Xalq artisti, Müstəqil “M” Teatrının bədii rəhbəri, aktyor Vidadi Həsənovun APA-ya müsahibəsi

Açığı, çox həyəcanlıyam. Adətən, vaxt məsələsində dəqiqəm. Amma şəhərimizin nəqliyyat və tıxac problemi bəzən məni pis vəziyyətdə qoyur. Bu gün də həmin günlərdən biridir. Söz verdiyim vaxtdan 15 dəqiqə keçib, amma biz lazımi məkana vara bilməmişik. Müsahibim Vidadi müəllimlə telefon danışığımızda tıxacda olduğumuzu desəm də, qane olmadığını sezmişdim. Amma əlac nədir ki?..

Budur. Müstəqil “M” Teatrına doğru uzanan qaranlıq və dar koridorun sonunda bir nəfər görünür. Getdikcə həmin şəxsin kimliyi haqqında təsəvvürlərim dəqiqləşir. Yanına varanda isə kimliyini dəqiq kəsdirirəm: Salam, Vidadi müəllim. Üzrlü sayın, Bakının yolları...

– Eybi yoxdur, mən öyrəncəliyəm, – deyib bizi “M” Tteatrına dəvət edir. İçəri keçənə qədər ötən bir neçə saniyədə müsahibənin ağır keçəcəyini yəqin edirəm. Buna görə də müsahibəmiz olduqca lakonik dialoqla başlayır.

– Nəsə bikef görünürsünüz.

– Mən həmişə beləyəm!

– Amma mən sizi gülərüz görmək istəyirəm.

– Yaxşı eləyirsiniz, mən də gülmək istəyirəm.

– Bəs indi niyə gülmürsünüz?

– Gülmə səbəbi olanda güləcəyəm.

– Vidadi müəllim, mənə elə gəlir ki, siz gecə-gündüz işləyirsiniz.

– Siz səhv eləmirsiniz. Demək olar ki, elədir. Səhər saat 9-da dərsə gəlirəm. Dərsim bitəndən sonra ya burada, ya da ki Yuğ Teatrında məşqə gedirəm. Dərslərim olmayan günləri isə, məşq, çəkiliş və digər işlər. Bizim yaşımızda gecə-gündüz işləmək lazımdır. Çünki zamanımız azdır.

– Yaxşı, bəs gecə-gündüz çalışmağınızın bəhrəsini görə bilirsiniz?

– Siz bəhrə deyəndə nəyi nəzərdə tutursunuz?

– Siz nəyi nəzərdə tuta bilirsinizsə, onu.

– Dərsə gedirəm, nəticədə tələbə yetişdirirəm. Məşqlərə gedirəm, nəticədə tamaşalarım nümayiş olunur. Bunlar məni qane edir. Etməsəydi, 43 il bu işlə məşğul olmazdım.

– Uzun müddətdir, Yuğ Teatrında çalışırsınız.

– Bəli. Hələ Yuğ Teatrı təsis olunmamışdı. O zaman Vaqif İbrahimoğlu Musiqili Komediya Teatrının baş rejissoru idi. Biz tez-tez onun yanına gəlirdik, söhbətlər aparırdıq. Belə-belə Yuğ Teatrı fəaliyyətinə başladı və mən də orada çalışmağa başladım. Ta günü bu günə qədər.

– Bu illər ərzində Yuğdan başqa digər teatrlardan iş təklifi almısınız?

– Daimi işləmək üçün yox. Düzü, heç özüm də belə bir istəkdə olmamışam. Amma müxtəlif teatrlardan dəvətlər almış və rollar oynamışam.

– Vidadi müəllim, Yuğ Teatrının tarixi binası var idi. Hansı ki sonradan əllərindən alındı...

Vidadi müəllim sualımı tamamlamağa macal vermir. Özü davam edir.

– Ondan əvvəl bizim binamız var idi. Akademik Milli Dram Teatrının dördüncü mərtəbəsində, indiki Kiçik Səhnə deyilən yer bizim idi. Ora Yuğ Teatrının tamaşa göstərdiyi ilk yer olub. Ondan sonra isə biz dediyiniz tarixi binaya, Akademik Milli Dram Teatrının arxasındakı hamama köçdük.

– Bəli, mən onu deyirəm. Yuğ Teatrı o binadan çıxarıldı, bina söküldü. Yuğ da bundan sonra sanki Kukla Teatrının tabeliyinə verilərək kiçik bir səhnə ilə təmin olundu.

