Əlif Cahangirin “Özüm-özümə" hekayəsini təqdim edir.
Gəlib-gəlib seçim qarşısında dayanmaq çox çətin gəlirdi.
Hərdən özüm-özümə deyirəm ki… Nə qəribədir...
Təbəssümlə “özüm-özümə” demək...
Təsəvvür edirsən?
Özüm özümdən savayı olan özümə deyirəm:
Bütün səhvlərdə bədbəxt şeytanı günahlandırmaq necə də asandı...
Bu gün içmək istədim və içdim, yatıb durdum.
- Niyə içdin?
- Nəhlət şeytana!
- Şeytana? Şeytan niyə? O hardan çıxdı?
Mən nəyisə edirəm və əvəzində səni, yaxud bir başqasını və ən nəhayət bu söhbətin sonu gedib çıxır, sonuncunun tapa bilmədiyi bir kimsəyə...
O da, öz növbəsində kimisə günahlandırmalıdı.
Bu kimsə olmayanda isə adını qoyur "Şeytan".
Hirslə:
- Şeytan! İblis, hər şeyə bayis!
- Bəs hər şeyə bais olan iblis nədir ?
Bu sual təpədən dırnağa kimi bütün ağırlığıyla vücudumu bürüyüb.
Nədi axı bu Şeytan? (Düşünür, hərəkət edir)
Bəlkə seçimdi, bəlkə bir informasiyadır?
Bəli, özüdü ki var, müşahidələrim nəticəsində yığılıb qalan, şüuraltı informasiya.
Axı edəcəyimiz yanlışı və doğrunu bilirik.
Biz yanlışın yanlış olduğunu bilərək onu edirik.
Yanlış etdiyimiz hər hansısa bir şeyi doğru bildiyimiz üçün etmirik.
Maraqlı orasındadır ki, yanlış olduğunu bildiyimiz üçün edirik.
Bəs niyə edirik? Şeytanmı vadar edir?
Bəli, əslində artıq cavab ortadadır.
Sənin bilərəkdən etdiyin səhvləri, sənə etdirənin adı, sənsən!
Şeytan da səndədir, Allah da!
Hansını istifadə etsən, o olacaqsan!
- Bəs Şeytan? O nə oldu? Allah axı öz müqəddəs kitabında şeytanın varlığından bəhs edir.
Sən Allaha, “Quran”a inanmırsan?
Qışqırır:
- İnanıram!
- O zaman Şeytanın da varlığını qəbul edirsən!
Yenə də eyni aqressiyayla:
- Bəli edirəm!
- Təzad var.
Yenə eyni hirslə:
- Yoxdu təzad! Kim dedi ki, təzad var? Əgər bütün bu dediklərimə rəğmən bir şey anlamayıb, Allahın Şeytan hekayəsi ilə nə dediyini bilmək istəsən...
Özünə sual et: Bəs şeytanı yoldan çıxaran nə idi?
