Kulis.az Aqşin Yeniseyin yeni şeirlərini təqdim edir.
Uçurum
Uçurum – ucalığın infarktı, yoxuşun özünəqəsdi
Uçurum – göy üzünün zirzəmisi – içindəkilər oğurluq.
Uçurum – qayıdıb ayaqlarına yıxılmaqdı dərinliklərin
Uçurum – qaranlığın həbsxanası - burda cəzalar ömürlük
Uçurum – boşluğun diktaturası!
Uçurum – qanadsızların da uçmaq haqqı var.
Uçurum – torpağın ölü doğulmuş övladı, ya da heç doğulmamış
Uçurum – dibin ən böyük arzusu,
Uçurum – dibdəkilərin alın yazısı
Uçurum – aşağıdan baxsan bir qadın – məşuqunu gözləyən
Uçurum – yuxarıdan baxsan bir kişi – tərk edilmiş.
Uçurum – torpağa düşüb cücərmiş bir yara toxumu
Uçurum – ağrıyan başda geri dönüşü olmayan şüur axını
Uçurum – səssizliyin məzarı – amma çağırsan hay verər içindəki ölü
Uçurum – saxta seçki qutusu – bir səsi beş sayar
Uçurum – bəzən önündəki qaraltını seçməyən kor bir göz
Bəzən bir xalqı udan dişsiz ağız
Uçurum – göy üzünün sığındığı tərs qala – uçmaq üçün qanadlara gərək yox,
Təki uçmağı arzula!
Uçurum – soyuğun nəfsi – bəzən bir qar uçqunu çəkər,
Bəzən bir qar dənəsi.
Uçurum – dim-dik qara bir palto və içində kimsə yox.
Uçurum – yıxılmaq üçün artıqdır ikinci şəxs.
Uçurum – mətndə qaralanmış bir kəlmə - məna laxtası
(Hər yazı bir gerçəkliyin ölümünə səbəb olan qanaxması)
Uçurum – köçmüş bataqlıq - sirtindəki kollar - zəncirdə unudulan itlər
Uçurum – bir qaçqın ayağından düşüb qalan cırıq çəkmə
Ayaqlar çəkmədən daha fanidir!
Uçurum – möhtəşəm bir gor! İçində diri-diri çürüyür
Üstü torpaqlanmamış,
Zirvədəki diktator!
Azadlığın maya dəyəri
Yox, o deyil bətndəki təklik!
Yox, o deyil doğuşdakı gerçəklik.
Kişidə ac qadın, qadında tox kişi həsrətidi – o!
Şərabda tanrıdan gizlənən kafir cənnətidi – o!
Yox, o deyil küçədəki səy-küy,
Yox, o deyil izdihamın atası.
Pəncəsindən acizliyin qanını yalayan bir pələngdir – o!
Bir uşağın ağlaya-ağlaya arxasınca qaçdığı çərpələngdir – o!
Yox, o deyil təhqirdən güc alan müqəddəs!
Yox, o deyil qatır başlı firon!
O – adi bir ehtiyac, gündəlik və sonsuz.
Alsan – həyatın bahasına,
Satsan- çörəkdən ucuz!
Qaranlıq sərgi
Uzun və yaşanmış bir gündür ömür!
Nə isə...
Qulağıma uşaqlıqda eşitdiyim toy səsləri gəlir.
Uzaqdan.
Doğrudanmı, hələ də xoşbəxtdi keçmişdəkilər?!
Səninsə,
Qaranlıq bir sərgidi həyatın
Bayaqdan,
Əl fənəri ilə baxırsan
Ulduzlarla dolu bir şəklə...
Unudulan şahlar
Buğdadan soruşsan deyəcək:
Sabahı gözləyənlərindi torpağın altı.
Ağac işarə barmağıdı torpağın, qanadı olanlara yol göstərəcək
Gülü çağırsan, torpağın altından ildırım cücərəcək
Hər şey sabahı gözləmək üçün basdırılır torpağa;
Yalnız mən
keçmişə dönəcəyəm torpağa qarışınca.
Kirayənişinim olacaq buğda dənəsi.
Sonra xatirələrim gül, ümidlərim ağac kimi taxta çıxacaq ilk dəfə.
Hələ ki, güllərdə, ağaclarda, torpaqda - hər yerdə
Qeyb olan insanlara baxıram; keçmişin nökərlərinə,
Gələcəyin unudulan şahlarına...
Başsağlığısız
Atam öldü...
Heç bir saat dayanmadı,
Heç bir lampa sönmədi,
Heç bir ad əksilmədi,
Heç bir quyu qurumadı,
Heç bir nərdivan aşağı enmədi,
heç bir pul məni sevmədi,
heç bir yol geri dönmədi,
heç bir ümid onunla ölmədi...
