Kulis.az İlqar Kamilin "Ateistin Tanrı eşqi" yazısını təqdim edir.

Cami yazır, bir dəfə gördülər Məcnun oturub dənizin sahilindəki qumluqda, barmağıyla yerə Leylinin adını yazır, dərhal xırda bir ləpə (sanki qəsdən) hərəkətə keçir, ilan kimi sürünə-sürünə, sürünə-sürünə gəlir və adı silir. Məcnun kefini pozmadan, həvəslə yenidən yazır: Leyli! Ləpə yenidən öz işini görür. Ta hava qaralanacan Məcnun yazır, dəniz silir, dəniz silir, Məcnun yazır...

Görənlər yaxınlaşıb istehza edirlər: bu nə bihudə işdir tutursan, sən bilmirsən ki, sahilə yazılan yazı qalmaz? Məcnun köks ötürür: bilirəm, əlbəttə bilirəm, neyniyim, Leylinin özünə çatmayacağımdan əmin olmuşam deyə mən də beləcə adıyla eşqbazlıq edirəm.

Məncə, möminli kafirli hamımız eyni vəziyyətdəyik, hətta Allahın varlığını inkar etməyin (oxu: ateizmin) də təhtəl-şüuru budur: onun adıyla eşqbazlıq etmək! Mömin yazaraq, ateist silərək - növü, forması mühüm deyil, yetər ki, bir üns olsun, yetər ki, bir kontakt olsun, O olsun, Onunla olsun!

Onunla ünsiyyətin bütün növlərində gizli həzz var.

Küsüb-inciməyin də fəlsəfəsini şair açmışdı axı bir dəfə!

Allahın adıyla bağlı olan hər şey mənalanır, dərinləşir, durulur, həttə mübah olur. Bu mənada ateizmin özü də gizli bir zikrə, ibadətə çevrilir.

Məsələn, Nizami yazır, gördülər, Məcnun dayanmadan bir itin başını tumarlayır, ayaqlarını öpür, ay Məcnun, bu nə işdi, sən hara, it hara, indi də itə meyl salmısan? -dedilər. Gülümsündü zalım oğlu: bu it hərdən-birdən Leyligilin küçəsinə gedir...

• Bir evimiz olmadı kirayələrdən uzaq... - Əsəd Qaraqaplan
• Uil Smitdən "İnception" etirafı
• Şuşada beynəlxalq uşaq yaradıcılıq festivalı keçirildi