Kulis.az Sevinc Elsevərin yeni şeirlərini təqdim edir.

Günəşli

payızdır halbuki
görünür, yaydan doymayıb
qısadonlu qızcığaz
Afroditanın çiyinlərindən seçilmir
çılpaq
qəşəng çiyinləri
kürəyindəki kəpənək tatusu
canlanıb uçacaq
əlini uzatsan
bu qız qızmar yaydan qalan canlı xatirədir
mənsə pencəkdə
əllərim də cibimdə
zilləmişəm gözlərimi xanıma
şorgöz kişi kimi
zövq alıram yayı getməyə qoymayan bu gözəllikdən
günəş də bu qıza görə əl çəkmir
şəhərimizdən...

Sülh günü

dünya sülh günündə
susmadı silahlar
adi günlərdəki kimi...
heç olmasa bir dəqiqəlik sükutla
yad etmədilər müharibələrdə ölənləri
silahların səssizliyində...
səfərbərlik elan elədi Putin
sentyabrın iyirmi biri
“sülh quşu” çağırılıb ələ salındı
sülhpərəstlər o gün də...
sülh arzulu körpələr
divar qəzeti düzəltdilər
xırda əlləriylə
asdılar sinif otaqlarından
heyf ki, o qəzetləri
o körpələrin ürəklərini
gözlərini
müharibə edənlər nə gördülər
nə oxudular
əbədi sülh olmayacaqsa yer üzündə
yer kürəsi dağılsa yaxşıdır...

Pərvanə

gecə işıqlar keçdi
əl havasına telefonumu tapıb
yandırdım fənərini
qoydum baş ucuma
çox çəkmədi
gəlib çıxdı evimdəki tək pərvanə
yalqız qoymadı məni
yuxuya gedincəyədək baxdım onun uçuşuna
məsumca aldanışına
odsuz-alovsuz da yanmağına

səhər oyandığımda harasa yoxa çıxmışdı
ancaq hələ də sevgiylə xatırlayırdım onu
bu şeirlə də xatırlayacam
unutmayacam heç zaman

Kinoşünasın şeiri

olmadı belə,
heç olmadı,
əziz rejissor!
sənin üzündən yaşlı anam ağladı
bibim də qoşuldu ona
qonşu qadınlar da
həyatlarında bir məna tapa bilməyən qadınların
iki ildən bəri izlədiyi serialın
qəhrəmanını öldürdünüz axırda
balasının doğuşunu gözləyən
boğaz filin səbri vardı o qadınlarda
xoşbəxt sonluğu gözlədilər
gözlədilər aylarca
ölü doğuldu fil balası
ana filin dərdi qədər böyük oldu kədərləri, yəni

dram göstərmək istəyirsiniz
sənət filmləri çəkin
ümidsiz ev qadınlarını
barı ekran qarşısında ağlatmayın bu qədər
onsuz da həyatlarında boldur kədər
taleləri ağlamalı
malı...
məli...
malı...
sizdə də bir ürək olmalı!

Ölməsəm qalsam...

ölməsəm qalsam
ərik ağacının yerini dəyişəcəm
ölməsəm qalsam
tut gətirib əkəcəm yanında
ölməsəm qalsam
yarımçıq tikilini tikəcəm
ölməsəm qalsam
qardaşın Rusiyadan qayıtsın
ona toy edəcəm.
ölməsəm qalsam
su çəkdirəcəm
ağaclar susuzluqdan quruyur
ölməsəm qalsam
nar dəysin
yığıb sizə də gətirəcəm
təqaüd yaşına çatsam
təqaüd alsam
ananı işləməyə qoymayacam
ölməsəm qalsam...

susqun baxıram mən
danışır dədəm
günü sabaha ümidi yoxdur
yalançı çıxmaq istəmir
arzularını dilə gətirəndə
cəmi altmış iki yaşında
ancaq doxsan iki yaşlı qoca kimi bəhs edir
keçmişdən
gələcəkdən

uzun, ağır, dəmir qatar kimi
ötüb keçib həyat üzərindən
yorğundur
xəstədir
bədgümandır yaman
yaşıdları kimi...
və ən pisi budur:
verməyə təsəllim yoxdur ona
heç mən də yalançı çıxmaq istəmirəm...

• Adaşlar - Kamal Abdullanın hekayəsi
• Şeiri yaradan məqamlar
• Sabahdan sonra - Yeni hekayə