Kulis.Az Qismətin iki yeni şeirini təqdim edir:

Sendviç

Yadıma gəlir,

babam ölən kimi

dayım babamın qara Volqasını

dəyər-dəyməzinə satmışdı.

İndi həmin Volqa Yasamal məzarlığında

ucaboy bir məzar daşıdı.

Kişinin ili çıxmamış mən aşiq olmuşdum

qonşunun qızına.

Mustafa Subhi küçəsində

dayanıb onu gözləməkdən

bütün söyüşləri əzbərləmişdim.

İndi də yadımdadılar...

Turbo saqqızları vardı,

seqa kompüterləri,

İbrahimin mahnıları...

Roberto Bacio çoxdan

penalı çölə vurmuşdu,

Maradona narkoman olmuşdu,

Tayson qulaq dişləmişdi...

Aralıqda şayiə gəzirdi :

dünya dağılacaq !

Mənsə fikirləşirdim :

dünya dağılsa da,

qonşunun qızına sözümü deməliyəm...

Bank reklamlarında pul görürdüm,

arada yuxu da.

Mədəmə hansı sualı versəm,

ciblərim tez dillənərdi : dönər !

Qapımıza qoyulan qəbzlərdən öyrənmişdim

ciblərimin sözünə baxmağı.

Bir iyul axşamı

Axundov bağında

o qız rəfiqələriylə danışırdı.

Gözlərimə tapşırmışdım gözlərini əzbərləsinlər,

qulaqlarıma əmr eləmişdim sözlərini.

Görürdüm, eşidirdim,

gülürdü, danışırdı, deyirdi :

"Zəhləm gedir dönərdən, çuşkalıqdı,

amma sendviç başqa məsələ..."

O iyul axşamında

içimdəki ümid ayağa durub

qoca bir çarəsizliyə yer verdi,

bütün krossvordlarını həll elədim ürəyimin.

Düz bir həftə sonra

guya təsadüfən rastlaşdıq.

Topal cümlələr qurdum, əlil ifadələr...

Birtəhər anlatdım dərdimi.

Dedim bəlkə axşamüstü görüşək,

deyəcəklərim var, sendviç də yeyərik...

Gülümsədi. "Bağışla", - dedi,

"indicə sendviç yeyib gəlmişəm,

R. dəvət eləmişdi..."

İndi nə vaxt sendviç alası olsam,

satıcı qızlar soruşur : acılı ketçup ?

"Olsun" - deyirəm,

"mən sendviçlər yemişəm ki,

içində gülümsəmək olub,

acılı ketçup nədir ki ?!"

Heç biri başa düşmür.

Poetika

Bütün şeirlər yazılıb, hələ yazılmamışlar da.

Ən böyük yenilik elə bunu anlamaqdı

hər dəfə təzədən.

Mən hansı sözə dil buladımsa, hansı kəlməyə

həmişə bu sözistanda kiminsə dil izinə rast oldum.

Bu dil izləri - bu söz ləpirləri, qəribəydi, çox qəribə

ürək döyüntülərinə bənzəyirdi, kardioqrammaya.

Təkcə ürəyəmi ? Yox, əlbəttə, yox, onlar - o izlər

beyin qırışlarına da oxşayırdı, düşüncə xəritəsinə...

Şeir yazmaq təraş olmaqdı, təraş olursan, olan kimi -

aynaya özünə, üzünə baxırsan uzun-uzun;

Baxırsan və görürsən ki, təzəsən, fərahsan, yenisən,

amma həm də dünənkisən, əvvəlkisən, köhnəsən.

Üzün yenidən tüklənənəcən, yəni yeni şeirlə dolanacan için

kimsənsə, nə cürsənsə, o cürsən həmişə.

Bircə fərqlə - yenidən təraş olmalısan, olmalısan ki,

ən azı təraş olanla tüksüzün fərqi görünsün.

• Xalq rəssamı: "Fransada bizi hədələyən erməni hədiyyə vermək istədi, götürmədik" - Müsahibə
• Məşhur Gerasimovun tələbəsi, ədəbiyyata bağlılığı olan azərbaycanlı rəssam - Günün tablosu
• Evlənəndə bir qoşunun iştirak etdiyi məclisdənsə... - Biz insanıq yoxsa at?