Nərgiz İsmayılova
Qumarbaz
- Evdə heç nə qalmayıb!
- Bezdirmisiniz məni daha bəsdir!
- Biz nə etmişik axı sənə?
- Varlığınız bəsdir elə!
- Uşaq acdır heç olmasa çörək al, bir də yumurta...
- Qırıl!!!
35 yaşı olardı ali təhsilli idi, narazı olsa da dövlət orqanında işi də vardı.
Evli idi, 2 yaşında bir oğlu birdə kartlara uşaqlıqdan marağı var idi. Ən sevdiyi şəhər Las-Vegas, ən sevdiyi ətir pul qoxusu, ən sevdiyi səs qumarda udanda atdığı sevinc qışqırıqları idi.
Şəhərin mərkəzində qıpqırmızı bina, içəridə və qapının ağzında ağlasığmaz qələbəlik...
Üzündə gülüş olanlar və dizinə, başına döyənlər...
Qumarxana...
Şəhərin gözəl hüsnünə vurulmuş yara !!!
Qumarxana... vicdanların susduğu, şəhvətin, hərisliyin coşduğu guşə...
Buranın daimi sakinləri “qumardaşlar”...
Tez varlanmaq istəyən bir yığın çarəsiz, qumarı hobbi hesab edən bir yığın ağılsız...
Qadın qumarxananın önündə maşında gözləyirdi, burda gözlə demişdi yoldaşı. Qumarxananın qapısından kimlər çıxmırdı ki? Rütbəli, rütbəsiz, ağılsız, əlsiz...
Bunların bəzisinin ortaq nöqtəsi idi çarəsizlik, bəzisininsə ağılsızlıq...
Qadın isə düşünürdü qumar ucbatından dağılan evləri...
Sönən ümidləri...
Yağış qarışıq dolu yağırdı o gecə. Tanrı ağlamaqla qalmayıb, daş-qalaq edirdi sanki dünyadakıları...
Kimi həvəsdən, kimi həsəddən, kimi məcburiyyətdən, kimisi iradəsizlikdən köləsi olmuşdu bu bəzəkli iblisin...
Burada anasının pensiyasını, qadının zinət əşyalarını, maşınını, evini, körpəsinin süd pulunu, hətta dərman pulunu da uduzanlar var idi...
Burada həyatını, şərəfini uduzanlar da var idi...
Qumarxana...
Şəhərin gözəl hüsnünə vurulmuş çapıq!!!
Qapıdan gözlərini çəkə bilmirdi qadın...
Kimlər çıxırdı buradan kimlər... Ağıl susurdu, şeytansa gülürdü qələbəsinə...
Ağlayan, savaşan, qışqırışan, arsızca qəhqəhə atanlar kimlər, kimlər...
Varlılar, kasıblar, uşaqlar, gənclər, qadınlar...
Hər yaşdan yolçusu var idi bu qaranlıq yolun...
Qapı dayanmadan açılıb-bağlanırdı girənlərin, çıxanların sayı bilinmirdi.
Qadın gözlərini çəkə bilmirdi, iblisin pəncəsində ümid arayanlardan...
Burada işi nə idi, onu buraya gətirənlə işi nə idi...
Qərar verməli idi, getməli idi...
- Ana hardasan? Anaa ...
Diksindi Qadın, körpəsinə baxdı, ətrafına baxdı, mühiti düşündü, ictimai qınağı düşündü... Boşanmış qadına pis gözlə baxan ruhları eybəcərləri, “şərəf” başlıqlı cümlələrində qeyri şərəfi olmayanları düşündü...
Körpəsini köksünə sıxdı... Heç yerə getmirəm, heç yerə getmərəm qorxma, mən səni bu xəstə mühitdə yalnız buraxmayacağam...
