Karantində sevişmək üçün darıxanlar

Karantin günləri yavaş-yavaş yumşaldılır. İnsanlar həyatın axınına qoşulmaq üçün tələsir. Günəş, yaşıllaşan ağaclar, küçələr, yaz yağışları bizi gözləyir.

Evdə qaldığımız günlərdə ən çox dəniz kənarı ilə gəzmək üçün darıxmışam. Dənizin, balıqların qoxusu üçün burnumun ucu göynəyir. Karantin günləri bizə həyatın, yaşamağın nə qədər dəyərli bir şey olduğunu öyrədir. Özümü Tolstoyun İvan İliçi kimi hiss edirəm. Küçəyə çıxıb yaz fəslinin gözəlliyindən, havanın hərarətindən zövq almaq istəyirəm. Elə bilirəm karantin günlərini bir ömür boyu yaşamışam, həyatın ləzzətini almamışam.

Karantin günlərində adamlar müxtəlif şeylər üçün darıxır. Kimi dostları, kimi sevgilisi, kimisi də sevişmək üçün darıxır. Dostum var, deyir sevgilimlə görüşə bilmirəm. Neçə vaxtdı üzünə həsrət qalmışam. Deyirəm, ən çox nəyi üçün darıxmısan, deyir, sevişmək üçün. Sevgilimin bədəninə toxunmaq, hiss eləmək, cuşə gəlmək istəyirəm – deyir, dostum. Hərdən zarafata salıb deyirəm, bu günlərdə psxiologiyan pozular, sevgilini mənə oxşadarsan. Şaqqanaq çəkib gülür.

Bəziləri isə karantinin bitməsini heç istəmir. Onlar bu günlərdə özlərini heç olmadıqları kimi rahat hiss edirlər. İbtidai icma quruluşundakı kimi yaşamaq istəyirlər. İki-üç saatlıq ov üçün mübarizə, qalanı mağara ömrü.

Bu günlər insanlara mütləq ki, bir mesaj verdi. Artıq insanlar dəyişməli, bəzi şeylərin fərqinə varmalıdırlar. Məsələn, internetdən, virtual dünyadan uzaqlaşmalıyıq. Özümüzə, dostlarımıza, həyata daha çox vaxt ayırmalıyıq. Küslü qaldığımız adamlara zəng vurmalı, barışmalıyıq. Təxirə saldığımız şeyləri bu gün eləməliyik. Karantin günləri həm də bizə onu dedi ki, xoşbəxtliyi qazanmaq üçün savaşmalıyıq. Bu yolda əzablara, iztirablara sinə gərməliyik.

Dənizə yaxın qəsəbədə yaşayıram. Havadan yavaş-yavaş yosun qoxusu duyulur.