Kulis.az Orxan Həsəninin "Anka" adlı yeni hekayəsini təqdim edir.
Əşyalarımın çoxu Ankada qaldı; diş pastam, jiletim, üstündə dörd yarpaqlı yoncadan naxışlar vurulan sarı papağım, fenim, sürücülük imtahanı üçün testlərim, çox sevdiyim narıncı köynəyim, Raymond Karverin üç cildik hekayələri və yaşıl jaketim. Məndən çox Anka geyinirdi deyə yaşıl jaketi saymıram.
Dünən səhər hamamdan çıxıb saçımı qurutmaq üçün başımı qonaq otağındakı radiatora söykəyəndə anladım ki, Ankada qalan əşyalarımı almalıyam. Xüsusən feni. Onu görmək üçün yaxşı bəhanədir!
Yeni ev tutmuşam, üstəlik iki ay keçib, daha barışmağa ümid qalmayıb. Beləcə axşam işdən qayıdıb aram-arxayın divanda uzandım və ona təzə nömrəmdən yazdım. Yazmağıma bənd imiş kimi dərhal cavabladı. Xeyli danışdıq... danışdıq... danışdıq...
İşdən sonra Ankanı götürəcəm, gecəni məndə keçirəcəyik. Bəlkə, nəsə içdik. Evdə dostumun ad günümdə hədiyyə elədiyi iki kaset “Xırdalan” pivəsi var.
Ankadan mesaj gəlir.
– Hardasan?
– Metrodan çıxdım.
– Bəs taksi?
– Taksi çağırıram gəlmir, görüşək, bir yerdə çağıraq.
– Yağışın altındayam.
– Bəs niyə ofisdə gözləmədin?
– Hamı çıxıb, mən də çıxmalıydım.
Ona yalan deyirəm, ziyansız bir yalan, taksi sifariş verməmişəm. Yoxlamağa dəyməz. Buradan sifariş versəm, lap iki qatını ödəsəm, mən deyən yerə sürməz. Ancaq daxilimdə gücünü haradan aldığını bilmədiyim bir əminlik gəzişir; taksi tapacam. Gör başı işləməyən nə qədər adam var! Həm də bütün ümidlərin tükəndiyi bu uzun məsafədən (iki ay) sonra Ankayla görüşəcəmsə, taksi tapmaq bir qurtum su içməkdir.
İş yerinə doğru addımlayıram. Yol kənarında çətirinin qanadına qısılıb hərəkətsiz dayanmış gülsatan qarı gözümə sataşır. Ölübmü? Yox! Harda yaşlı adam görsəm, elə bilirəm indicə öləcək.
Yaxınlaşıram. Yağış çiçəklərin tozunu yuyur. Naşıcasına dəstələnib kağıza bükülmüş bir dəstə çobanyastığı alıram; bəyaz buludların arasında sapsarı günəş. Marketdə, küçədə, bazarda – fərqi yoxdur, yaşlılardan nəsə almaq xoşuma gəlir, elə bilirəm onlara yaxşılıq eləyirəm.
Gülü paltomun içində gizləyirəm.
On manat.
İş yerinə yaxınlaşıram və Ankanı uzaqdan görürəm. Qollarını daraqlayıb “Ciola” saat mağazasının qabağında dayanıb, məni gözləyir. Tez-tez elektron saatına baxır. Yanında pişik. Əlbəttə! Şəhərdəki bütün pişiklər onu tanıyır.
Yanımda dovşan dərisindən qulaqlı papaq qoymuş qoca bir kişi ilə svetaforun yaşılı yanana qədər gözləyirəm və Ankaya uzun-uzun tamaşa eləyirəm, çoxdandır Ankanı məni gözləyən yerdə görmürdüm. Qulaqları boğazını tutan “Zara” markalı uzun, boz palto geyinib. Bu palto xoşuma gəlir. Neçə dəfə demişəm, demişəm, Anka, bu boz palton xoşuma gəlir.
Saçları dağınıqdır. Maviyə çalan cins şalvar, qara uzun boğaz çəkmə, qara qalın sviter və iri şüşəli eynəyi ilə həmişəki Ankadır.
Üzünə vuran elektron saatının işığı təhlükəli bir gözəlliyin yerini göstərir. Gözəllik məni həmişə qüssələndirir, ancaq Ankaya baxanda qüssələnmirəm. Axı bu qız nə vaxtsa mənim olmuşdu. Demək adamı qüssələndirən gözəllik yox, ona çata bilməməkdir.
Yolu keçirəm. Görüşüb eləmədən yanında dayanıram və çiyinlərimiz toxunur.
