İlk dəfə 2000-ci illərin sonunda Murad Dadaşovun təqdimatı ilə çıxan “Maşın” realiti-şounu tamaşaçı maraqla qarşılamışdı. Reytinq siyahısında ilk sıralarda yer almışdı. Və onda bu realiti-şounun iştirakçıları tanınmayan, müxtəlif peşə sahibləri olan vətəndaşlar idi.

Səhv eləmirəmsə, “Maşın”ın ikinci buraxılışında da iştirakçılar adi vətəndaşlar arasından seçilmişdi.

Sonradan şouya ancaq müğənnilər, klip rejissorları, stilistlər, aktyorlar dəvət olundu.

Heç şübhəsiz ki, proqramın populyarlaşmasında aparıcı Murad Dadaşov amili – onun istedadı, çevik düşüncə tərzi, savadı, xüsusən belə realiti-şoular üçün zəruri olan intriqanı qurmaq bacarığı önəmli yer oynamışdı.

İndi ANS-də M.Dadşovun aparıcılığı ilə realiti-şou yenidən efirə çıxır. Yenə də iştirakçılar əvvəllər bu proqrama qatılmış, gecə-gündüz efirdən düşməyən məşhurlardır: Aygün Kazımova, Xatirə İslam, Roza Zərgərli, Abbas Bağırov, Elçin Hüseynov, Emil Bədəlov və s.

Şouya tanınmışların dəvət edilməsində əsas məqsəd yüksək reytinqə nail olmaqdır. Fəqət, bir verilişi maraqlı edən daha çox onun simasına çevrilən aparıcıdır. M.Dadaşov isə aparıcı kimi özünə güvənmədiyindən şounun xilas yolunu müğənnilərdə görür.

Amma məsələ heç bunda da deyil. Məsələ artıq “Maşın” realiti-şounun formatında yeniliyin olmamasında, teleməkanın trendinə çevrilmiş, şou elementləri ilə yüklənmiş qalmaqallı ailə, məişət məzmunlu proqramlarla müqayisədə sönük qalan bu şouda bisavad, maraqsız məşhurların intriqasındadır.

Bu səbəblər artıq “Maşın” şounun əhəmiyyətini, onun effektiv, baxımlı bir tamaşaya çevrilməsini heçə endirir.

“Maşın” şou cəlbedici verilişdir, burda real mübarizə insan xarakterlərinin maraqlı psixoloji tərəflərini açır.

Amma azərbaycanlı tamaşaçı - kimliyini, evlərində belə nə yeyib-içdiyini bildiyi, yetərli maddi imkana malik, maşına ehtiyacı olmayan müğənnilərin hansı yeni tərəflərini görə bilər axı? Onsuz da il boyu telekanalların konsepsiyası onların intriqaları, təbliğatı üzərində qurulub.

Şouda qalmaq üçün müğənnilər xalqdan səs istəyir. Özlərini vicdanın, haqqın, ədalətin düzgünlüyün carçısı kimi qələmə verirlər.

Və sual doğur: hansı ədalətdən, haqdan danışırlar? Ümumiyyətlə, onların təsəvvüründə haqq, ədalət nədən ibarətdir, hansı anlama gəlir?

Şou-biznesdəki insanların kiçik, bəsit dünyası var və düşünürlər ki, yer kürəsi öz oxu ətrafında yox, onların ətrafında fırlanır. Yəqin, ədalət, haqq deyəndə özlərinin bu anlamsız, cılız dünyasındakı əhəmiyyətsiz, bizə dəxli olmayan intirqalarının, şəxsi mənfəət və maraqları uğrunda mübarizələrinin motivini nəzərdə tuturlar. Onlar üçün öz dünyasından kənarda heç nə mövcud deyil.

Və ya hansı üzlə, hansı xidmətlərinə görə onlar insanlara müraciət edib səs istəyirlər? Halbuki yeganə “xidməti” toylarda yüksək qiymət müqabilində bir-iki ağzı oxumalarıdır.

Xalq hansı nümunəvi davranışlarına, fəaliyyətlərinə görə onlara səs verməyə borcludur? Onlardan hansı biri indiyədək ictimai fəaliyyət göstərib, hər hansı sosial aksiyaya qatılıb? Ölkənin taleyüklü anlarında fikir bildirib?

Proqramda bayağı məqamlardan biri onların “mən burda dostumu, düşmənimi tanıdım” demələridir.

Hər gün efirdə bir-birinin abrını ətəyinə büküb, astarı da, üzü də ortada olan bu insanların indi guya kiminsə əsl simasını tanıması sadəcə gülüncdür, məntiqsizlikdir, tamaşaçını ələ salmaqdır.

Ordakı mübahisələr, dialoqlar, baxışlar o qədər maraqsız, məhəllidir ki, ucqar kənddə yaşayan Əlinin, Nisənin düşüncəsi onlardan sivil, bəşəri görünür.

M.Dadaşovun isə öz olan-qalan nüfuzunu onlara qurban verməsi təəssüf doğurur.

• Gənc kinematoqrafçıların səfər xərcləri dəstəklənəcək
• Xalq rəssamının yubiley sərgisinin açılışı oldu
• "Qış fəsli üşüyür ciblərində..." - Ümid Nəccarinin şeirləri