Saat 07:00 o, başqa evdən çıxmış və İstanbulun bədbəxt küçələrində gəzirdi. Onun bir hekayəsi var idi əslində, onu fahişə edən bir hekayəsi. On altı yaşında atası tərəfindən təcavüzə məruz qalmışdı. Bu hekayə əslində bir faciədir....
- Salam.
- Salam. İndi hansı evdən durub gəlmisən?
- Suallarına cavab verməyə halım yoxdur...
Onunla ancaq bu qədər əlaqə qurmaq mümkün idi.
Bu gün çox içmişdi, amma nədənsə evinə tez gəlmişdi. Oturub ağlamağa başladı ...
- Niyə ağlayırsan?
- On altı yaşımda atam tərəfindən təcavüzə məruz qalmış biriyəm.. Bu məni nə qədər incidir bilirsən? Həmin gün bu gün idi, bu saat idi dəqiqəsinə kimi xatırlayıram o gecəni...
Soruşdum, bəs indi niyə satırsan vücudunu?
- Əlimdə qalan tək şey bu çünki, əslində dərdim çoxdur iyirmi yaşındayam, amma yüz yaşında hiss edirəm özümü.
Bilirsən necədir? Əslində fahişə olmaq sənət deyil bədbəxtlikdir... İçimdə sevgi hissi yoxdur. Tək başıma bu vücudla atılmış biriyəm bu dünyaya...Mənim bədənim fahişədir bir də ruhu fahişə olanlar var, onlar bizdən də betər gündədirlər.
Bir siqaret yandırdı və davam etdi.
Bax körpünün işıqlarına necə silirlər ulduzları. Bu həyatı yaşadıqca, o biri həyatı fikirləşirsiniz görəsən həyat varmı deyə. Çox bədbəxtsiniz! Əslində mən deyiləm fahişə, dünyadır dedi. Sonra tüstünü ciyərlərinə çəkməyə davam etdi.
Bəzi insanların hekayələrini bilmədən yarğılamayın...
