Övladlarımızı onları hər bir situasiyada dinləyəcəyimizə, anlayacağımıza, dərd və qayğılarına səmimi qəlbdən şərik olacağımıza inandıraq.
İnsan həyatı hər cür qondarma namus, qeyrət, əxlaq anlayışından, naftalin iyi verən “atalıq qüruru” və “analıq heysiyyatı”ndan, eyni zamanda dörd əllə sarıldığımız dünya cifəsindən qat-qat üstündür.
Valideynlərin və ümumən cəmiyyətin məsum bir qızcığazı ölümün ağuşuna atması, öz laqeyd, köntöy, milli mentalitetlə süslənib-püslənmiş davranışı ilə bu bədbəxt hadisəyə rəvac verməsi qeyrətsizliyin, namussuzluğun, əxlaqsızlığın və şübhəsiz pozğunluğun ən böyüyüdür.
Övladlarımız onlara göstərdiyimiz sevgi və anlayışın hər şeydən yüksəkdə dayandığına əmin olsalar yaşamaq gücünü heç vaxt itirməzlər; onları sinif, qrup, iş yoldaşları, yaşadıqları rayonun icra müavinləri, qorilla düşüncəli direktorlar və marionet psixoloqlar mənəvi terrora məruz qoyanda belə əl atıb yapışmağa bir budaq olduğunu düşünüb toxtayarlar.
Kimliyindən asılı olmayaraq əli sonuncu budaqdan üzülən hər kəs Elina kimi zərif, zəif və aciz uşağa çevrilər.
Vəzifəsinə, puluna, qohum-övladına, arvad-uşağına, sevgililərinə güvənən və bu dəqiqə bu yazını qarnını qabağa verib burnunu qurdalaya-qurdalaya oxuyan cənab, bir anlıq son ümiddən əlinin üzüldüyünü düşün; əminəm içindən quyruğu tapdanmış pişik səsi gələcək!
Budaq olmağa məhkum insanlar, sizə sonuncu ümid kimi uzanan əlin üzülməsinə imkan verməyin, düşünün ki, bu qatillikdir və təkcə insanı yox, həm də tanrını öldürməkdir.