– Yox, biz bir teatrın nə tabeliyindəyik, nə də ki, təbəəliyində.

– Yox, mən məkan olaraq, nəzərdə tuturam.

– Bəli, sadəcə Kukla Teatrının binasında yerləşmişik. Yuğ dövlət teatrıdır, dövlətin teatrıdır. Amma dövlət nədənsə, hansısa səbəbdən bu teatra lazımi qayğını göstərmir. Baxmayaraq ki, həmin binanın sökülməməsi üçün Mədəniyyət Nazirliyinə dəfələrlə hətta dünyanın bir çox yerlərindən müraciətlər edildi. Amma şəhərsalma deyə bir anlayış var, bu səbəbdən, söküldü. Hərçənd ki tarixi bina, 16-cı əsrə aid bir memarlıq abidəsi idi. O bina söküləndən sonra bizi Kukla Teatrının ikinci mərtəbəsinə yerləşdirdilər. Aydın məsələdir, uzun illərdir, Yuğ Teatrı öz binasının arzusundadır. Və bizi o binadan çıxaranda söz vermişdilər ki, tezliklə yeni bina ilə təmin edəcəklər. Amma maraqlıdır ki, bu vədləri verən komanda vəzifədən getdi. İndi yeni bir komanda gəlib.

– Yenə də eyni vədlər verilir?

– Bəli, verilir.

Söhbətimizin bu yerində axır ki, Vidadi müəllimin gülümsədiyini hiss edirəm. Amma, təəssüf ki, bu gülümsəmə mənim istədiyim gülümsəmə deyildi.

– ...Bəli, verilir. Qorxuram ki, elə bu komanda da fikirləşə-fikirləşə gedə. Nə bilim?! Amma Yuğ Teatrının binasının olması vacibdir. Çünki bu teatr spesifik bir teatrdır. Üslubuna və kollektivinin özəlliyinə görə fərqlidir. O səbəbdən, düşünürəm ki, bu teatrın mütləq öz binası olacaq. Çünki olmalıdır. İndi kimsə deyə bilər ki, hara tələsirsiniz? Olacaq da. Amma düşünürəm ki, zaman gedir və zamanın içərisində hər gün öz peşəsi ilə məşğul olmaq istəyən adamlar nəzərə alınmır. Mən buna təəssüf edirəm.

– Yuğ Teatrı sözügedən binadan çıxarılanda kollektiv niyə hər hansısa bir kreativ, teatral etiraz etmədi. Axı dünyada sənət adamlarının bu cür kreativ aksiyaları ilə bağlı nümunələr çoxdur.

– Bunun üçün dünyanın bir sıra ölkələrindən, teatr cameəsindən müraciətlər oldu. Amma nədənsə özümüzdə reaksiya az oldu, daha çox xaricdən xahişlərin sədası gəldi. Eyni zamanda, biz özümüz də bacardığımız qədər binanın sökülməməsi üçün mübarizə apardıq. Amma, dediyim kimi, bacardığımız qədər.

– Vidadi müəllim, mənim dediyim odur ki, daha çox səs-küy yarada biləcək bir etiraz üsulu seçmək olmazdımı? Məsələn, küçədə tamaşa göstərmək olardı.

– Yuğ Teatrı küçə tamaşası göstərmək üçün yaradılan teatr deyil. Ona görə də etirazımızı o formada etmədik. Dediyim kimi, dünyanın teatr cameəsi mümkün dəstəyi verdi. Amma, görünür ki, o binanın sökülməsi labüd idi və söküldü.

– Bayaq dediniz ki, etirazlar daha çox xarici ölkələrdən oldu. Doğrudur, ölkəmizdə də sizə, sizin teatra qarşı dəstək var idi, amma xaricdən daha çox oldu. Yadıma Mehriban Ələkbərzadə ilə müsahibə düşdü. Mehriban xanım Azərbaycan xalqının teatral olmadığını deyirdi.

– Mən bütün insanların fikrinə hörmətlə yanaşıram. Hər bir insanın fikri onun şəxsi fikridir. Plüralizm o halda yaranır ki, sən başqasının fikrinə hörmətlə yanaşaraq, öz fikrini də bildirirsən və ondan da eyni hörməti gözləyirsən. Düşünürəm ki, birmənalı şəkildə “Azərbaycan xalqı teatral deyil” demək çox sərt ifadədir. Əgər Azərbaycan xalqı teatral deyilsə, onda bu teatrlar kim üçün var? Biz kim üçün tamaşa göstəririk? O zalları dolduranlar kimlərdir?