Çox üzgünəm,
Düzü, heç birindən bunu gözləməzdim...
Totalitarizmə ağı
Həmişə belə olub; xain vətənin yaxşı övladları, yaxşı hökmdarın xain xalqı olub.
Həmişə belə olub; qan soran ağcaqanadlar tavanda, qan qusan şairlər zirzəmidə yaşayıb.
Həmişə belə olub; öz-özüylə danışmağa başlayıb insan susdurulunca
Və özünü öldürüb düşmənləri onu unudunca...
Həmişə belə olub; məmləkətindən bir it gətirib şair, yuxularında ulamağa
Bir gecə gətirib yuxusuz qalmağa, bir şəkil gətirib divardan asmağa
Kölgəsi doğranmış budaqlarının üstünə düşən bir ağac şəkli
Və bir ölüm gətirib, nə vaxtsa çiyninə alıb onu lal-dinməz geri qaytarmağa...
Həmişə belə olub; ey əliylə vurduğu düyünü dişiylə açan insan
Qürbət içindədir şairin, qurd tələyə azadlığından düşər, azadlığından...
Əcinnə
İkiayaqlı, yekəqarın qarışqaların
Əllərində yem, gözlərində qəm daşıdığı yuvalarıdı,
bu dar qapılı evlər
Gündoğandan, günbatanacan həmişə acdır içindəkilər.
Damları namusunu örtər, qapıları dost üzü gözlər
xəyanətə taybatay açılan qollarıdı pəncərələr.
Dəniz sahilindəki şəhər – gözəl və ötəri
Sakinləridi eybəcər talelər - eybəcər və gəldigedər!
Dəniz tanrının güzgüsü...
Yorğunluq və ümidsizlik dolu bir gəmi
uzaqdan əl eylər
Ehey... Salamat qalın, ümidsiz tüfeylilər! Axtarmaq üçün itkin düşməli...
İşıqları üzünə düşən fənərlərə acı-acı gülümsünür Əcinnə:
Sarılıq xəstəliyi kimi baxır, gözlərindən şəhər,
silsə ümidsizliyin rəngi çıxar əllərinə.
***
Külək küçə skripkaçısı,
toxunduqca sızlayır şalbanların çiynində nəhəng simlər,
Bir aclıq ulayır minarənin ucundakı ulduza.
Çörəyə çevrilir bütün unudulan sevgilər.
Paltosunu geri istəyir divardakı mıx
Dönüb evin yeni sakininə baxır Əcinnə,
Sonuncu sevgidən olan oğluna!
Yediyi peçenyenin yarısı ovcunda yatıb uşaq
Yəqin ürəyinə damıb, böyüdükcə yuxuda da acacaq.
Bütün bədəninin yerinə ağrıyır kürəyimdəki yara
Sanki, bir diktator xalqı düşünür, aram-aram.
Əliylə ürəyinin yerini axtarır Əcinnə,
ağrıyan tərəfində
yerində və içi qanla dolu,
üstündən heç içilməmiş!
birdən hönkürür paltosu,
evdəkilərin qəflətən necolduğunu bilməyən
uşaq kimi...
Dartınıb kökündən çıxmaq istəyir ağaclar onu görüncə,
Ciblərə silah çıxarmaq üçün girir zalım əllər.
Arxadan vurmaq üçün gözləyir onu qarşıdakı döngə,
Deyəsən, öz günahkarı üçün darıxıb qədim və müqəddəs işgəncə?
Gecədir... yer üzü bir küçədir!
Küçədə dayanıb Əcinnə, başının üstündə əyri-üyrü ay
Göy üzü uzaqda lampaları yanan bir kənd,
Ya da şamlarla bəzədilmiş yuxulu bir saray.
Hardasan əsəblərimin qulluqçusu, göz yaşımın kənizi?
Hardasan yastığımın sevgilisi, divarlarımın hərəmi?
Səhramın Məcnunu, atəşimin Kərəmi, hardasan?
Susur Əcinnə, başını qaldırmadan.
içkini düşmən qanı kimi içən bir şairdir o,
Ya da çırağından çıxıb geri dönə bilməyən bir cin
O qədər bədbin ki,
Ölsə, xəbəri olmaz yoxluğundan.
Əliylə ürəyinin yerini axtarır
Yerində və içi qanla dolu,
Üstündən heç içilməmiş!
Mövluda...
Qocalmaq necə olur ki?
Adını yazıblar balaca bir daşın üstünə.
28 il vaxt keçir, ürəyində oxuyunca.
Ucalmaq necə olur ki?
Şəklini vurublar balaca bir daşın üstünə.
17 mərtəbəli bina kimi görsənir, dayanıb baxınca.
