Kulis Aqşin Evrənin şeirlərini təqdim edir.

Unutmağın resepti

Hərdən onun toxunduğu yerlər qopar bədənindən

hissə-hissə yoxa çıxarsan hərdən

Hərdən “qayıt, ölürəm” kimi oxunar

ona yazdığın bircə “Salam. Necəsən?”

Sıxılarsan...

Bilməzsən hara qoyasan bu nəhəng ayrılığı

Görərsən saçların onun çiyni üçün darıxır

Ayrılıq sevgiyə yox, ölümə daxildi, qızım...

Bunu da öyrənmişdin uşaqlıq paltarından

Gör ayrılığın üstündən neçə payız keçib e,

onun qoxusu hələ də çəkilmir paltarından

Hərdən ovulub gedərsən...

Burnunun ucu göynəyər tanış qoxudan ötrü

Yağış yağar, görərsən ki,

altında bir boş yer qalıb əlindəki çətirin

Hərdən boynunu üşüdər onun aldığı şərf də

barmaqların əllərindən sırsıra tək sallanar.

Boş küçədə öskürər xatirələr astaca

Cədvəllərdə yazılar: “mənfi sənsiz dərəcə”

Hərdən heç nə dəyişməz...

Bir görüş yeri boyda boşluq qalar içində

Hərdən büdrəyərsən... yıxılarsan

xatirələrin yanından keçəndə...

Bənazir Bhutto ölməmişdi

“Üç keçi” nağılı “üçbaşlı əjdaha”ya çevrildi ailəmiz dağılanda

Gecə məni “Bayu-bayu” ilə yatırıb

səhər anamın yoxluğu ilə oyatdılar

Anasının narıncı koftasını iyləyib yatan bu uşağı

birdən “narıncı inqilablar”ın qucağına atdılar

Sonra həyat məhkəmə çəkici ilə döydü sinəmi

Ürəyimi açıb içimdən çıxıb getdi uşaqlığım

Son dəfə dolmuş gözlərlə

boş ömrümə baxıb getdi uşaqlığım

Qapının ağzında ayaqqabının biri azaldı

Atam “əcəb evimiz genişləndi e” deyib təsəlli doldurdu cibimizə

Anam evdən getdiyi gün bizi atıb çölə çıxdı ev,

həsrət qaldıq evimizə

Hələ bu zəhrimar ayrılıq qapımıza gəlməmişdi

Hələ Bənazir Bhutto ölməmişdi – Şərq anasız qalmamışdı

mən anasız qalanda

Dominodan qurduğumuz evlər dağılanda ağlayan uşaqlar idik

Bəs görəsən, niyə susduq ailəmiz dağılanda?

“Ananı çox sevirsən, ya atanı?” sualını verənlər

“Ananla qalırsan, ya atanla?” sualı ilə üstümə gəldilər

Qışqırıb “Bu dünyada anasızlıqdan böyük atasızlıq yoxdu” dedim

Bacım ağlamağımı eşitməsin deyə,

gecələr anamın paltarını dişləyib hönkürdüm,

hər gecə onun narıncı koftasını güvə kimi dişimə sıxıb yedim

Yamaqlı şalvarımı tikdikcə qırış düşdü anamın əllərinə:

söküldü əlinin dərisi

Ayaqlarının şişmiş yaşıl damarında öldü bütün flora

Qapımızın ağzında canını tapşırdı fauna

Atam siqaretin tüstüsüylə öyrətdi bizə gələcəyin dumanlı olacağını

Sən gedəndən sonra qapımızı açan olmadı deyə

o xəstə “bobik” də ağzını açıb bir kəlmə hürmədi

Ana, mən Səddamın edamını gördüm

Bircə qardaşımın nə vaxt böyüyüb bu yaşa çatdığını görmədim.

Ailəmiz dağılanda öyrəndim ki,

burnunda ana qoxusu,

gözlərində ana yuxusu gəzdirən qızlar

mətbəxi əzbər bilirlər

Öyrəndim ki, anasının ömründə yıxılan kişilər

sevgini əzbər ölürlər.

Atamın köynəklərini bacım ütüləməyə başladı ailəmiz dağılanda

Beləcə, bacım “üçbucaq teoremi”ni ütüdən

“Çevrənin raduisu”nu qazandan

Nidanı atamın çəliyindən

Nöqtəni də anamın yoxluğundan öyrəndi.

Dünya yaşıl olanda

Göy qurşağından asılmış yelləncəkdəyik

Başını çiynimə söykəmisən

Qolumu şərf kimi dolamışam boynuna

Bizdən bir qədər aralıda,

yayından çıxmış oxu ətrafında fırlanır Yer kürəsi:

Asta-asta parfümlü külək əsir,

Pinqvinlər bu soyuqluqdan yorulub Günəşə sarı tələsir

Buzlaqlar əriyib Afrikanın stəkanına dolur

Çətirimizin üstünə balaca mələklər yağır

Ölü dəniz balıq doğur

Yavaş-yavaş Çernobıla yayılır oksigenli hava

Uşaqlar atomları gizlədirlər Marian çökəkliyində

Ozon dəliyini örtürlər çərpələnglə

Bütün dinlərin surələri eynidir:

“Əxlaq”

Qocalar evində sükut, otaqlar boş,

Uşaq evləri olub “oyuncaq və əyləncə mərkəzləri”

Teatrlarda anşlaq...