– Taksi tapmadın? – deyir.
– İndi çağırıram.
– Cəld ol, üşüyürəm.
– Üşüyürsənsə, səni qucaqlayım.
– Taksini çağır, – laqeyd cavab verir.
“Bolt” proqramını açıram. Sifarişlər bir-birini əvəzləyir. Taksi tapılmır ki, tapılmır.
– Niyə əlindən heç nə gəlmir? Bezdim səndən! Əlindən heç nə gəlmir. Gedib dünyanın axırında ev tutmusan, – mənə baxmadan əli ilə naməlum istiqaməti göstərir. Elə bilirəm, o istiqamətə dümdüz getsəm, evimə çıxacam.
– Haqlısan, dünyanın axırına gedirik. Bəlkə, sən çağırasan taksini? – daha nə deyə bilərdim? Heç nə!
Telefonunu çıxarıb taksi sifariş verir və heç on dəqiqə ötməmiş gəlir. Ona təəccüb qarışıq maraqla baxıram. O isə cavabında gülümsəyir. Demək hirsi belə tez soyudu. Nəsə inanmağım gəlmir.
Maşının qapısını açıram, içəri girir, oturub paltomu soyunuram. Gizlədiyim gül paltomdan sürüşüb oturacağın üstünə düşür. Anka gülü görmür, pəncərədən bayıra tamaşa eləyir. Əsnəyir. Əsnəyib qurtaranda bir an çöhrəsi daş kimi ifadəsiz olur. Sonra bircə dəfə qaşlarını fikirli-fikirli çatmağa bənd imiş kimi rəngi özünə gəlir. Üzünə çilənən qırmızı işıqlar küçənin axırında başqa küçədən axan qırmızı işıqlara birləşir. Siqnal səsləri. Tıxacdayıq.
Saçım yaşdır. Yanağımdan damcılar axır deyə başımı paltomun içinə sıxıb qurulayıram və işimi bitirəndə Ankanın qoxusunu hiss edirəm; ütü fenində yanmış saç və Victoria`s Secret Velvet Petals qarışığı; çiçək və meyvə ətirlərinin harmonik birləşməsi, yumşaq və cazibədar qoxu.
– Hara gedirik? – sürücü deyir.
Astaca cavab verirəm.
Cavabımı eşidəndə maşını saxlayıb başını əllərinin arasında gizləyir, bir neçə saniyə beləcə hərəkətsiz dayanır. Böhran vəziyyətində qeyri-ixtiyari mən də belə qalıram. Fikrimi cəmləməyə, sakitləşməyə kömək olur. Sürücü özünə gəlir, heç nə olmamış kimi sürür.
Ona diqqətlə baxıram. Yaşı otuzu keçməz. Kökdür. Yekə qarnı dar, bəyaz köynəyini yırtıb çıxmaq istəyir. Mənə elə gəlir, uşaq vaxtı onu çox əzizləyiblər. Yanağındakı öpüş yerləri hələ qalıb; qırmızıdır. Kök və sarışın adamlara dözə bilmirəm. Boynundakı sarı tüklər məni iyrəndirir.
– İndi ora maşın getmir, qardaş. Gedirsənsə, qayıda bilmirsən. Gərək siz də başa düşəsiniz. Bayaqdan nə qədər sifariş gəlir, qəbul eləmirəm. Sizi proqramdan kənar götürmüşəm. Əslində otkaz vermişəm, amma aparacam. Yəqin, çatanda məni görərsiniz, – gülümsəyir. Gülüşün arxasında gizlənən yersiz səmimiyyəti duyuram. Nə olsun ki, yol adamları doğmalaşdırır? Boynunda sarı tüklər çıxan biri ilə doğmalaşmaq istəmirəm.
– Görərik, – deyirəm.
– Əslində proqramistəm, boş vaxtlarımda taksi sürürəm. Bilirsən, nə qədər iş olur, qardaş? İtə tök. Mənim əlimdə iki vur ikidir.
Proqramlaşdırma haqqında indi yadıma düşməyən nələrsə qırıldayır. Terminlər, əməliyyatlar. Başım çıxmır. Bu barədə heç nə bilmirəm deyə sakitcə dayanıram. Hərdən başımı yelləyirəm. Nə deyə bilərəm? Sözləri mənim üçün əhəmiyyət daşımır. O isə dayanmadan danışırır.
Ankadan mesaj gəlir.
– Sürücüylə danışma!
Üzünə baxıram. Əsəbidir. Nahaq düşünmüşəm hirsi soyuyub.
