağınız normaldır.
Çünki onu əhəmiyyətli bir dövlət tədbirində də tanımamışdılar.
Balacaboy, sadə adam heç kimin diqqətini çəkməmişdi.
Müşavir olduğunu heç kim təxmin edə bilməzdi.
Üstəlik bir müşavir, rəsmi bir adam niyə sadə olsun ki?
Niyə hamıya bənzəsin?
Heç İrfan bəy özü də özünü təqdim etmir.
Deyəsən, gərək duymur buna.
Rəsmi görüşdə qıraqda, gözdən-könüldən uzaqda dayanır.
Ən sonunda onu kimsə tanıyır.
İrfan bəyi rəsmi nümayəndələrə tanıdır və onu başda otuzdururlar.
Yəqin, İrfan Çifçinin portreti bu qısa əhvalatdaca açılır.
Bizim yazarların onun haqqında yazdıqlarına, şəkillərinə baxıram.
Doğma birini itirmişik.
Doğrudan eləydi.
Doğma adamıydı.
Məni heç tanımırdı.
Ramiz Rövşənlə bir yerdə imza günümüydü.
Gəlib mənim kitabımı da aldı, şəkil çəkdirdik.
Hətta mənim arıq olmağımla bağlı bir zarafat da elədi.
Sonra kitabı qoltuğuna vurdu və çıxıb getdi.
Pozitiv, səmimi, sadə və mehriban.
Mənə elə gəlir, onu daha çox bu sözlərlə yad eləmək olar.
Hoşcakal, İrfan bey!
