Bizim uşaqlığımız sevginin günah olduğu düşüncəsi içində keçdi. Dilimizə “sevirəm” kəlməsini gətirməkdən qorxduq. Nə ata-anamıza “sevirəm” söylədik, nə də onlar bizə söylədi.

Valideynlərimiz bizə olan sevgilərini izhar eləyəndə “səni çox istəyirəm” dedilər... Evimizə gələn qonaqlar gic-gicə bir sual ünvanladılar bizə yeri gəldi-gəlmədi: “Atanı çox istəyirsən, ananı?”... “Atanı çox sevirsən, ananı?” - deyəni heç olmadı.

Dostlar bir-birinə “səni sevirəm” yerinə, “mən sənin xətrini çox istəyirəm” dedilər. Hətta sevgililər – qızlar, oğlanlar bir-birinə “səni sevirəm” söyləməkdən qaçdılar. Əfsanəyə görə, əsl sevən oğlan sevdiyi qıza “səni sevirəm” deyə bilmirdi. Həqiqi aşiq “səni sevirəm” kəlməsini dilinə gətirməməliydi. Gətirirsə, sevgisi saxta hesab olunurdu.

Qızlarsa abrına sığınıb bu kəlmələrdən qaçmalı idilər. Ürəkdən, səmimi qəlbdən “səni sevirəm” deyə hayqırmaq istəyənlər dillərinin ucundan bu sözü geri qaytarırdılar.

Balaca müşahidəçi olan mən niyə rusların, ingilislərin öz uşaqlarına “ya lyublyu tebya”, “ay lav yu” deməklərinə, öz anamdansa bu kəlməni ana dilimdə bircə dəfə də olsun eşitmədiyimə mat qalırdım.

Rus dili dərslərinə maraq azalandan sonra Məşhədə gedib müəllimliklə yanaşı, mollalıq eləməyə başlayan qoca Rizvan müəllimimizdən “sevmək günahdırmı?” soruşduğumda cəmi on iki yaşındaydım. Rus dili dərsinin yerinə bizə cənnət, cəhənnəm, günah və savabdan danışan bu müəllimə bu cür sual verməyim normal idi. Rizvan müəllim əvvəlcə çaşıb qaldı. Sonra düşüncəli şəkildə “yox, bala, günah deyil, sevmək niyə günah olsun ki?” - dedi. “Bəs onda niyə kimsə kimsəyə “səni sevirəm” deyə bilmir? Niyə qızların tutduğu xatirə dəftərlərindəki on üçüncü suala heç kim cavab vermir?” - soruşdum bu dəfə...

Osmanlı türkcəsiylə dilimiz qaynayıb-qarışandan, üstü “I love you” yazılı köynəklər ölkəmizə ayaq açandan sonra biz də alışmağa başladıq “səni sevirəm” kəlməsinə. İndi çoxumuz uşağına “səni sevirəm” deyib bağrına basır. Eyni kəlmələri sevinclə balasından qəbul edir. “Səni sevirəm” kəlməsi günahmış, ayıbmış, söyüşmüş kimi dilimizdən çıxarılıb dışlanmır.

Biz uşaqlarımıza Məhəbbət, Sevgi adlarını verir, amma onlara sevginin, məhəbbətin yanlış bir şey olduğunu aşılayırdıq. Xüsusən qız uşaqlarına...

Evimizlə üzbəüz binadakı mənzillərdən birində Sevgi adlı balaca bir qız yaşayır. O, balaca həyətdə oynayanda anası pəncərədən “Sevgi... Sevgi...” deyə haylayır.

qızlarına Sevgi adını vermişlər

amma sevməyi-sevilməyi

ona qadağan etmişlər

sevdiyindən ayırıb

başqasına vermişlər

“sevgiylə qarın doymaz” - demişlər ona

qonşumuzun qızıydı Sevgi

pəncərələrindən anası haylardı tez-tez

imkan verməzdi həyətdə ləngiməyə

“Sevgi... Sevgi...” - deyə

qadının səsi götürərdi həyətimizi

sevgiyə səslərdi o qadın sanki hər kəsi

Afrodita kimi

Sevgi gəlin köçəndən

kimsə sevgiyə səsləmir bizi

yalandan da olsa!

Bu şeiri o qıza yazdım. Şeirimin çin çıxmamasını arzu edirəm o balaca qıza. Ömür boyu qələmimdən bir nikbin şeir çıxmadı ki... Qüsuruma baxmasın.

• İstanbul boğazında Bakı rüzgarı - Rəvan Cavid
• "Mən bu cahana sığmazam"ın aktyorları eyni layihədə
• Gertruda Komorovskaya - Həmid Piriyevin yeni hekayəsi