– Danışmıram.
– Danışırsan. Danışma. Cavab verməsən, sakit duracaq
– Danışmıram.
– Güzgüdən göz kontaktı qurursan, reaksiya verirsən. Sifarişi ona görə qəbul elədi, qızam. Belələrini yaxşı tanıyıram.
Anka həmişəki kimi haqlıdır. Adamları da məndən yaxşı tanıyır. Əksini sübut eləmək mümkün deyil. Yeganə yol təslim olmaqdır. Hə, danışmıram, ona görə ki, mövzudan başım çıxmır. Başım çıxsa, çoxdan üyüdüb tökmüşdüm. Nə etməli? Adam yol gedəndə danışmaq istəyir.
Mesajı oxuyub ona diqqətlə baxır, dodaqlarımı bir-birinə sıxıram. Bu, razılaşıram, deməkdir. Əlbəttə, haqlıdır. İndi belələri çoxdur. Görür sifarişi verən xanımdır, qəbul eləyir. Sonra? Sonrası məlumdur.
Sürücüyə zəng gəlir. Hansısa borcdan danışmağa başlayır. “Bu gün verəcəm, sabah verəcəm”. Belə qeyri-müəyyən tarixlər.
Ankaya baxıram, aramıza düşən gülü götürüb uzadıram.
– Sənin üçündür. – deyirəm.
– Metronun qabağından almısan? – nə mənə baxır, nə də gülə.
– Yox.
– Yalan deyirsən.
– Xoşuna gəlmədi?
– Yalan deməyin xoşuma gəlmədi.
– Yalan demirəm.
– Gül üçün sağ ol, – qoxlayıb əvvəlki yerinə qoyur.
Ona heç vaxt gül almadığımı yadıma salıram. Nədənsə gül almaq mənasız gəlir. Bəlkə, kitab, gözəl bir restoranda səhər, nahar, şam yeməyi, lazım olan əşya. Gülün gerçək hədiyyə olduğuna məni heç kim inandıra bilməz.
Uzun sürən sükutun sonunda birdən sürücü telefonu sükanın kənarına bərkidilmiş maqnitdən götürüb qalareyaya daxil olur. Bir-birini qucaqlayan iki əsgərin şəklində dayanıb telefonu mənə uzadır. Ankaya baxıram. O da təəccüblənir. Telefonu götürüb şəklə diqqətlə tamaşa eləyirəm.
– Özüm müharibədə olmuşam, qardaş. Qaziyəm. Yüz dənə erməni öldürmüşəm. Bu dostum minaya düşdü. Parça-parça olmuş papağını yüz metr uzaqdakı taxıl zəmisindən tapdıq. Bir dəfə yolumuzu azıb erməni kəndinə girmişdik. Kəndlilər qaçıb getmişdi, evdə bircə körpə qalmışdı. Bizi görəndə ağlamağa başladı. Pəncərədən bayıra baxdıq ki, silahlı ermənilər kəndin içində gəzişir. Körpənin ağlamağı yerimizi nişan verəcəkdi... Sonra uşaq sakit durdu.
– Necə sakit durdu? – telefonu qaytarıb qeyri-ixtiyari soruşuram.
Sürücü cavab vermir, ağzına su alıb dayanır.
Anka telefonda oyun açır. Ferma oyunu. Taxıl əkir, sonra saniyələr işləyir və vaxtın tamamında taxılı biçir, biçdiyi taxılı hindəki toyuqlara səpir, toyuqlar yumurtlayır, sonra yumurtaları yığır və şirniyyat mağazasına göndərir, tortlar hazır olur və sonra... işığı Ankanın üzünə düşən balaca ekrana hipnoz olmuşcasına tamaşa eləyirəm.
Bir saat yarımlıq məsafəni başa gətirib çatırıq. Sürücünün pulunu verirəm. İki qat. Əvvəl Anka düşür, düşüb çantasını qucaqlayır, sürücünün pulu sayıb qurtarmasını gözləyirəm və düşürəm. Anka bu evə birinci dəfədir gəlir, ancaq yolu bilmədən hündürmərtəbələrin arasından həyətə aparan geniş keçidə doğru addımlayır. Mən də arxasınca. Birdən sürücü yekə, sarı başını maşının pəncərəsindən çıxarıb deyir:
– Gülünüz qaldı.
Həyətdəki supermarketə giririk. Çantasını mənə uzadır və qollarını daraqlayıb deyir:
– Yeməyə nəsə al.
Hələ də əsəbidir.
