Kulis.Az gənc şair Bəhruz Xəlilin yeni şeirlərini təqdim edir.

***

Xatirələr bəs etmir

bir az nəfəs gərəkdir,

yaşamaqçın, alasan...

Gecələr ayrılıqlar

ölüm dadır bilirsən...

Bəlkə bu gün qalasan?

Bəlkə sabah dəyişdim,

bir az artıq vuruldum

gözlərinə, qaşına?

Bəlkə elə bu gecə

öldüm, sabah olmadı...

Ay insafsız, səbr elə,

haranın daşın salım,

gecə vaxtı başıma?

Otağa duman çöküb

göz gözü görmür indi.

Yanaqlarım ağarıb,

əllərim də sərindi...

***

Bir az ruhdan düşəsən,

qırıla ümidlərin...

Biri də yaxınlaşa,

deyə şair, necəsən?

deyəsən ki, bilmirəm...

Sükut elan edəsən

susasan,

bir saatlıq donasan,

donasan öz yerində.

Ürək də cəhənnəmə

qanasın öz yerində...

Hər şeyin daşın atmışam:

- darıxmaq, sevmək, unutmaq.

Nə gözəlmiş, ilahi,

içimdəki hissləri,

nəfəsinlə uyutmaq...

Nə gözəlmiş, bir, soyuq,

daş parçası ovutmaq.

***

İllər sonra qayıdacaq, bilirəm

Deyəcək ki, vaxt tapmadım, unudum!

qayıdacaq, deyəcək ki, bağışla...

Bağışlayıb, gülümsəyib, deyəcəm;

Mən olsaydım, mən de belə edərdim...

İllər sonra qayıdacaq, gedənlər,

Görəcəklər qoyduqları yerdəyik.

Amma, amma bilməyəcək heç biri,

vaxt ötməkçin, nə oyundan çıxmadıq,

at keçməyən yoldan keçib, yorulduq...

Nə fərqi var, səndən sonra neynədim,

Nə fərqi var, məndən gedib, neynədin?

Əsas odur, sən qayıtdın yerinə,

əsas odur, mən qaldığım yerdəyəm

***

Dostumun yoxluğuna (Bakısızlığına)

Lənətə gəlsin, bütün səs-küyünlə

adamlarınla dolmuş bomboş küçələrin.

Bir də cansıxıcı gecələrin.

Sən, zadəgan biçimində səfilsən

Sən, mənim gözlərimdə quruca şəkilsən, Bakı.

Bağışla, Bakı!

Səni sevə bilmədim.

Onsuz da havasızlıqdan əziyyət çəkən

Dərmanlardan asılı birinə,

xoşbəxtlik gətirə bilməyəcək gündəsən.

Sən toz-torpağınla kədərimi itirə bilməyəcək gündəsən.

Sən köksündə nəfəs alan ağacları kəsib,

səkilərdə ot bitirə bilməyəcək gündəsən.

Bağışla, Bakı...

Bağışla, səni sevə bilmədim!

Sən süni gözəlliklərə heyran olanların şəhərisən.

Bir də, məcbur səni sevib

Səndə qalanların şəhərisən....

Əlvida, Bakı!..

***

Üzü qara olsun, qara qəpiyin

bütün qara günlər ordan başlayır.

Əlində bir torba ümid gətirən,

kişinin dəyəri qəpik qədərdi.

Bir loxma tikəyə axıtdığın tər,

yollara döydüyün təpik qədərdi.

Ürək qırmamaqçın qaça-qovdasan,

yorğun ürəyini kimsə almayır.

Gecə yatanda da dərddən qaçırsan,

əcəldən qaçmağa heyin qalmayır.

Sən ey ağ duvaqlı, qarabəxt qadın,

bir boşqab ümid qoy soyuducuya,

sabah iş dalınca getsəm götürüm

***

Divarlara dost olmuşam,

sənə gözüm düşəndən.

Yolların uzunluğunu

əllərimlə ölçürəm

ayağımla döyürəm.

Sənə şeir yazıram,

divarlara deyirəm...

Hamı darıxır deyə

darıxmıram səninçün.

Saçlarım qarma-qarış

üz-gözüm qırış-qırış

güzgüyə də baxmıram,

heç,

baxmıram səninçün...

Bu yaşımda nə deyər,

məni sizin küçədə

görən yaşlı adamlar?

Soyuq divarlı evin

bir küncündə yaşayım

bütün sənsizliyimi.

***

Bir ovuc sevgiyə ehtiyacım var,

o da ömür ötür,

heç gəlmədi ki.

Qarışdım təkliyə, soyuq yatağa,

dedim düzələcək,

düzəlmədi ki!

Hər il beş-altı tük ağarır ömrüm.

Ağara-ağara qurtarır ömrüm.

Arzular, üzməyi bacarmır, nədir,

içimdə çırpınır, boğulub ölür,

çiynində götürüb aparır ömrüm.

Bu həsrət deyilən, hicran deyilən,

nə zalım ilanmış, başı batası.

Bu gün hava haqda belə deyirlər,

“Bütün yalqızların, yorğan havası”.

Dedim düzələcək, düzəlmədi ki!

***

Bir gecə sən yoxuydun,

dörd tərəfim boş idi...

Yorğanım qış ayazı,

yastığımsa daş idi...

Qaranlıq idi hər yan;

saçlarının oxşarı...

Qaranlığın içindən,

gözüm səni axtarır...

Nə yağşı ki, qayıtdın,

saçları şeir dadan,

əlləri ağ kağızdan.

Həsrətin ağır olur,

öləcəkdim bir azdan...

Nə yaxşı ki, qayıtdın!

***

Biz də palçıqla oynayan uşaqlar olmuşuq.

Bir zaman,

”gələcək” deyib gözlədiyimiz günün içindən,

keçmişə qayıtmaq istəyirik...

Sən demə, “gələcək” deyilən şeyin içində

heç nə yox imiş.

Sən demə, xoşbəxtlik yuxu imiş,

uşaqlıq illəri boyda yuxu.

Həyat-tut ağacının dibindəki rütubətli torpaqdan,

ömür-beş barmaqdan,

xoşbəxtlik-körpə uşaqdan ibarətdir...

Sevgi yarpağı saralmış,

payız ağacı qədər gözəl,

hisslər körpə uşaqlar kimi dəcəl,

bütün ayrılıqların anasıdır əcəl.

Tanrı hər kəsi, hər kəsə qısqanır

• APA-nın 20 illik yubileyidir
• Yazıçıların ən böyük səhvi nədədir? - Danışır Ulucay
• Azyaşlı baldızı ilə evlənən qoca – Çəmənzəminlinin hekayəsi