Ölən qız durub oynasın!

***

ortadan bir qış çıxar...
deyər, mən də varam.
bax, onda anlayaram -
neçə bahar əskiyəm,
neçə günəş yoxam,
neçə xoşbəxtlik azam...
və neçə şeir çatışmıram.

***

çıqqılı əllərim itdi
kədərin böyük ovuclarında.
indi kədərin böyük əllərinin
qaranlıq küçələrində
o çıqqılı əlləri axtarıram...

yan-yörəmdən ötən insanların
üzünə baxıram umudla...
bəlkə o çıqqılı əllərin
yerini bilən ola.

amma elə məyus oluram ki...
nəsə bir söz soruşmağa
heç kimin üzündə şeir yoxdu.

***

o başqa bir hekayəydi...
kimsə dedi ki,
ölən qız durub oynasın!
bir də baxdım, durna kimi süzürəm.

***

xatirələr çözələnən kimi...

birinci dəli Təriş göz ağardır gözümə.

çox gözlədi ağıllanması üçün -

məktəbə getməsi... bir oğlan sevməsi üçün.

atası beş dənə buzov almışdı.

deyirdi, buzoylarımız yekəlib kökələn kimi

dədəm onları satacaq,

inəklərin puluyla məni Bakıya,

Maştağaya aparacaq...

həkimlər də məni sağaldacaq.

Eeeeee....eh

biz hamımız o buzovların yekəlməsini,

yekəlib kökəlməsini gözlədik...

amma mal oğruları gecələrin birində

buzovları apardılar,

Maştağada Tərişin bir küncdə gözləyən

ağlını da oğurladılar.

sonra da Təriş hamıdan küsdü,

məndən küsdü, ölümdən küsdü...

Maştağadan küsdü.

Çay yuxarı-çay aşağı Tərişi axtaranda

bütün uşaqlar düşünürdük ki,

təki ölməsin...

hərəmiz ağlımızdan

bir az kəsib

Tərişə verərik,

Maştağaya getməsə də olar.

İndi uzun-uzun illərdən sonra

Maştağa adı eşidəndə

içimdən bir göynərti keçir...

ağlımın bu yox vaxtında

ağıllanmağım da gəlmir dəlixanada.

çünki dəlixanalar heç bir dəlini ağıllandırmır...

dəlixanalar dəli olmaq üçündü.

Tərişdən sonra bizim uşaqların hamısı

xəyallarının Maştağasında dəli oldular.

***

Ağlamaqdan utandığım vaxtlarda...

saçlarımı gözlərimin üstünə tökərdim.

saçlarım adət eləmişdi buna

və saçlarımda ağlayardım həmişə.

Sonralar nə vaxt ki,

saçlarım gözümün üstünə tökülürdü,

istər-istəməz ağlamağım tuturdu.

nənəm də deyirdi, bu qız dəlidi.

Saçlarım beləcə öyrəndi ağlamağı.

utandıqca, saçlarım ağladı...

indi ağlayanda elə bilirəm,

saçlarım ağladığına görə ağlayıram

***

Getməyə yer tapmayanda...
Humay xalanın doqqazını açsam,
boynuma sarılıb ağlayar,
əllərimi öpər, bilirəm.

Nənəmi tanıyanlar deyir ki,
əllərim nənəmin əlləridir, elə bil.
nənəm o əllərlə
aclıq illəri çox çörək verib Humay xalaya.

Mənsə utanıb əllərimi çəkərəm,
- nənəmin əlləri deyil, Humay xala!
osa öpər öpər əllərimi.
sonra qapısının bircə fərəsini kəsər
əziz qonağına.

Amma Humay xala da çoxdan ölüb.

Getməyə yer tapmayanda bilirəm
getməyə bircə göyü olur adamın.

***

Atası kəndimizin şairiydi deyə,
bütün günü şeir kitabları oxuyurdu Afilə.
bir dalğınlıq varıydı gözlərində,
bir pərişanlıq varıydı saçlarında,
bir şairlik varıydı halında.

Amma şeir yaza bilmirdi-
şeir yaza bilməsə də,
həmişə elə bilirdim Afilə şairdi.

Şəkil çəkdirəndə də
boynunu yana əyib
şairlər kimi uzaqlara baxardı,

mən obyektivə

İndi kəndimizin məktəbində
ədəbiyyat dərsi deyir Afilə.
və mən hər kəndə gedəndə
görüşürük, dərdləşirik...
hələ şəkil də çəkdiririk

İndi mən uzaqlara baxıram,
Afilə obyektivə.

***

gözümdə...
dünyanın ayrılıqları,

pıçıldadım:
- kor olasan!
və sonra...
bütün gecələrdən sordum:
- günəş hanı?

***

rəssam soruşdu:
- ən sevdiyin rəng hansıdır?
- küləyin rəngində çək məni - dedim!