Bu gün şair Fəridə Məmmədovanın doğum günüdür.

Kulis.az müəllifi təbrik edir və şeirlərini təqdim edir.

1.

İşıqları söndürüb, qapıları bağlamağa qarışmışdı başımız

ən dəhşətli yanğınlar ani qığılcımlardan törədi

divarların çat düşən yerindən sızdı soyuqlar...

Sən də nə gözlədiyim, nə gözləmədiyim

- unutduğum yerdən vurdun zərbəni.

And olsun nənəmin əllərinin

torpaqdan seçilməyən qırışlarına,

körpəsini itirən ana döşlərinin yuxusuzluğuna

bu payız gecəsi boynumda üşüyən öpüş yerlərinə and olsun!

Mən geri çəkilirəm ...saat kimi...

hara getdiyimi kimsə bilməyəcək

xəbərin olsun...

Dolacam iki damla yaş kimi atamın gözlərinə – enməyəcəm

anamın dodaqlarında yaşayacam lal sükut kimi – dinməyəcəm.

Aldanıb düşən deyiləm yolların uzağına

sənə çatırsa bütün yollar qısadı...

inan mənə...

2.

Müharibədə ata-anasını itirmiş uşaqlar

günəşə baxıb gülümsəyəcəklər bir gün

bütün mərmilərə inad...

Əri çıxıb getmiş o qadın da

yığacaq gözünü yollardan

gətirib güzgülərdəki boşluqlara atacaq...

Bilirəm, çıxacaq divardakı bu fotodan

darıxqan qağayılar haçansa

dənizə tərəf uçacaqlar...

Onda evim olacaq mənim də və

mətbəxdən başlayacam unutmağa səni

ən əvvəl yağı unudacam ocaqda

sonra dəmi...

bu otağa nəyə gəlməyimi...

Ya da çörək almamış qalxacam evə...

Nə qədər ki, atamı ayaq səslərindən,

Anamı nəfəsindən tanıyıram – hələ vaxt var

İncit məni bir az daha

Noolar, bircə tez unudulma...

***

Unutmağa çalışdığımı necə başa salım sənə

bax kənddə - babamgildə

həyatla ölüm arasında bircə mərtəbə fərq var –

evin ikinci mərtəbəsi ...

erməni snayperindən yayınmaq üçün

pilləkənləri qaça-qaça qalxırlar

orda yaşamırlar – gülləylə yarışırlar

mən də şəhərdə belə keçirəm küçələrdən

xatirələrdən yayınım deyə ...

***

Yay gəlsə yelləncək asacağdıq

özünü asmasaydı həmin budaqdan uşaqlıq dostum...

Sonra... ağac da qurudu...

mənsə elə bilirdim, ağaca fərqi yoxdu

budaqlarından asılan beşikdi, yoxsa adam!

Gedəcək yer də qalmadı

kibrit qutusundakı cırcırama kimiyəm indi

şehli bağayarpağı

heç arasındakı yaşıl qurbağaları da sevindirmir...

Kəsilmiş qadın saçları qədər sahibsizəm, olsun

indi mən

gələcəyin keçmişə uduzduqlarıyam.

indi mən gələcəyin ən doğma uzağıyam...

təkcə

uşaq salan qadınlar anlayar məni

onlar bilər necə olur boşluğu qucaqlayıb yatmaq

ən arzuladığını içindən atmaq...

Qurbanıyçun darıxan qatil yalnızlığıdı mənimki

Bir az da

yad dildən çevrilmiş şeir kimiyəm

yəni, əslində, bu deyiləm...

***

Yeni adam... yeni dodaq...

yeni öpüş... yeni toxunuş...

sonra

tanış səs, tanış qoxu, tanış həyəcan.

Tanıyıb köhnəldirik hər şeyi

sonrası –

Yeni adam... yeni dodaq...

yeni öpüş... yeni toxunuş...

sonra

tanış səs, tanış qoxu, tanış həyəcan.

• Sabit Rəhmanın şəxsi kolleksiyası Milli Kitabxanaya hədiyyə edildi
• İnsanların sağlamlığı ilə oynayan əczaçılar - Günel Natiq
• Dördüncü akt... - Anar Şamilin hekayəsi