– Azdır...

– Siz Moskvanın, İstanbulun, Berlinin tamaşaçısı ilə Azərbaycan, Bakı tamaşaçısını eyniləşdirirsiniz? Birincisi, say etibarilə Bakı o şəhərlərlə eyni deyil. İkincisi, dünyanın hər yerində intellektual təbəqə – kitab oxuyan, teatra, kinoya gedən adamlar çox olmur, az olur. Bu göstəricilərə sahib adamlar isə Bakıda hesab edirəm ki, kifayət qədərdir. Şükürlər olsun, mövcud teatrlarımız tamaşaçı qıtlığı yaşamır. Bu mənzərəyə baxıb necə demək olar ki, biz teatral xalq deyilik?

– Yaxşı bəs, bizim teatrlarımızın sayı Azərbaycan tamaşaçısına kifayət edən qədərdir?

– Teatrların sayı indikindən beş dəfə çox olmalıdır, əlbəttə! Baxın, sizə ən adi bir misalı gətirim: siz müsahibədən çıxandan sonra nahar üçün harasa gedəcəksiniz. Söz yox ki, seçiminiz ağız dadınıza uyğun formada olacaq. Eləcə də kitab seçimimizi də, müəllif seçimimizi də bu cür edirik. Düşünürəm ki, Azərbaycanda teatrların sayı o qədər çox olmalıdır ki, tamaşaçı öz teatrını tapa bilsin. Biz Akademik Milli Dram Teatrı, Musiqili Dram Teatrı kimi teatrları nəzərdə tutub deyirik ki, adamlar tamaşalara az gəlir. O teatrların arxitekturası Sovet dönəmindən qalıb və monumentallığa xidmət edir. Əslində, teatr binaları bu böyüklükdə olmamalıdır. Bir neçəsi belə ola bilər, amma yerdə qalanlar balaca olmalıdır.

– Yəni balaca-balaca olsun, amma şəhərin hər yerində olsun.

– Bəli, tamamilə. Təsəvvür edin, Günəşlidən bir ailə Kukla Teatrına tamaşaya baxmağa gəlirsə, yol xərci, bilet xərci, yemək xərci və sair ilə birlikdə 50 manat tutacaq. Bu xərclə həmin adam bu cür səfəri ildə iki dəfə edər də. Lakin Günəşlidə elə massiv var ki, orada 10 min əhali yaşayır. 10 min əhali yaşayan yerdə niyə teatr olmasın? Mən bu məsələni bir neçə dəfə vurğulamışam. O yerlərdə elə ərazilər var ki, zibilxanaya döndərilib. İndi gedib icra nümayəndəsindən həmin ərazinin xahişini edib desən ki, teatr yaratmaq istəyirik, müsbət cavab ala biləcəksənmi? Yox.

– Bəs bölgələrimizdə necə, sizcə, teatrların fəaliyyəti, tamaşaçıların teatra marağı qaneedicidirmi?

– Aydın məsələdir ki, Bakıda münbit bir şəraitdə teatr probleminin olduğunu deyiriksə, bölgələrdə də nəsə problemin olması normaldır. Amma “Teatr yoxdur” deyən adamlar var ha, bax onlar ömür boyu teatra getməyənlərdir. Çünki bir şeyi inkar eləmək ən asan şeydir.

– Vidadi müəllim, müasir Azərbaycan kinosu da kifayət qədər tənqid olunur.

– Gedin baxın, əzizim. Mən bu müraciəti Azərbaycan tamaşaçısına edirəm. Kifayət qədər müasir Azərbaycan kinosu adına yaxşı filmlər var. Sadəcə adam özü baxmalıdır. Azərbaycan kinosu artıq festivallara çıxır, uğurlar əldə edir. Hollivudda hər il minlərlə film çəkilir, onların hamısı uğurlu olurmu? Xeyr. “Azərbaycanda teatr, kino yoxdur” deyən adamlar onu görmək istəməyənlərdir. Hər şey mərhələli baş verir. Bu gün Oskar istəyirsiniz? Alacağıq, tələsməyək. Nobel də alacağıq, Oskar da, digər mükafatları da. Hamısı olacaq və onları gələn yeni nəsil, gənclik alacaq.