Supermarketin içində gəzişirəm, bəlkə, mal, balıq konservi, qırmızı kürü, yox, belə şeylərdən qaçaqdır, ət alıb bişirə bilərəm, razılaşmır, gec olacaq, ona əlüstü nəsə lazımdır, soyuducuya yaxınlaşıram, hazır salatlara baxıram; paytaxt, mimoza. Laktoza və qlüten intoleransı var deyə süd və un məhsullarını bədəni götürmür, dərhal kürəyi, üzü səpməyə başlayır, kiçik qırmızı şişlər, barmağımın ucuyla üzündəki, kürəyindəki şişlərə toxunmaq xoşuma gəlir, belə hərəkətlərim Ankanı əsəbiləşdirir.
Marketdə çarəsizcə gəzərkən Anka nazik qollarını incə belində birləşdirib bütün ağırlığını bir ayağının üstünə verir, gözlərini qıyıb mənə zillənir. Dayanıram, kibrit çöpünə oxşayan bu qıza baxa-baxa beynimdəki bütün restepləri yadıma salmağa çalışıram, faydası yoxdur, həmişəki kimi yadıma salmaq istədiklərim barmaqlarımın arasından sürüşüb axır, marketi gəzib ayaqdan salandan sonra Anka gəlib qarşımda durur, əlində bir paket ”Ocaq üstü” sosisi. Demək cavab sosis imiş. Kimin ağlına gələrdi?
Zənbillərimizi doldururuq.
Bloka giririk. Liftin düyməsini basıb gözləyirik. İşarə barmağını üst dodağına aparıb liftin on beşinci mərtəbədən yavaş-yavaş aşağı düşməsini gözləyir. O, belə dayananda həmişə nəsə fikirləşir; nəsə dərin bir şey; yenicə getməyə başladığı dırnaq ustasının adını, ustadan götürdüyü görüşün saatını, rəfiqəsinin nömrəsini, yaşadığı köhnə evlərin ünvanını, tələbə yoldaşlarının, müəllimlərinin adlarını, gecə gördüyü yuxunun detallarını, Raymond Karverin hekayələrində xoşuna gələn cümlələri. Rəqəmlər yavaş-yavaş düşür və budur, birinci mərtəbədədir. Liftə giririk. Qapıları tez qapanır.
Liftin qapılarının tez qapanması ilə bağlı yadıma düşən təzə bir əhvalat danışıram.
– Deyəsən, qonaqların çox olur, – Anka ilk dəfə gözümün içinə baxır. Qaşları çatılsa da, baxışlarında qəzəb yox, şəfqət var.
– Arada dostlarım gəlir.
– Hansı dostların?
– Oğlan dostlarım, – nəyə işarə vurduğunu bilirəm. Ankanı tanıyıram.
– Yalan deyirsən, – o da məni tanıyır.
Lift üçüncü mərtəbədə dayanır. Əlimdə hazır saxladığım açarı kilidin üstündə çevirirəm və evdəyik.
Qapını kilidləyirəm.
İçəri girincə ayaqqabılarımı soyunub corablarımı çıxarıram, pərdələri açıram. Şəhərin işıqları nöqtə-nöqtə parıldayır. Yağış dayanıb. Şəhərin uğultusunu yarıb hardasa uzaqdan qurbağa səsi gəlir. Çobanyastığı dəstəsini qonaq otağındakı masanın üstünə sərib aldıqlarımı mətbəxə aparıram. İki iri zənbili açıram; naringi, xiyar, pomidor, kahı, portağal, suxarı, dəmir qabda dənələnmiş qarğıdalı, şirniyyatlar, qazlı su, qazsız su, şaftalı şirəsi, holland pendiri və iri bir ananas. Boşaltdıqlarımı soyuducuya yığıram.
Qazı yandırıram və tavaya su doldurub üstünə qoyuram. Su qızmağa başlayır. Sosisləri paketindən çıxarıb yanaşı düzərkən Anka mətbəxin qapısına söykənib mənə baxır. Paltosunu soyunub, üzünün yarısını sviterinin boğazında gizləyib, gözləri diqqəti belə daha çox cəlb edir, düz adamın ürəyinə baxır, barmağındakı gümüşü üzüklər işıq saçır, mavi corab geyinib, bu corabdan on iki cüt aldığımız günü yadıma salıram. Anka o vaxt buna evdarlığın əlaməti demişdi. Deyəsən, o vaxtlar evlənmək istəyirdik.
Sosisləri qaynayan suya əlavə edirəm.
– Qabığını soymadım, – mənə maraqla tamaşa eləyən Ankaya deyirəm.
– Sonra soyarsan, – yaxınlaşır.
