Əlişirin Şükürlü
21 dekabr - son gün
tibet xalqının dalay – laması deyir:
21 dekabr gün tutulacaq,
ay batacaq,
enerji olmayacaq,
elektromaqnit dalğası itəcək.
nə yer fırlanacaq,
nə ay dövrə vuracaq;
planetlər
bir düz xətt boyunca düzüləcək.
yəni
adamlar bir-birini nə görəcək,
nə də eşidəcək.
hər günü
ilk gün kimi yaşayan ümidlilər
şam alsın, azuqə yığıb
şəhərdən uzaq
bir guşəyə çəkilsin;
4 gün
paradı olacaq planetlərin, -
şam yandırıb
oturub tamaşa etsin.
kim qorxmayıb
o gündən sağ çıxsa yaşayacaq,
yaşayacaq – sonrakı günlər eşqinə.
cəmi 4 gün itirəcək ömürdən,
əgər yaşadığı hər günü
ömür sayırsa.
hər günü
son gün kimi
yaşayan sevdalılar var,
cənab dalay-lama.
hər günü
son gün kimi yaşayanlar
bilirlər indi yoxdu, gələcək var -
hər an keçmişə dönür durmadan,
hər an keçmişə çevrilir yaranan
və zamanın çevrə boyunca
tərsinə dönüşünə inanırlar.
məsələn,
fərz edək iki nəfər;
mən və o, –
çox da ola bilər.
sabah tanış olmuşuq,
bu gün yoxuq,
dünən yenidən görüşəçəyik.
düz xətt boyunca yaşayanlar
yaxınlığından keçərkən
bəzən
adama oxşadıb diksinirəm.
üzünün donuq ifadəsindən,
soyuq baxışlarından
tanıyaram onları.
görən
beyni olsa
nə düşünər,
nə keçər ürəyindən
qəlbi döyünsə;
təzim eləyər həvəslə
mağazaya gəlib-gedənlərə,
ya baxıb pəncərədən gülümsəyər
küçədən keçənlərin üzünə.
yoxsa bezib
gözlərini daima eyni nöqtəyə zilləməkdən
baxışları uzanan düz xətt boyunca
çırpar özünü pəncərə şüşəsinə, -
əyilər düz xətt.
sərilər küçəyə. aparar özüylə
bir parça pəncərə şüşəsini – üzərində
soyuq baxışlarının izi.
partlamış ürəyi qucağında,
üzündə qan-qarışıq təbəssüm
zilləyər gözünü laqeyd baxışlara,
təəccüb dolu gözlərə.
düz xətt boyunca yaşayar manekenlər
real həyatın
gerçək üzü - manekenlər.
xəyallar
özgə dünyanın gerçək hadisəsi,
eynən yuxu kimi. yuxularsa
çin olmur bu dünyada həmişə.
təəssüf, çox təəssüf,
real həyatın o biri –
astar üzü görünmür.
düz xətt boyunca yaşayan manekenlər –
adama oxşadıb diksinirəm
metro
dayanıb metronun qarşısında.
seyr edir;
adamlar
tələsir, ləngiyir,
nə tələsir, nə də ləngiyir
canlı mənzərədə.
metroya girir. ekskolator boyu üzü aşağı – yox olur.
çıxır metrodan üzü yuxarı – dəf edir yoxluğu.
yeraltı keçidə doğru – tədricən gözdən itir.
çıxır yeraltı keçiddən – hissə-hissə bərpa olunur.
gözəl bir qız yeriyir asta-asta, - üzündə məmnunluq.
yanında bir gənc - başı əyilmiş qıza sarı.
sevgi var ləngimədə.
qoca – zorla yeriyir. diqqətlə baxır
yanından keçənlərə. üzündə ümidsizlik.
ölüm yağır ləngimədən.
yeyin addımlarla
üz alıb metroya
zövqlə geyinmiş gözəl qadın.
üz-gözündən həyat yağır.
həyat yağır tələsmədən.
metrodan çıxıb harasa tələsir.
qalstuk taxıb, orta yaşlı. gecikməkdən qorxur.
yaşamaq gizlənib tələsmədə.
qaçıb sürətlə keçir
metronun qarşısından
kimsəyə fikir vermədən.
nə qocadı, nə cavan, amma
ölüm boylanır tələsmədən.
bəs o kimdi (nədi) –
obyektiv varolma gözəgörünməz.
nə həyata tələsir, nə də ölümə.
nə ölümə ləngiyir, nə də həyata.
paralel talelərin
kəsişmə nöqtəsidi metro, -
maraqlı, həm kədərli
əsrarəngiz mənzərə,
dayanıb seyr edəsən
vaxtı vecinə almadan.
bilirəm
bilirsən,
bilir,
bilirlər:
yaşanan hər an gecikməsidi ölümün.
