Kulis.az şair, esseist, yazıçı Nərmin Kamalın yeni şeirlərini təqdim edir.
Yeni Klinika
atam ayaqqabı fabrikində işləyirdi
anam qısqanırdı onu bütün qadınlara
ən çox da həkiminə fabrikin
bəzən alma, pirojna götürüb anam,
əlimdən tuturdu, ora gedirdik,
amma içəri girmir,
ağaclıqda gizlənirdik
mən orda yeyirdim özümçün
pavidlalı pirojna, alma,
anam baxırdı fabrikə, deyirdi -
aha, indi çıxacaq atan bir qadınla
atamsa tək çıxırdı,
kişilərlə çıxırdı,
bəzən də çıxmırdı
O niyə sənin halına qalır?!
Nə qədər həkimə gedirsən?!
Gündə təzyiq ölçdürürsən?!
evimizin adi sözü-söhbətiydi
o fabrik anamın gözündə o həkimdi
göstərə bilmədi atam
o qadınla heç bir işi yoxdu,
anam göstərə bilmədi var,
savaşa-savaşa, dalaşa-dalaşa ayrıldı onlar
unutdular bir-birini,
ya da unutmadılar
indi böyük qızam
baxıram şəhər böyüyüb
ayaqqabı fabriki olub Yeni Klinika
həmin ağaclıqdı, həmin bina
elə bil şişib o həkim, böyüyüb olub klinika,
elə bil artıb törəyib, qarnından çoxlu həkimlər çıxıb,
sehrli çubuğuyla o qadın
sexləri palatalara, dəzgahları “UZİ”lərə döndərib,
O fabrik necə ki anamın gözündə həkimdi,
Elə də olub böyük bir həkim.
Sərdabə
Öləndən sonra da
indiki evimdə yaşamaq istərdim
güllərimi suvarardım səhərlər,
muncuq düzərdim günortalar,
girlənərdim o yana, bu yana
darıxmazdım tək başıma axşamlar.
Öləndən sonra da
indiki kimi yaşayardım,
çıxmazdım bayıra, bacağa,
ürkütməzdim diriləri ölü canımla
söz verərdim kimsə bu işin sahibi, Ona,
pəncərəni də açmaz, boylanmazdım bir yana.
Madam ki ölüyəm, özümü aparardım ölü kimi,
nə yeməkdə olardı gözüm, nə eyş-işrətdə
qalardım evimdə - sanki qəbirdə
nə fərqi, ya torpağın altında, ya üstündə.
Öldümmü, mismarlardınız qapımı çalın-çarpaz,
gedərdiniz, lütfən,
sakitcə qalardım min il, milyon il bu evdə,
min il, milyon il bu evdə.
Peşmanlıq
Sən əvvəl qoymurdun sevəm səni,
Necə ki, dirilərin yuxusuna girən bəzi ölülər
“qayıt” deyirlər, “hələ cavansan”
Əl çəkmirdim mən,
Gedək, gedək – deyirdim, apar,
məni də özünlə apar
Sonra sən yaman bir ölütək gəldin
“hələ cavansan, qayıt” demədin, “tezdi” demədin,
demədin “səni evdə gözləyirlər”,
“Gəl” – dedin, “gedək mənimlə”
Getdim səninlə əl-ələ, süzdüm işıq dəhlizində
döndü başım özgə eynəyindən baxana
dünya necə bulanırsa elə
Düşdüm sənin diyarına, düşən kimi peşmanladım
Sən əslində beləymişsən
beləymiş sərhədin o üzü. Vurnuxdum
torda balıq tək vurnuxdum
gördüm mavi havada sərxoş aşiqlər
ünvan sorar tək keçdim qabaqlarına
dedim, necə dönüm geri, necə çıxım burdan?
necə atım başımdan bu eşqi?
Əsnədilər əlləri ağızlarında:
“Heüç neüücə”, “Heüç neücə”.
Çörək
Arxadan təlaşla çağırdılar məni:
- Çörək al!!!
Çörəkmi? Nə yaxşı!
başqa söz də ola bilərdi
bu təlaşın yanınca
Nə yaxşı, kimsə ölməyib,
dostlardan, qohumlardan
pişik də düşməyib eyvandan
Dava başlamayıb təzədən,
bombalanmayacaq şəhər bir azdan
Nə yaxşı gəlib qovan yoxdu komamızdan
Bu şəhər bizimdi, qaçın deyən yoxdu
Kəsməyiblər kiminsə başını
Öldürüb yandırmayıblar bir tanışı
Sadəcə bir çörək, nə yaxşı,
Gələndə alacam, alacam gələndə.
Hanı?
Ərimin babası komaya düşcək
yığdım şeylərini qara torbaya
atdım məhləmizin zibilqabına
Üçmü ay keçdi, beşmi, sağaldı baba,
qayıtdı xərəklə çıxdığı evə
öz ayağıyla
Dedi hanı mənim protez dişlərim?
Hanı kəmərim?
Hanı mayka-tumanım?
Hanı üzqırxanım?
Hanı ayaqqabılarım?
Hanı mənim eynəyim?
Hanı ətirim?
Hanı mil-mil köynəyim?
