Heyy, şşşt, fotoğrafçı, sana söylüyoruz. İşitmiyor musun bizi? Öğle tatilimizde işyerinden çıkmış, gevşemiş, kıkırdıyoruz işte; sen nereden çıktın, uzun boylu, gözlüklü, komik adam; çekmesene resmimizi!

Çeksen de fark etmez; ama bir izin alsana, ne bu samimiyet!

Senin okul yıllarını hatırlatan insanlığımıza, gülüşüp eğlenmemize güvenip, bizi çok tanıdık bulup her şeyi yapabileceğini sanıyorsan yanılıyorsun. Öyle sesimiz çıkmaz, küçük çocuğuz sanma sakın artık bizi. Aslında biz de çektirecektik elimizdeki makineyle bir fotoğraf, ama hizayı istikamete bakmak, şöyle bir düzene, disipline girmemiz gerekir diye düşünüyorduk. Tırnaklarımız ojeli ve bakımlı.

Yakalarımızda şirketimizin arması var. İşyerimize gelen ciddi insanlar, siyah ceketlerimize, beyaz gömleklerimize bakıp etkilendikleri için bu dar ve Avrupai kıyafetleri bütün gün giyiyoruz ve içlerinde daralıyor, daralıyor, daralıyoruz... Öğle tatilinde düğmelerimizi ve kendimizi gevşetivermemiz işte bundan.

Aa, arkamızdaki tarihî şey mi? Onunla biz de çok şeyiz, çünkü büyük bir tarihi şeyden geliyoruz. İlginize teşekkür ederiz… Ama bu gurur, öğle güneşinde sizin gibi, eli fotoğraf makineli adama bakıp kikirdeyerek gülmemize hiç de mani değil. Zaten hiçbir şey gülmeye mani değil diye seviyoruz hayatı. Niye mi gülüyoruz? Çünkü hâlâ anlayamadık, hem bizi tanımıyorsun, hem de hâlâ sen niye çekiyorsun bu fotoğrafı?

22 Mayıs 2008, saat 12:50, Pekin-şehir merkezi.

• Burak Özçivitin yüksək qonorar tələbi rədd edildi
• "Yarım qalmış şeir" - Yeni hekayə
• Türkiyənin Oskar namizədi açıqlandı