Bütün dövlətlərin adı Yer Kürəsidir,

bütün bayraqlar göyərçin qanadı,

bütün musiqilər körpə gülüşü

Bütün əlifbalarda “X,O,Ş,B,Ə,X,T,L,İ,K” kimidir hərflərin düzülüşü:

Biz də bu hərflərdən yapışıb yellənirik

Nə müharibə var,

nə göz yaşı, nə də qəm

Astaca pıçıldayıram sənə:

Əzizim, dodağını gətir söz deyirəm.

Bir qucaqlıq canın var

Elə darıxıram ki,

az qala, evdən çıxıb

sənin arxanca gəlsin

mənim ayaq izlərim

Ay balaca xanımım,

Mən sən boyda sevməyi

Axı harda gizlədim?

Vallah, qəlbin qəribədi

Nə qıfıl düşür, nə açar

Gəl, mənlə söz güləşdirmə

Bir qucaqlıq canın var.

Elə gülümsədin ki,

bütün bu ağlamaqlar

dodaqlarında itdi

Hə, balaca xanımım,

Sənlə müqayisədə

xoşbəxtlik çox bəsitdi

Durub səndən baxanda

Ağrımaq da gözəldi

Özümdən qaçan hisslərim

Sənə çatıb gözlədi

Gözlədi ki, yapışıb
tutasan barmağımdan
“Səni sevirəm” sözün
Beləcə, bir öpüşlə
alasan dodağımdan.

Vallah, mən öyrəşmişəm
Qucaqlayıb saçını
gecələr tək yatmağa
Neynirəm bir oyanmağı,
gecələr bir yatmağı?
Mənə bircə əl lazımdır
əllərindən tutmağa.

Ay balaca xanımım,

nəyə lazım evdarlıq?

Lap yemək duzlu olsun

...Soyuq çay, isti yataq

Neynirsən bu daş-qaşı

Bu isti xəz paltonu?

Geyin köhnə çəkməni

Gəl gedək xoşbəxt olaq.

Müqəddəs Varfolomey gecəsi

Mən hardan başlayım, hardan... bilmirəm,

Başlayım lap elə ayaqlarından.

Deyirlər, cənnətdi nədi ordadır.

Vallah mühüm deyil huri-mələk zad,

Sən öz corabını qalın et bir az

Qalanı düzələr, vallah düzələr.

Vaxt gələr...vaxt gələr Allah düzələr.

Bir ağ qoca gördüm elə bu axşam,

Düzmüşdü İsanın önünə ağ şam.

Dedim ki, nə tonqal, nə yandırılmaq?

İsa heç çarmıxa çəkilməmişdi,

Hər iki qolunu yana açmışdı

Böyük bəşəriyyəti qucaqlamaqçün”.

Nə böyük səbəbmiş bu ağlamaqçün?

Elə atam kimi hönkürdü qoca,

Əsl adam kimi hönkürdü qoca.

Dedim ki, “sən Allah, tərslikdən əl çək,

Ver bu ağ şamları aparım evə.

Üşüyür sevgimin cənnət ayağı,

Bizim oralarda axşam tapılmır,

Ver bu axşamları aparım evə…”

Ağırdı…kilsənin zəngi ağırdı

Bayırda ox kimi yağış yağırdı

Tövbə hücrəsində öpürdü rahib

Mariya ananın şux döşlərindən

Görürsən, deyirəm, boş şeydir cənnət

Əsas corabını qalın geyin sən.

Qalanı düzələr, vallah düzələr,

Gün gələr… gün gələr Allah düzələr.

Qocanın gözündən axırdı Amur…

Dedi, “fikir vermə, ağlamıram mən,

Bu köhnə kilsənin tavanı damır.”

Əsas corabını qalın geyin sən.

Deyirlər, cənnətdi nədi ordadır…

Qalanı düzələr, vallah düzələr,

Bir gün Allah özü yola düzələr.

Çoxdandır gəlmirdim bu nəm kilsəyə…

İnan vaxt yoxdur baş qaşımağa da,

Əşşi, vaxt yoxdur e yaşamağa da.

Çölü yalayırdı Yanvar küləyi

Hərf tanımırdı sağ çiyin mələyi

Dedi ki, “yazmıram, mən pəhrizdəyəm”.

Elə danışdı lap ətim töküldü.

Elə bil, uzanıb İsanın üstə

Onun qucağında xaça çəkildim.

Eynək öz qulpuna qoca taxmışdı,

Qocanın təzyiqi yaman qalxmışdı.

Kilsənin havası…ölüm havası:

atmosfer təzyiqi yaman qalxmışdı.

