Kulis.az mərhum yazıçı Mövlud Mövluda şair dostlarının həsr etdiyi şeriləri təqdim edir.

Beləmi gələllər Qazağa, Mövlud

Bəxtiyar Hidayət

Bə Qazağa gələcəydin bayramqabağı

Süfrəmizin əvəzinə

Torpağımız açıldı qonağa, Mövlud

Beləmi gələllər Qazağa, Mövlud.

Bu gen dünya başına

Darıydı səbrin kimi

Yadındamı mən Üzeyiri ağlayanda

Demişdin məni də belə ağlayarsanmı

Ondan da betər ağladım səni

Soyudumu ürəyin

Torpağın kimi, qəbrin kimi

Kaş yara çıxaydı bu dilə, dodağa, Mövlud

Beləmi gələllər Qazağa, Mövlud

Sənin kitabını yumaq yerinə

Getdim cəsədini yumağa, Mövlud

Bükülüb dönmüşəm yumağa, Mövlud

Beləmi gələllər, Qazağa, Mövlud

Doğmaların qucaqladı məni

İyini məndən alırmış kimi

Mən sənə büründüm, sən ağa, Mövlud

Beləmi gələllər, Qazağa, Mövlud

Düşmədin yarpaq kimi

Enmədin bayraq kimi

Ürəyim çat verdi

Çırpıldığın torpaq kimi

Həmişə gözümdə

O atıldığın ucalıqda qalacaqsan

Sanki hesab ödəyirmiş kimi

Yenə düşdün hamımızdan qabağa, Mövlud

Beləmi gələllər, Qazağa, Mövlud

Göyə bir Mövlud düşdü...

Şəhriyar del Gerani

Uzağı -

yolların, dənizlərin, adamların uzağı.

Aşağı -

günəşlərdən, küləklərdən, yağışlardan aşağı.

Uşağı -

şəhərlərin, kəndlərin, küçələrin uşağı.

Bir gecənin qəfilində

yoxa çıxdı

bir şəhərin tifili.

Yoxa çıxdı kişmişi gülüşlü,

sevdalı-işıqlı,

böyük həqiqətlərin nadinc səfili...

Yoxa çıxdı yuxarı.

Yuxarı -

yalanlardan, zamanlardan, binalardan yuxarı...

Mövlud üçün ağı

Elnur Astanbəyli

Gedən balam, dön bəri bax,

Bircə söz deyim, elə get...

Saçlarını qəşəng dara,

Köynəyini ütülə get...

Taleyin sənnən qəsdi nə?!

Belə ki, durdu qəsdinə -

Zalım dərdlərin üstünə

Bıçağını itilə get...

Həncəridi təzə yerin, -

İstidi, soyuqdu, sərin?

Darıxsan ya Əli Kərim,

Ya Eldar Baxışgilə get...

Mövludum üçün

Ehtiram İlham

Bu qəsdin, qərəzin nəydi –

Bağrımı didəcəm,oğlum

Gedəndə səni axtarıb,

Qoynunda yatacam, oğlum.

Ta bu boyda dostu tapsan –

“Bir əclaf oğlu əclafsan”.

…Sən bir əfsanəsən, gapsan,

Ölüncə ötəcəm, oğlum.

Yonun hayana getməli,

Varıb hayanda itməli?..

Akif Səməd, Şaiq Vəli

Yolunda bitəcəm, oğlum.

Bilsən, bu görüşü asan,

Məni özün qarşılarsan.

Goyun 17-ci qatından

Yanına gedəcəm, oğlum.

De ki, zarafatdı, Mövlud

Oğuz Ayvaz

əzab çəkirəm aşkım

deyərdin anana,

kimin günahkar olduğunu soruşardın

gecənin bir yarısı

əli qoynunda səni gözləyən anana...

hər şey toxunardı sənə

hər şey...

filmlər, kitablar, insanlar

bir atın sınmış ayağı üçün

ağlayardın günlərlə

taleyin ümidinə atılmış

arabanı qucaqlayıb hönkürərdin

mövcud olduğum üçün

üzr istəyirəm

deyib araq şüşələrinin

arxasında gizlənərdin

kəkələyərdin hərdən

hərdən qəfil gülərdin

dərddən güldüyünü anlamazdı heç kim

sən hamının əvəzinə böyüdün

geridə qalan adamlar balaca qaldı

həm qoca idin sən, həm də uşaq

böyük adamlarla

böyük söhbətlər edərdin

uşaqlara qoşulub çərpələng uçurardın hərdən

Tanrını panoramalı

kişiyə bənzədərdin

hamı ilə dost olardın birdən,

bir anda da küsərdin hamıdan

uşaqlara baxıb kövrələrdin

uşaq olardın onlarla

gözünün qabağında canlanardı

atanın ananın başını dəmir darvazaya döyməyi

susardın o an, çox susardın

bu haqda çox susardın...

sən gedəndən insanlar

çox ağlayır, Mövlud

17 mərtəbəli binalara baxıb ağlayır

nifrət edirlər hündür mərtəbələrə

söyürlər, qışqırırlar, Mövlud...

sən gedəndən yurdsuz qalıb qucaqlar

bütün qucaqların ünvanı sən...

sən gedəndən anam da yuxularıma gəlib biləsən

qaranlıqda səsi gəlir bircə

səni soruşur deyəsən.

sən hər gözümü bağlayanda,

uçan Mövlud

arada anamın yanına get

sənə yemək versin, çay versin

bir az danlasın səni

niyə belə etdin deyə

sən də onun əllərindən öp,

de ki, zarafatdı,

bir azdan qayıdacam...

• Ölü əsgər haqqında ballada - Bertold Brext
• Mükafat alan aktrisa: "Mən ofisiant olanda onlara xidmət edirdim"
• Azyaşlı baldızı ilə evlənən qoca – Çəmənzəminlinin hekayəsi