Fahişələr qocalmış sevgilərinin təqaüdünü alır bizdən

Kulis.Az Fərid Hüseynin yeni şeirlərini təqdim edir.

İnsan böyümür ki

İnsan böyümür ki,
bələyi böyüyüb kəfən olur.
İnsan insafa gəlmir ki,
yumruq boyda əti ürək olur.
İnsan çətinə düşmür ki,
sevdikləri fələk olur.
İnsan ağlamır ki,
gülüşü hönkürür.
İnsan ölmür ki
anası torpağa dönür

Səsimi çıxartmıram

hər gün ilanım bir az ulduza ölür
qayğım suya ölür
hər gün bir az qulağım səsə ölür
hər gün tək yatağımda gecəm Kəbəyə ölür
səsimi çıxartmıram
səsimi çıxartmıram
səsimi çıxartmıram

görürəm günahların kafər sifətini də
görürəm əməllərin gələcək gününü də
kül necə unutmursa od olduğu günləri
şöhrət necə bilirsə ad olduğu günləri
bax eləcə bilirəm nə niyə belə oldu
gözümün önündəcə kim kim idi kim oldu
səsimi çıxartmıram
səsimi çıxartmıram
səsimi çıxartmıram

Məndən sonra

İndi səni öpən öpür mən öpən öpüşün üstündən,
indi səni qucan qucur mənim qollarımın üstündən,
gözəl deyirlər, mənim gözəl sözümün üstündən.
Mənim öpüşüm altda qalır – canına yaxın,
mənim qollarım sənə sıxılır – canına yaxın,
mənim sözüm sənə qısılır – canına yaxın;
Sənə bir azca da “yaxınlaşıram”...

Yatağa ithaf

Hər dəfə mələfə qırışları alın qırışları qədər dərinləşir.
Hər sevişmədən sonra qocalır sevgilər, lazımsızlaşır.
Fahişələr qocalmış sevgilərinin təqaüdünü alır bizdən.

Dünyada mənasız bir şey varmı,
yataqda bütün bədənini sənə vermiş birinin
geyinərkən “baxma utanıram” deməsindən,

Yatağacan biz sevgidən heykəl yapırıq,
yataqdasa o heykəli aşırırıq,
sevginin yerinə, ehtiras gəlir “hakimiyyətə”.

Fani olanın “əbədi sevgi” xülyasının qəbridir yataq,
ona görə ən böyük intiqamlar orda alınır.