Elə bilirəm, yaxınlaşıb qulağıma nəsə vacib bir sirr pıçıldayacaq, amma soyuducuya doğru gedir və qapısını açır. Çevrilib təəccüblə baxır.
– Bu qədər pivəni niyə almısan?
– Orxan ad günümdə hədiyyə verib.
– Yazıçı?
– Hə.
– Sənin dostlarından mənim heç vaxt gözüm su içməyib. Əsas da Orxan... Sən də mənim kimi yulaf yeyirsən?
– Biz birgə yaşayanda vərdiş elədim. Bir yaşdan sonra vərdişləri dəyişmək çətin olur.
– Başqa nə yesəm, bədənim səpməyə başlayır. Məcburam. Vərdiş eləməyə şey tapmısan da, – sanki yulafa görə özünə haqq qazandırmağa, məni məzəmmət eləməyə çalışır.
– Bircə çeynəyəndə dişlərimə yapışmağı xoşuma gəlmir. Amma məni səhər oyanıb nə yemək haqqında düşünməkdən xilas eləyir. Damağımın dadını dəyişmək istəyəndə “Scalini” restoranına gedirəm. Yəqin, yadına düşər. Səninlə də getmişdim. İtaliya mətbəxini sevirəm. Ölürəm pendirləri üçün.
– Pendir yemirəm. Nə vaxtsa bir yerdə getdiyimiz restoranlara indi tək getməyin qəribə gəlir, – balaca bir naringi götürüb soya-soya əvvəlki yerinə qayıdır.
– Niyə?
– Adamlar o restoranlara tək getmirlər. Birgə gedən vaxtlar yanımızda tək oturan görsəm, elə bilirdim, kimisə gözləyir.
– Yəqin, indi mənə də baxıb belə düşünürlər, – gülümsəyirəm. – Tək vaxt keçirmək xoşuma gəlir.
– Elə bilirdim, biz ayrılandan sonra özünə təzə sevgili tapacaqsan. Ya da köhnəyə qayıdacaqsan.
– Bu barədə çox danışmışıq. Təzədən qayıtmayaq, – tavada qaynayan sosisləri qarışdırıram və dərhal sözlərimin və hərəkətimin mənasızlığını başa düşürəm.
– Hə, çox danışdıq... çox danışdıq... – susur. – Bəs sən nə etdin? İndi bunlar gülməli gəlir. Bir vaxtlar necə də doğma idik. Məncə, dünyada ən qəribə şey budur; biri ilə bu qədər doğma olmağın xatirəsi, – Anka qəfil özündən çıxıb qonaq otağına gedir.
Mətbəx stolunda əyləşib başımı əllərimin arasında gizləyirəm. Taksi sürücüsünü xatırlayıram, bu hərəkət, doğrudan da, böhran vəziyyətində köməyə çatır. Ancaq başa düşürəm, indi böhran vəziyyətində mən yox, Ankadır. Bunu nə vaxtsa ona deməliyəm.
Qəfil nə üçün ayrıldığımızı yadıma salıram. Niyə ayrılmışdıq? Xəzər Beynəlxalq Energetika və Yaşıl Enerji sərgisində təsadüfən köhnə sevgilimi görmüşdüm. Artıq onu sevmirdim, aramızda heç bir bağ yox idi, elə buna görə çəkinmədən, aram-arxayın söhbətləşməyə başladıq, iki tanış kimi, köhnə günlərdən, gündəlik həyatımızdan. Köhnə sevgili ilə nə danışmaq olar? Sonra sərgidən çıxıb kofe içdik, sonra məkanı dəyişdik, sonra çaxır içməyə başladıq və gecəni bir yerdə keçirdik.
Ankaya yalan deyə bilməzdim!
Dərhal məni evdən qovdu. Belə qısa və kədərli hekayə!
Sosislər qaynayır. Qoşqaba çəkib qonaq otağına aparıram. Barmaqlarım yana-yana soymağa başlayıram. Əvvəl bıçaqla deşirəm, qaynayan ət özünü həvəslə bayıra buraxır. Anka divanda kürəyi üstə uzanıb əlləri ilə oynayır.
– Hazırdır, – deyirəm.
Ağır-ağır qalxır, stulda oturub bardaş qurur.
– Nəsə içmək istəmirsən?
– Yox.
– Bəlkə, pivə?
Cavab vermir. İkimizə də qazsız su süzürəm.