– Bizdə filmlərin festival uğurları o qədər də səs-küy yaratmır. Sizcə, bu nədən irəli gəlir.

– Bu sualı sən mənə yox, əksinə mən sənə verməliyəm. Niyə? Çünki media lazımi səviyyədə işıqlandırmır. Bax məsələn, keçən il mən iki beynəlxalq festivalda oldum, gənc sənətçi dostlarımız o festivalda mükafat da aldı. Bayrağımızı, xalqımızı, dövlətimizi təmsil etdik, uğur qazandıq. Nəticə nə oldu? İdmançılar bu cür uğurlar qazananda onların qarşılanması, hansısa qurumlar tərəfindən qəbul edilməsi, mükafatlandırılması nə cür aparılırsa, filmlərimizin festival uğurları da bu cür qiymətləndirilməlidir. Amma edilirmi? Yox, edilmir. Biz sadəcə gedirik, uğur qazanırıq və qayıdırıq, vəssalam. Bax sənə sual verirəm, son 7 ildə Azərbaycanda Respublika səviyyəsində hansı filmin geniş təqdimatı olub?

– Heç birinin.

– Onda keç başqa suala.

– Vidadi müəllim, son dövrlər daha çox komediya filmləri çəkilir. Azərbaycan kinosunu tənqid edənlər daha çox komediya filmlərinin çəkildiyini əsas gətirib tənqid edirlər.

– 20-25 il bundan əvvəl türk kinosuna bax: Şabanizm dövrü. O vaxt da insanlar var idi ki, bu, film deyil deyirdilər. Bu bir mərhələdir, yavaş-yavaş inkişaf, yavaş-yavaş yeni uğurlar qazanılacaq. Kinoya, teatra görə təşvişə düşməyə ehtiyac yoxdur. Hər şey normaldır.

Söhbətin bu yerində fotoqrafımız Vidadi müəllimin çox yaxşı bir fotosunu çəkdiyini deyib şəkli ona göstərir. Vidadi müəllimin reaksiyası isə sadəcə bu olur: budur yaxşı şəkil?

– Vidadi müəllim, “Çölçü” filmi haqqında danışaq bir az. Film Azərbaycanda ən çox festivala gedən filmdir. Amma bu festivallar ona görə tənqid olunur ki, əksəriyyəti ciddi festival deyil, daha çox məhəlli xarakterli festivallardır.

– “Çölçü” filmi 70-ə yaxın mükafat alıb. Nihat, bunun nəyi pisdir?

– Mən sadəcə sual verirəm, Vidadi müəllim.

– O filmdə mən həm də aktyor kimi çəkilmişəm. Düzdür, əvvəl rejissorun işinə müdaxilə edərəm deyə, məni o rola çəkmək istəmirdilər. Amma mən yaradıcı dostlarımla bir obraz düşündüm, o obrazı yaratdım, şəklimi çəkdirdim və aparıb onlara təqdim elədim. İzah elədim ki, mən ssenaristəm, film isə rejissorundur, mən çəkiliş prosesinə müdaxilə edə bilmərəm. Yəni ağılla öz haqqımı tələb elədim və aktyor kimi də çəkildim.

O ki qaldı, filmin mükafatlar almasına, Şamil Əliyev filmin rejissorudur, ürəyi hara istəyir, filmi ora da göndərir. Burada pis nə var ki? Sabah “Qarabağ” futbol klubu İndoneziyanın hansısa klubunu məğlub eləsə, sevinməyəcəyik? Şamil Əliyev də filmini əcəb edir festivallara göndərir. Əlinin içindən gəlir. Burada pis nəsə yoxdur.

– Amma siz filmi bəyənməmişdiniz.

– Mən “Çölçü” filmini bəyənmişəm, rejissoru da təbrik eləmişəm. Sadəcə ona dedim ki, mənim ssenarim başqa idi. Amma film rejissorun filmidir. Mənim yazdığım ssenari ədəbiyyat idi. Onların çəkdiyi isə başqa.

– Müstəqil “M” Teatrını yaratmaq ehtiyacından danışaq.

