Bu, Azərbaycan atasıdır, yol gəlir.
Düz 30 ildir gəlir, qucağında ölü balası...
Azərbaycan atası 30 ildir gələcəyə qucağında balasının meyiti ilə gedir.
Azərbaycan atası 30 ildir qucağında gələcəyin meyitini gəzdirir.
Sabahın meyitini əllərinin üstündə tutub sabahı gözləyir.
30 ildir Azərbaycan atası balasını böyüdüb qucağından yerə qoyan kimi canını alıb qaytarırlar qucağına.
Sizif daşına dönmüş balalarımızın meyitini qucağınıza alıb bu müsibətin içində nəsə umuruq.
Sağlığında utandığından, qayğıdan arınıb övladına yaxın durmayan bu gənc atalar balalarının daşa dönmüş meyitinə bu cür sarılmaq cəsarətini hardan tapır?
Yuxu apardığı yerdəcə yatan bu canları o qədər daşıyıblar yataqlarına, yorulmuşam deyəndə də...
Bu bədən, o bədən deyil!
Bir zamanlar çəkisini hiss etmədiyin bir şey dünyanın ən ağır yükünə necə çevrilir?
İlahi, insan bu ağrının altında dünyanın faniliyinə necə inansın?
Faniliyin bunca möhkəm bir ağrı yaratmağa qüdrəti necə çatır?
Allah, indən belə onların qucağına nə verəcəksən ki, o qollar daşa dönmüş balasının bədənini unutsun.
O əlləri bundan sonra nəyə toxundurub inandıracaqsan ki, əslində cəhənnəm bu dünya deyil?