Anka iştahayla yeməyə başlayır. Çəngəli sosisə batırır, kiçik dişləklər götürüb balaca dişlərinin arasında çeynəyib udur. Qurtarandan sonra balaca əlləri ilə balaca qarnını sığallayır, qalxıb yenidən divanda uzanır. Yanına gedirəm və ayaq tərəfindən otururam. Corablarını soyunub. Barmaqları su altında yosun kimi ağır-ağır oynayır.
– Sənə nifrət edirəm, – qəzəblə baxıb deyir, – çünki səni sevirdim.
Dodaqlarımı bir-birinə sıxıb sakitcə ona tamaşa eləyirəm, cavab vermirəm. Nə deyə bilərəm? Heç nə!
– Məni qucaqla! – uzun sürən sükutu pozur.
Sakitcə uzanıram və onu belindən qucaqlayıram. Əvvəl belə qucaqlamağım xoşuna gəlirdi. İndi bilmirəm. O qədər arıqdır ki, qabırğalarını rahatlıqla saymaq olar.
– Səni bağışlamışam, – deyir, – mənə başqası ilə yatdığını deyəndə ağlımdan keçən ilk şey səni öldürmək idi. Bıçaqla. Qarnını deşib bağırsaqlarını tökmək. Ağlıma birinci mətbəx bıçağı gəldi. Gedib bıçağı götürə, səni hirsim soyunana qədər deşik-deşik eləyə, hər tikəni qulağın boyda kəsə bilərdim. Gözümün içinə baxıb mənə bu axmaq gerçəklərdən danışanda ağıllı və cəsarətli olduğunu düşünməyin məni dəli eləyirdi. Bəlkə də, deməyə bilərdin. Hər şey gizli qalardı. Sakitcə uzaqlaşardın. Ölməyini, çürüyüb iylənməyini, yoxa çıxmağını istəyirdim. Səni öldürməyə gücüm çatmadı. İndi gözümdə çürümüş, iylənmiş bir cəsəddən fərqin yoxdur. Həmişə sənin istədiyin adam olmağa çalışırdım... indi isə...
Onu daha möhkəm sıxıram və cümləsini bitirməsinə mane oluram, ayaqlarımız bir-birinə təmas edir, soyuqdur, boynunun qoxusunu içimə çəkirəm, doğrudan da, ütü fenində yanmış saç və Victoria`s Secret Velvet Petals-in qarışığıdır. Anka onu qucaqlayan qollarımdan möhkəm yapışır və sinəsindən qarnına aparır. Elə bil mənə nəyinsə yerini göstərir.
– Peşman olduğunu de, – hələ də qəzəblidir?
– Peşmanam.
– Yalan deyirsən.
Hardasa iyirmi dəqiqəyə yaxın beləcə sakit uzanırıq. Sol qolum keyiyir. Yağışın damcıları pəncərəyə çırpılır, güc itirir və yavaş-yavaş süzülüb üçüncü mərtəbədən aşağı düşür. Doğrudanmı, bayaq qurbağa səsi eşitdim? Uzandığımız yerdən bayır qaranlıq görünür. Yağışın və yenicə başlayan küləyin çıxardığı oyunları qaranlıq gizlədə bilmir.
– Səncə, sürücü körpəni öldürmüşdü? – ürəyi sürətlə döyünməyə başlayır.
– Nə? – yağışla bağlı fikirlərdən oyanıram.
– Sürücünü deyirəm. Bizi gətirən.
– Aha.
– Nə aha? Danışdığı əhvalat yadına düşmür? Axı körpə onların yerini bildirəcəkdi. Necə xilas oldular? Burasını danışmadı.
– Bilmirəm, nəsə demək çətindir. Məncə, uydururdu.
– Yox, öldürüblər, – təəssüflə nəfəsini buraxır, – öldürüblər... öldürüblər. Başqa cür necə? Sən əsgərliyə getmisən. Başqa cür necə xilas olacaqdılar? Cavab ver.
– Əsgərlikdə olmuşam, amma müharibədə yox.
– Doğrudan da, öldürüblər, – sanki mənimlə yox, özü-özünə danışır, – çox güman boğublar. İlahi, bu, dəhşətdir! Axı hansı ana uşağını atıb gedər? Ağılları kəsməyib qayıtsınlar, uşağı götürsünlər? O ana necə yaşayacaq? Güzgüyə necə baxacaq? Belə bir dünyaya necə uşaq gətirəsən? Belə bir dünyaya uşaq gətirmək dəlilikdir.
– Yenə ən pis ssenarini fikirləşirsən.
– Körpənin sakit durduğunu dedi. Sakit durdu nə deməkdir? Nəsə eləyiblər ki, sakit durub. Bəs sən onların yerində olsan, nə edərdin?
