Nərgiz İsmayılova
Bu şəhər və sən
Mənim kimi sənsizlikdə nə yaman üşüyür bu şəhər ....
Demə ki, yoxdur günahı, günahı çoxdur bu şəhərin.
Günahsız göründüyü üçün günahkardır bu şəhər.
Maska taxıb bu şəhər, maskasını gecələr belə çıxartmır, artıq öz üzünü unudub bu şəhər.
Bu şəhərin ən maraqlı süveniriyik biz. Hər yerdə görülmək istənilən, ancaq heç vaxt dərk edilməyəcək olanından. Bu şəhərin ən sevimli oyuncağıyıq biz, bizimlə oynarkən o qəhqəhələrlə güldükcə min dəfə ölənindən.
Alışdım doğrudur, fəqət sevmirəm. Sənin qoxun hopub bu şəhərin ruhuna, sənləşib bu şəhər, bilirsən sənin kimi sirlidir, maskalıdır bu şəhər. Sənin kimi qoxur, ağlımı ovlayır bu şəhər.
Tanrının göz yaşları belə silə bilmir bu şəhərdən səni, məni və bizdən bizi oğurlayan onu...
Bizim barmaq izlərimizi daşıyır, bizsiz də yaşayır bu şəhər ..
Amma son vaxtlar bezdirib hamını mənim kimi... Yaman aqressivləşib bu şəhər.
Büründükcə bahalı qiyafələrə sənin kimi əslini unudub bu şəhər.
Bəlkə də o da darıxıb sənsiz, mənim kimi sənsizlikdən üşüyür bu şəhər ....
