“Bu gecə yaza bilərəm”
Bu gecə yaza bilərəm,
Ən hüznlü şeirləri.
məsələn yaza bilərəm,
gecə ulduzlar kimi safdır
və ulduzlar uzaqdır,
elə üşüyürlər ki,
soyuqdu.
bu gecə yaza bilərəm,
Ən hüzünlü şeirləri,
Sevmişdim onu
və hərdən o da məni.
bu gecə kimi gecələrdə
uzanardı qollarımda.
sonsuz göy üzü altında,
öpərdim onu sonsuzca.
sevdi məni
və hərdən mən də onu.
iri, səssiz gözləri sevməmək olarmı?
bu gecə yaza bilərəm
ən hüznlü şeirləri.
düşünmək mənim olmadığını,
hiss etmək onu itirməyi.
eşitmək sonsuz gecəni,
onsuz gecə daha da sonsuzdu,
ruhuma düşən oddu bu ağrı,
yandırır ruhumu.
samanlığa düşən qığılcım misalı.
nəisə.
bu onun səbəb olduğu
son kədərdir.
və bu şeir ona əllərimlə yazılan
son şeirdi.
Eşq
Bu qədər vaxt, ah bu qədər vaxt,
səni belə incik, belə yaxından
görməyin xöşbəxtliyini
necə ödəyərəm, nə ilə ödəyərəm?
oyanıb yenə təbiətin
qana susamış yayı,
tülkülər çıxır hinlərindən,
qanlarına bulayır ilanları.
və mən gedirəm səninlə
yaşıllıq və səssizlik ətrafımda
sual edirəm özümə,
nə zaman ödəyəcəyəm
haqqını bu bəxtimin?
bütün gördüklərim içində
yalnız sənsən görmək istədiyim,
toxunduğum hər şey içində
bədənindir toxunmaq istədiyim.
sevirəm sənin portağal gülüşünü,
xoşlayıram yuxumdakı görüntünü.
nə edim sevdiyim, sevdicəyim,
bilmirəm necə sevir başqaları,
keçmişdə necə idi sevmələr,
yaşayıram baxaraq, sevərək səni,
eşq təbiətimdir mənim.
hər hərəkətinlə,
bir az daha sevirəm səni,
hardadı o?
hər itdiyində gözlərin,
özümə bu sualı verirəm.
gör nə qədər gecikdi,
düşünüb inciyirəm.
bitmiş, axmaq, şübhəli bilirəm özümü,
və gəlirsən sən,
sanki şaftalı ağaclarından
uçan bir meh sərinlədir üzümü.
bu səbəbdən sevirəm səni,
əslində bu səbəbdən deyil.
o qədər çox səbəb var ki,
bir o qədər də az.
əslində belə olmalıdır sevgi,
adi, taraz.
heyranedici, dərdli, hüznlü bir az.
sevincsiz,
ulduzlar kimi çiçək açan,
bir öpüş qədər ölçüsüz.
