Kulis.Az Amil Məmiyevin yeni şeirini təqdim edir.
O qədər izah edilməz ki...
Qaşları mötərizə kimi açılmış,
gözlərini yazmış içinə.
Atam, bulanıq görməsin deyə
tərləmiş eynəyini silir.
Anam, təmiz görək deyə
qırıq pəncərələri.
İşığımız da gəlir, suyumuz da
qazımız da internetimiz də.
Bircə, sən gəlmirsən, sən.
İcazə ver indi sevim,
sonraya saxlamayım.
Nə bilmək olar axı?
Birdən gördün deyirlər,
- İndi sevməsin səni.
Qolları boynumdan,
başı sinəmdən asılı,
təltif olunmuşdum
bir qız medalla mən.
Mənim çiyinlərim, sənin dizlərin.
Heyf başsız qaldı, başımız sağ olsun.
Sevir-sevmir, sevir-sevmir,
sevir-sevmir, sevir-sevmir deyə
heyf ki, sevə bilmədin çiçəkləri.
Biri çox adi, bir cəsarətli
biri qürurlu, biri dolaşmış
sevgi etirafımı edirəm sənə.
Mən səni sevirəm!
Sevirəm mən səni!
Səni mən sevirəm!
Sevirəm səni mən!
Hardasan, gəlirsən?
Sevgi qurtarıb gələndə evə sevgi al,
yadından çıxmasın.
Ən böyük rəqəm olmadığı üçün
ən kiçik natural ədəd kimi təkəm.
Bir sevgilim olmadı ki,
baxıb uşaqlıq şəklinə
ürəyimdə deyəm - qızım.
Tutub əllərini, qatlayıb arxasına,
qandal vuracaqdılar qollarına.
Dünən isə əlləri
gül tutmuşdu arxasında.
***
Dalaşmayaq, barışaq gəl.
Verib çənə-çənəyə
dil-dil ötüb savaşmayaq.
Öpüşək gəl, öpüşək ki,
göz yumaq bir-birimizə.
1-ci, 2-ci, 3-cü, 4-cü,
lap tapılmayan
qan qrupundan da təcili,
sevgi lazımdı birinci,
sevgi.
Öpüb dodaqlarımı
müqəddəs kitablar tək
alnına qoy sevgilim.
Anamın gözlərini tapdım üstümdən.
Həmişə gözləri üstümdə olur.
