Dostlar var ki, yalnız yeyib-içməkdə, ziyafətdə sənin sağlığına badələr qaldırırlar. Nəyi var səni tərifləyirlər. Amma o yerdə ki, səni təqdim edib, fəxri ad və yaxud xeyirli bir iş üçün irəli çəkmək lazım olar, bax onda susurlar.
2004-cü ildə “Azərbaycantelefilm” yaradıcılıq birliyində Yalçın Rzazadə haqqında sənədli film çəkirdim. Arxiv üçün axtarışlarda bəzi maraqlı materiallara rast gəldim.
1997-ci il Özbəkistan prezidentinin Azərbaycan səfəri münasibətiylə Gülüstan sarayında rəsmi ziyafət verilir. H.Əliyev tədbirdən sonra incəsənət adamlarıyla görüş keçirir. H.Əliyev görüşdə Həsənağa Qurbanovla zarafat edəndən sonra “Dan ulduzu” ansamblı haqqında danışır və çıxışında bildirir ki, əvvəllər hamınız cavanıydız, indi isə hamını Xalq artistisiz, məşhursuz.
Bu zaman mühafizəçiləri dirsəyi ilə itələyərək İlhamə Quliyeva qabağa çıxır: “Cənab prezident, Siz deyirsiz hamınız Xalq artistisiz, amma Yalçın Rzazadə hələdə o adı almayıb.” H.Əliyev təəssüflə: “Yalçın yaxına gəl. Sən hələ Xalq artisti deyilsən ? Bəs mən sənə 1977-ci ildə nə ad vermişdim?” – deyir.
Həmin gün Yalçın Xalq artisti fəxri adını aldı.
Bu sadəcə İlhamənin dostlarına qarşı diqqətiydi.
Həyat anlardan ibarətdir. Əslinə qalsa mənim onun hərəkətlərindən heç xoşum gəlməzdi. Arada onun Sovet vaxtı yazdırdığı mahnılara isə sevə-sevə qulaq asardım. Ümumilikdə isə onu tərifləməkdən uzağam. Amma və lakin onun dostlarına qarşı diqqəti təqdirəlayiq idi.