– Mənə belə çətin suallar vermə.
– Cavab ver, – çevrilib mənə baxır, – sən də öldürərdin, hə? Belə deyirsənsə, yəqin, öldürərdin... – əvvəlki vəziyyətinə qayıdır, qollarımı möhkəm qucaqlayıb davam edir, – Hamınız eyni bezin qırağısınız. Heç birinizin fərqi yoxdur. O sürücü ilə heç bir fərqin yoxdur.
– Mən adam öldürmərəm. Öldürə bilmərəm.
– Müharibəyə getsən, öldürərdin.
– Öldürməzdim.
– Yalan deyirsən. Hər sözün yalandır. Heç olmasa, bircə dəfə doğrunu danış. De ki, öldürərdim.
– Sən dəlisən!
Uyuşan qolumu Ankanın belindən çəkirəm və yanaşı uzanırıq. Bir müddət ikimiz də səssiz-səmirsiz çərçivələnib divardan asılmış Nil çayının xəritəsinə baxırıq. Yağış dayanır. Yenidən qurbağa səsi eşidirəm.
– Səsi sən də eşitdin?
– Nə səs?
– Qurbağa.
– Yox. Mənə dəsmal ver, duşa girəcəm, – Anka deyir.
Qalxıb yataq otağına keçirəm və paltar şkafındakı yeni yuyulmuş dəsmalların arasından birini çıxarıb ona uzadıram. Çantasında gətirdiyi şampunu götürür və hamama girir. Qapını arxadan kilidləyir. Çak. Çak. İki dəfə.
Eyvana çıxıb siqaret çəkirəm. Siqareti çəkib qurtarandan sonra bir müddət qımıldanmıram. Eləcə dayanıb uzaqdakı işıqlı evlərə baxıram. Mən evlərə baxarkən aşağıda bir maşın həyət evinin qabağında dayanır. Darvaza açılır və maşın həyətə daxil olur. Deyəsən, kişini qarşılayan oğludur. Görüşüb evə girirlər.
On dəqiqədən sonra Anka hamamdan çıxır.
– Nəyə baxırsan? – soruşur.
– Heç nəyə.
– Fenin haradadır?
– Sənin evində qalıb.
– Bəs indi saçımı necə qurudacam?
Bir az fikirləşirəm. Və qərara gəlirik, saçını radiatorun dəmirinə tutsun. Dünən işə yaramışdı. Xalçanın üstündə oturub kürəyimizi radiatora söykəyirik, ondan şampun qoxusu gəlir. Saçını açıb dəmirin üstünə sərirəm. Kiçik kasaya araxis doldurub aramıza qoyuram. Sonra yadıma naringi düşür, qalxıb soyuram, dilimləyib gətirirəm. Birini ağzıma atıb Ankanın saçının yavaş-yavaş qurumasına tamaşa eləyirəm.
– Heç ata olmaq istəmisən? – qəfildən soruşur.
– Təbii ki, yox.
– Niyə?
– Özümü sevməyə hazır deyiləm, – araxisdən birini ağzıma atıram.
– Əzbər cavab verirsən, – Ankanın səsi mehribanlaşır. – Doğrudanmı, bu heç ürəyindən keçməyib? Mənə bax. Gözlərimin içinə.
Gözlərinin içinə baxıram.
– Doğrudanmı, ata olmaq ürəyindən keçməyib? – qolumdan tutur.
– Uşaqlar baş ağrısıdır, birinci, çox səs eləyirlər, başım səs götürmür, ikinci, uşaq böyütmək məsuliyyətdir. Keçən zamanın məni uşağının üstündə əsən histerik ataya çevirməsinə icazə verəmərəm. Bu gün uşaqdırlar, sabah yeniyetmə, sonra gənc, yetkin. Bir də görürsən, böyüyürlər və həyatın başdan-başa uğursuzluqdan və məyusluqdan ibarət olduğunu dərk edənə qədər bütün uğursuzluqlarının və məyusluqlarının günahını valideynlərinin üstünə yıxırlar. Niyə? Ona görə ki, onların dünyaya gəlməsinin səbəbkarı bizik. Üstəlik icazə zad almamışıq. İşə bax! İcazə almalıymışam. Hələ dünyaya gəlməmiş birindən necə icazə alasan? Bir sözlə, çox risklidir. Həm də axı hələ öz həyatımdan baş çıxara bilmirəm. Mənə bax, səncə, niyə gəlib dünyanın axırında ev tutmuşam? Sakitlik, dinclik istəyirəm. Bəs sakitlik, dinclik haradadır? Heç yerdə. Uşaq olanda yazıçı olmağı arzulayırdım. İndi kitablar yazıram. Amma hələ də özümü balaca uşaq kimi hiss edirəm.