Dəyişkən buludlu, nisbi rütubət…

616 civə sütunu,

“Yer”ə sancılmışdı İsa sütunu.

Bulud qızcığaztək çox tez boşaldı,

O gecə göy üzü yağışı yağmadı,

“Yer”ə tüpürdü.

O gecə yataqda sənin saçların

Xəyal qırıqların mənim ömrümdən

Göyə süpürdü.

Yaman can sıxırdı nisbi rütubət…

Bu kilsə zəngləri ağrılı səsdi,

Diksinib toruna qaçdı hörümçək.

Rahibə yanımda yel kimi əsdi,

Gəlib tez söndürdü ağ şamları o,

Gəlib tez yandırdı axşamları o.

Dedi: “yandırmayın, pul yazır sayğac,

Cənab yepiskopun göstərişi var”.

Qoca mızıldandı dodaq altında:

“öpüb sovurasan dodaq altında

dişləyib didəsən bu dul qadını”...

Sonra eşitmədim sözün ardını.

Rahibin bədəni və lüt Mariya.

Tövbə hücrəsində inilti, ahlar...

Durub tamaşaya gəldi Allahlar.

Siçovul diksinib yuvaya qaçdı,

Onda anladım ki, heyvanlar pakdı.

Bu kilsə zəngləri, kilsə zəngləri

Yaman ağır idi, ağrılı idi.

Qocanın kilsədə etdiyi dua

Yarımçıq ehtiras nağılı idi.

Qocanı qulpundan çıxardı eynək

Qoca köks ötürdü elə qocatək:

“Yaxşı ki, ağladım...eynəyin çirkin

Gözümün yağıyla, yaşıyla yudum.

Bilirsən bu geniş, nəhəng dünyada

Bir ana bətnində rahat uyudum”.

Özgə qadınların qucağı da dib

Bəs bu Yer kürəsi hayana gedib?

Gələcək, səbr elə, vallah gələcək,

Allah da deyir ki, Allah gələcək.

Sən öz corabını qalın et əsas...

Yadımdan çıxıb evdə qalıb

Biz əlifbanı sevgi məktubu yazmaq üçün öyrənmişdik

Bunu 3-cü sinifdə oxuyarkən anladım.

Dəftərimdən qopardığım vərəqə iki söz yazmışdım:

“sənin adın+mənim adım”.

Rəsm dərsində ürək şəkli çəkirdik bayraqla gerb əvəzinə

Körpə qəlbimiz öz sümük beşiyində yenicə gülürdü onda

Onda hələ öyrənməmişdik rəqəmlərin əskjinas olduğunu

Onda bilmirdik ki, dördbucaq çəkə bilməyən dostumuz dörd divara düşəcək

Bilmirdik ki, “ampermetr”dən 5 alan qız cərəyandan öləcək

Bilmirdik ki, hər şey boş çoxluqdur,

Bu yaddaş kitabçasında adam öz əllərini unudur

Yaxın otur,

bir az etiraf edəcəm, yaxın otur, əziz müəlliməm.

Azərbaycan dili dərsində "unutmaq" felini

şəxsə və kəmiyyətə görə dəyişirdik.

Və mən həmişə 1-ci şəxsin təkində yalan danışırdım.

Çünki mən unutmamışdım...

Biologiya bizdən gizlətmişdi ki,

gözlərin 2 funksiyası var:

“ağlamaq və danışmaq”

Əslində, ürəyin dili imiş baxışlar

Onda Tarix Turqut Özal deyildi, Corc Buş deyildi

Onda hələ əkiz qüllələr başını aşağı salmamışdı,

Onda əkiz qüllələrin başı göyə dəyirdi

Fizika da çin işgəncəsi idi

Bircə “Ümumdünya cazibə qanunu”nu

səni qucaqlayarkən başa düşdüm

Nyutonun başına alma düşməmişdən qabaq

sən mənim ürəyimə düşmüşdün...

Coğrafiya dərsində bütün yollar sənə gedirdi,

bütün çaylar sənə axırdı

Hərdən ayaqlarımı geyinib qaçırdım ekvator boyu

Hara dönürdümsə kompasın əqrəbi sənə baxırdı.

Qlobusu qucaqlayan paralellər tək

səni qucaqlamışdı bu qollar

Onda bilmirdim ki,

Yerin nüvə qatından başqa nüvə silahı silahı da var.

Əziz müəlliməm,

İndi “həyat dərsi”ndən kəsr imtahanına gəlmişəm,

Dəftərimi yoxlayın, davranışıma qiymət verin,

İstəyirsiz valideynimi çağırıb iclasda şikayətlənin.

Amma xahiş edirəm, məndən “sevməy”i soruşmayın.

Çünki “sevmək” yadımdan çıxıb evdə qalıb.

• Orbakayte Rusiyaya qayıtmaqdan imtina etdi
• Moskvada Beynəlxalq Ədəbiyyat Forumu
• Lüt qadın və balina paraleli... - Bizə nə demək istəyirlər?