– 37 ilə yaxındır, Mədəniyyət və İncəsənət Universitetində müəllim işləyirəm. Hər il gözümün qabağında ciddi aktyorlar yetişir, amma bir müddət sonra mən onları başqa sahələrdə çalışan yerdə görürəm. Biri taksi sürür, biri, nə bilim, başqa işlə məşğul olur. Bu problem məni xeyli düşündürürdü, amma müstəqil bir teatrın yaradılmasının çətin olduğunu da başa düşürdüm. Nəticədə, 2016-cı ildə “M” Teatrını yaratdıq, “M”, yəni mən, mənim teatrım. Bir neçə il fəaliyyət göstərsək də, bəzi xərclər davam etməyimizə mane oldu və tədricən fəaliyyətimizi dayandırdıq. Günlərin bir günü isə, Şahbaz Xuduoğlu ilə nəşriyyatın binasında gəzəndə bax indi bu dayandığımız yeri teatrın yeni məkanı kimi təsdiq elədik. Günü bu gün bu teatr ən müasir texnika və işıqlandırma, səs sisteminə malik bir teatrdır. Keçən sezon 7 tamaşa oynadıq və yüksələn statistika ilə sezonu bitirdik. Yeni sezona isə hazırlıqlarımız davam edir.

– Vidadi müəllim, ümumiyyətlə, Azərbaycanda teatrlar azaddırmı?

– Məşhur bir söz var: Allah insanları azad yaradıb, amma onlar azadlıq uğrunda mübarizə aparırlar. Azad olmayan insan ən yüksək səviyyədə azadlıqda belə özünü kölə kimi hiss edəcək. Azadlıq deyilən anlayış hər kəsin düşüncəsində fərqlidir. İndi siz təsəvvür edin, hamının azadlığını təmin etmək olarmı? Xeyr. Niyə? Çünki xaos baş verər. Hətta qaydasız döyüşdə belə müəyyən qayda var, azadlığı əldən almaq kimi bir şey var. Bu olmalıdır.

Mən bu il müstəqil teatrların birinci festivalını keçirdim. Və məlum oldu ki, Bakıda 20-yə yaxın müstəqil teatr var. Amma bu teatrların əksəriyyəti sadəcə sözdə müstəqildirlər. Niyə? Çünki müstəqil teatrın fəaliyyəti üçün şərait olmalıdır. Qonşu ölkələrdə dövlət müstəqil teatrlara hətta yardım edir. Çünki rəqabət inkişafa aparan yoldur. Biz isə problemləri illərdir, deyirik, müzakirə edirik, amma nəticə olmur. Hətta dövlətin teatrın inkişafı ilə bağlı on illik proqramı belə qəbul edildi. Nə oldu? Qaldı kağız üzərində. Çıxış yolu müstəqil teatrların yaranmasındadır. Dövlət teatrında sən dövlətin marağında olan məsələləri ehtiva edən tamaşalar təqdim edirsən. Amma müstəqil teatrda belə şey yoxdur, mən özüm özümü tənzimləyir və özüm tamaşaçımın zövqünü tuturam. Məsələn, bu yaxınlarda biz Stefan Sveyqin “Yad qadının məktubu” tamaşasını göstərəcəyik. Bunun üçün mən bütün kitab mağazalarını gəzdim, maraqlandım ki, ən çox kim və hansı əsər oxunur? Və mən bilirəm ki, onu kitab kimi oxuyan adam tamaşasına da gəlməkdə maraqlıdır. Dövlət teatrında belə deyil. Konkret repertuar xətti var. Müstəqil teatrın dövlət teatrından bir fərqi də odur ki, biz bir tamaşanı illərlə oynamırıq. Görürük, tamaşaçının marağı azaldı, vəssalam, repertuarı dəyişirik.

– Sizi həm də tez-tez ədəbi cameədə görürük. “Mən şair olmaq istəmirəm” adlı bir şeir kitabı nəşr etdirdiniz. Ardından isə bir neçə kitabınız çıxdı. Birinci kitabın adına diqqət çəkmək istəyirəm. Niyə?

– Ramiz Rövşən, Vaqif Səmədoğlu, Vaqif Bayatlı, Adil Mirseyid olan yerdə mən şair deyiləm. Sadəcə mən öz fikirlərimi zamanla kağıza tökürəm və onlar şeirə oxşayır, vəssalam. Özü də o dediyiniz kitabın nəşrdən mənim xəbərim yox idi. Tələbələrin təşəbbüsü idi. Amma sonrakı kitablar artıq öz istəyimdən doğub.