– Həyatdan qorxursan, ona görə ata olmaqdan çəkinirsən, – Ankanın səsi getdikcə mülayimləşir. Ya mənə yazığı gəlir, ya da özünə.
– Bəlkə də, haqlısan. Həyatdan qorxuram. Məncə, bunun üçün səbəblərim var.
– Çox sağ ol.
– Niyə?
– Elə belə.
– Başa düşmədim.
– Bir də, məni bağışla. Əşyalarının hamısını atmışam.
– Canın sağ olsun.
– Siqaretin var?
Ona siqaret uzadıram. İkimiz də yandırırıq.
– Sənin bu məsələyə münasibətini öyrənməli idim, – o davam edir, – sadəcə maraqlı idi. Nə bilim, – susub siqaretinin yanmağına baxır, Anka zəndlə bir nötəyə baxanda dodaqları bir-birindən aralanır. – Biz bu barədə danışmamışıq. Əslində, bir vaxtlar evlənmək istəyirdik. Söhbət uşağa gəlməyib. O vaxtlar necə də doğma idik. Doğrudan da, dünyada ən qəribə şey budur; biri ilə bu qədər doğma olmağın xatirəsi...
– Məncə, indi də eləyik.
– Deyilik... Biz indi heç nə deyilik. Heç nə... Aramızdakı bütün körpülər yanıb... – susur. – Sən mənə sual verməyi unutdun.
– Nə sual?
– Bəs mən o əsgərin yerində olsam, nə edərdim?
– Unut bu söhbəti. Uydururdu. Heç müharibədə olduğuna da inanmıram. Belələrinin işi yalan satıb özünü göstərməkdir.
– Onun yerində olsaydım... – Anka cümləsini bitirmədən ağlamağa başlayır. Yaş gözlərindən sürətlə axıb sviterinin yaxasına damcılayır.
Adi vaxtlarda ağlayan adamlara dözmək çətin də olsa, onu qucaqlayıram. Sinəmə möhkəm sıxıram və ilk dəfə döşlərinin bu qədər balaca olmasına təəccüblənirəm. Niyə bilmirəm, Ankayla ən mehriban günlərimizdə onu çağırdığım iki söz qeyri-ixtiyari dilimdən qopur: Canım mənim. Şirin ifadədir. “Canım mənim, pələnglə şəklimi çək”, zooparka getdiyimiz günü xatırlayıram. “Canım mənim, istəyirsən, butulkaya isti su doldurub gətirim” – ağrıdan qıvrıldığı mensturasiya periodları yadıma düşür. “Canım mənim, boşqablarımızı dəyişək” İtaliyan restoranlarında oturarkən gözünün tez-tez boşqabıma sürüşdüyünü görürəm, “Canım mənim, bəlkə, çay süzəsən?” axşam işdən yorğun gəlib Netflixdə milyon dəfə baxdığımız “Stranger things”i yenidən açırıq, “Canım mənim”, bəzən heç bir səbəb olmadan, metroda, avtobusda, küçədə, teatrda, kinoda, parkda, evdə onu qucaqlayır və qulağına pıçıldayıram: ”Canım mənim”.
Mən divanda yatıram, Anka çarpayıda.
Səhər açılır. Bu gün işə getmək istəmirəm. Zəng vurub xəstələndiyimi, işə getməyəcəyimi deyirəm. Astadan danışıram ki, Ankanı oyatmayım. “Gəlmək istəyirəm, amma nə etməli? Axşam yağışda qaldım. O qədər xəstəyəm ki, yerimdən dura bilmirəm. Canım çıxır”. Xəttin o tərəfindəki səs razılaşır. Qalxıb yataq otağına baxıram. Çarpayıda xəstə bir heyvan kimi qıvrılan ədyaldan başqa heç nə yoxdur. Mətbəxə girirəm. Boşdur. Hamam və tualet də. Demək, erkəndən gedib. Özümü Ankanın axşam yatdığı dağınıq çarpayıya atıram. Deyəsən, doğrudan da, xəstələnmişəm.
Bir daha qurbağa səsi eşidirəm. Ancaq başımı qaldırmağa taqətim yoxdur.
The Baku Rewiev
Bizi Telegram-da izləyin
t.me/kulis_az
Bizi Instagram-da izləyin
Bizi Facebook-da izləyin
Bizi Twitter-da izləyin
