Bu yazını çoxları küyə getmək kimi qəbul edəcəksə, qoy etsinlər. Qoy mənə küyə gedən desinlər, bəri başdan deyim ki, bu, məni qətiyyən narahat etmir. Məni çox ciddi şəkildə narahat edən bir məsələ var, o da kitabın yanında olan insanların kitabın arxasına keçib ona arxadan balta vurmasıdır. Son bir neçə ildə “Əli və Nino” kitab mağazalarında yerli müəlliflərin kitablarının həmişə dərsini bilməyən uşaq kimi küncə qoyulduğunu görəndə ürəyim ağrıyıb. Öz yazıçılarımıza qarşı bu diqqətsizliyi heç vaxt həzm edə bilməmişəm.
Rusdilli yazarlara göstərilən diqqət, onların nəfis tərtibatlı kitablarının mağazanın ən görkəmli yerində qərar tutması məni həmişə qıcıqlandırıb. Bəs görəsən bu ayrıseçkilik nədən, hardan qaynaqlanırdı? Mən hələ o kitab müəlliflərinin ciddi ədəbiyyata nə qədər dəxli olub-olmamasını bir tərəfə qoyuram. Hamımız bilirik ki, bu adamların ədəbiyyatla yaxından-uzaqdan heç bir əlaqəsi yoxdur. Burası məlum.
“Atamın sevgilisi” kitabım 2012-ci ildə “Ol” nəşriyyatında çap olunub. Kitab yenicə çapdan çıxmışdı. Nigar xanıma zəng etdim ki, kitablarımdan sizin mağazaya da vermək istəyirəm, mənə indi adını unutduğum bir xanımın nömrəsini verdi ki, onunla əlaqə saxlayın. Həmin xanıma zəng vurdum, dedi ki, 10 nüsxə gətirin. Mən də 10 nüsxə aparıb verdim. Məni tanıyanlar bilir ki, şəhərin kitab mağazalarında çox tez-tez oluram, bəzən günaşırı “Əli və Nino”nun müxtəlif məkanlarda yerləşən mağazalarına baş çəkir, “Qanun” nəşriyyatında çıxan yeni tərcümə kitablarını alıram. Hər dəfə mağazaya girəndə ən azı 2-3 kitab alıram. Mən bu üç il ərzində bu mağazaların heç birində onlara verdiyim kitabıma rast gəlmədim.
Bu kitabın da reklamıyla xüsusi məşğul olmuşdum. İndinin özündə də Facebookda məndən dəfələrlə həmin kitabın harda satıldığını soruşurlar, “Əli və Nino”nun ünvanını verirəm, sonra mənə yazırlar ki, biz sizin kitabınızı orada tapa bilmədik. Bir neçə dəfə Nigar xanımın verdiyi nömrəyə zəng vurub demişəm ki, axı mənim kitabım mağazalarda tapılmır. Bu yaxınlarda zəng vurdular ki, gəlin kitablarınızı aparın, anbarda yerimiz yoxdu. Məlum oldu ki, bu kitablar üç il ərzində heç vaxt vitrinə qoyulmayıb. Mənim kitabımı almaq istəyən oxucular mənə yazırdılar və deyirdilər ki, satıcı deyir, bizdə belə kitab yoxdur. Məcbur olub özüm kitablarımı onlara çatdırırdım.
Son hadisə də “Əli və Nino”nun yerli yazıçılara ögey və biganə münasibətini bütün çılpaqlığı ilə ortaya qoydu. Mağaza Qan Turalının yeni hekayələr kitabının satışından imtina etdi. “Əli və Nino”nun yerli yazarlara münasibəti göz-görəti 180 dərəcə dəyişib və bu da səbəbsiz deyil. Bu, artıq kitabın da inhisara alınmasının göstəricisidir. Onsuz da maddi çətinliklərlə uğraşan yazarların əlindən son ümidi də alırlarsa, onların kitablarının satışından imtina edilirsə, demək, vəziyyət çox ağırdır. Düşünməmiz lazım, nə etməli?