Ssenari yazmaq özü də bir peşədir. Bir dəfə Vaqif İbrahimoğluna yazdığım ssenarini təqdim elədim. Səhəri gün gəldim, nəticəni soruşdum. Götürüb atdı zibil qabına ki, bu ssenari deyil. Ondan sonra – baxmayaraq ki, 50 yaşımda idim – getdim Gürcüstanda, Rusiyada oxudum, təlimlərdə oldum. Niyə? Çünki başa düşdüm ki, bir işlə məşğul olursansa, peşəkar olmalısan.

– Vidadi müəllim, bəs bizdə serial bazarı nə vəziyyətdədir?

– Elə bazar vəziyyətində.

Vidadi müəllim bu cavabı məni güldürür. O da gülə-gülə soruşur:

– Ləzzət elədi, hə? Serial məgər pomidor-zaddır, ona bazar deyək?

– Vidadi müəllim, mən bu mövzuda adamların tənqidini dəstəkləyirəm. Bizim serialların ssenarisi çox bəsitdir, bayağıdır.

– Mən “Ata ocağı” serialında ikinci sezondur, çəkilirəm. O gün mənə reytinq cədvəlini göstəriblər. “Ata ocağı” serialı respublikadakı bütün televiziya layihələrini qabaqlayır.

– “Ata ocağı” serialının ssenarisi sizi peşəkar bir kino, teatr adamı kimi, ssenarist kimi qane edir?

– Söhbət məni qane edib-etməməkdən getmir. Söhbət ondan gedir ki, seriala altıncı mövsümdür ki, insanlar eyni maraqla baxır. Məsələn, sən deyə bilərsən ki, zəifdir, yaxşı serial deyil. Bu sənin fikrindir. Amma sən minlərlə insanın fikrini necə dana bilərsən? Mümkün deyil.

İonesko adlı bir dramaturq var idi, keçən əsrin 60-cı illərində bax elə bu otaq boyda yerdə absurd bir teatr yaratdı. Tamaşalara cəmi 5-6 adam gəlirdi. Deyirdilər ki, axı belə olmaz, belə teatr olmaz. O cavab verirdi ki, məgər o 5-6 adamın zövqü zövq deyil? Onların seçim hüququ yoxdur? Var axı. Nəticə nə oldu, absurd teatr zamanla bütün dünyanı fəth elədi. İncəsənət sənin, mənim, onun deməyi ilə yaxşı və yaxud pis ola bilməz. Biri Kafkanı sevir, biri Mövlud Süleymanlını, biri əsmər qız sevir, biri sarışın. Sən digərini bu mövzuda ittiham edə bilməzsən. Sənin dilinlə deyirəm, serial bazarında “Ata ocağı” alınır, o bazarda onun yeri var, deməli, davam eləməkdə fayda var.

“Ata ocağı”nda bir səhnə var, aktyor Qurban İsmayılov qızı rəhmətə gedəndə qol qaldırıb oynayır. İranda baş verən son hadisələr ərəfəsində bu rəqs dünyada trend oldu, bütün dünya elə bildi ki, hadisə İranda baş verib. Sən də mənə sual verirsən ki, ssenarini bəyənirsən, ya yox. Mən sənə dəqiq söz deyim: o serialın rejissoru serial çəkmir, film çəkir. Bir az peşəkar adam olsa, dərhal görəcək. Böyük bir heyət işləyir orda, gecə-gündüz zəhmət çəkirlər. Nəyi pisdir?

– Seriallarda qonorar məsələsi aktyorları qane edir?

– Hamını deyə bilmərəm, özümdən danışım ki, qane eləmir. Məni heç teatrdan aldığım maaş da qane eləmir. Ümumiyyətlə, hamı maaşından narazıdırsa, qane deyilsə, mən niyə qane olum? Mən niyə narazılıq eləməyim? Bəli, mən də maaşımdan narazıyam.

Gülür... Ürəkdən gülür. Və Vidadi müəllimin axır ki, ürəkdən gülməsi ilə əl sıxıb müsahibəni yekunlaşdırırıq.

• "Oskar"ın aparıcısı bəlli oldu
• Ayılma - Hakan Gündayın hekayəsi
• İstanbul Beynəlxalq kitab fuarından qayıdan “Fəxri qonağ”ın əhvalatı