Südabə Babazadə
(Çölçülərə həsr edilir)
Ey törəçi, nə baxırsan...
Gözlərini səmalara, buludlara, başın üstən nə dartarsan?
Yenə yığdın qardaşları, bacıları, oğulları, həm qızları
Böyükləri, kiçikləri ətrafına...
Uzun ipli yollarını aşırıma, uçuruma
Enişinə, yoxuşuna, qissə-qissə, incə-incə nə calarsan?
Tər yarpaqlı, ovuc-ovuc al dodaqlı gülüşlərlə göyə baxan müti güllər
üzüşməyi, əzişməyi, ölüşməyi çox özləmiş,
təkər kimi, dilik-dilik pəncə-daban altda qalıb
tapdanmağı səndən ummuş...
Metal tiyə üstə pərçimlənmiş çomağınla
Torpaq iyli, kövrək qəlbli Yer tərkini bağrınacan nə çalarsan?
Yenə çıxdın Çöl üzünə...
Ya dairə çız, ya dörd bucaq, ya bir ox at
Görən harda ucu-bucağı bu çöllərin, düzənlərin,
əyri-üyrü relyeflərin bitəcəyi,
Görən harda sinə dolu nəriltinin yetəcəyi...
Ayağının iplərini evdə qoyub uzaqlara hey qaçarsan,
Sənə qədər bu çöllərdə kökün atmış, şaxələnmiş,
Uzun boylu, enli çətir şux ağaclar gözlərində bir tir olub dikəlirkən
Kürəyini qayalara nə sıxarsan?
İndi dincəl! Bir az düşün!..
Yumaq edib harda qoydun
Geridəki günlərini, aylarını, illərini...
Yaxınından, uzağından,
ev-eşikdən, qonum-qonşu məhləsindən
görəcəyin, güləcəyin, gözəl ömür sürəcəyin mənasızmı?
Biz başında, sənsə öndə
Yol uzunu ötür-ötür, sətir-sətir köhnə ömür təzələnir
Nə itgisiz, nə faydasız olmur əlbət ...
Yenə düşün!.. Həm xatırla!..
Bu torpağın altında da şəhər yatır,
Bu torpağın üstündə də bir el vardır...
Nə şəhəri tanıyırıq, nə də eli arayırıq.
Barı sən ol bir müjdəçi...
Yolun üstə addımını dayandırsan,
Qıy vuraraq, o elatı oyandırsan?...
