İlqar Kamil.
Fərqlilik
Heç - sözləri düz gəlir deyə,
Mehribanlıqdan dalaşıb,
ayrılan bir cütlük gördünüzmü?!
Və ya fərqli iddialar edib
ikisi də haqlı olan tərəfə rast gəldinizmi...?!
Biz onunla ikimiz də fərqli idik
Gah mən böyük idim,
gah o kiçik idi
Bizi birləşdirən də elə bu fərqlilik idi...
Məsələn mən
Onun ala gözləri
incə əlləri
Uzun kirpiklərindən çox
Səssiz gecələrimin sükutunu pozan
öskürəklərini özləyirdim...
Və yaxud məsələn, O
Məndən çox intizarımı sevirdi
Qısqanırdım
Yanıma - qalmaq üçün deyil,
Yenidən getmək üçün bəhanə tapmağa gəlirdi
odlanırdım...
...Qəribə də olsa,
mən onu unutmağa çalışa-çalışa sevmişdim
ilk unutduğum heç yadımdan çıxmaz ki...
Ağlamışdım
Sonralar anam məni ovuda-ovuda
“insan - yalnız
unutmağa cəhd etmədiyində unuda bilər, oğlum!”
-dedi
Çox qorxdum
O gündən hər gün onu unutmağa başladım
beləcə sevdim...
İnsan unutmasa əzab çəkməz ki
uğruna əzab çəkilməyən eşq
solar, bitməz ki...
Biz qəribə idik
Dərd çəkmək idi dərdimiz-sərimiz
Kədərdən hürkənləri anlaya bilmirdik
Heç birimiz...
Düşünürdük ki,
biz hüznsüz çökərdik
Yaxşı ki, Allah qəmi, kədəri, dərdi yaratdı
Onlar olmasaydı
bəs biz nə çəkərdik...?!
Desələr ki
Desələr ki, sənsiz nəfəsim daralır
İnanma
Yalandı
Axı mən nəfəs çəkmirəm
Haçandı...
Desələr ki, sənsiz dünyam bom-boşdu
İnanma
Şərdi-böhtandı
Biləsən
Yerini sənsizliklə elə doldurmuşam ki
Çoxdandı...
Desələr ki səndən qopa bilmirəm
İnanma
Özümü səndən çoxdan almışam...
Bir özün düşün,
Mən səndən qopmamışamsa
Bəs nə üçün saralmışam...?!
Desələr ki, sənsizlikdən ölürəm
İnanma
Niyə inanasan ki...?
Çox vəfasızam mən, çox etibarsızam
Bilirəm
Bir zamanlar səninçün ölən mən
Bax, belə asan dəyişmişəm səni
İndi isə sənsizlikdən ölürəm...
Desələr ki...
İnanma...
Heç kimə..
Heç özünə də...
Amma bircə buna inan ki
...Bu gün həddimi aşmışam
Bilirəm
Bu gün səninçün həmişəkindən
Daha çox ölürəm...
