Kulis.az gənc şair Məhəmməd Tanhunun şeirlərini təqdim edir.

Keyf məclisindən sonra mujiklər

oturub üç gecə, üç gecə tamam
içərəm, içərəm, yenə içərəm.
içirəm indi şərəfinə, əziz Moskvam

qoy, xanımın qəhvəmi bir az da gec dəmləsin

boşalır qədəhimiz, qəlbim hələ doludur

uğultulu qurğuşun sularına möhür vurur Ayın əksi

bir butulka üzür sularında; içində bükülü kağız

o bizim alın yazımız, o bizim alın yazımız.

uşaqkən ertədən oyadılıb çörək almağa göndəriləndə

sənə əsəbiləşib qarışqalarına allahlıq edirdim bəzən

sağ ayağım boyda qəzəb izim qalırdı torpağında

adamsız olmadı sahillərin, evlərin, binaların,

prospektlərin, küçələrin, dalanların,

qalmadıq sənlə təkbətək

bəlkə, başa düşərdim nifrət qarışıq sevgimi

səsləriylə bir-birinin zəhləsini tökən qağayılarını daşlayırdım

o vaxtlar göz yaşlarıma inanırdın, heybətli şəhərim

Tələsmə, xanımım, qəhvə süzməyə

Mənim şəhərim, torpağın nə qədəri səninsə,

Sənindir səmanın da bir o qədəri.

öləcəyik, bəxtimiz diş ağartsa, torpağında gizlədəcəklər bizi

mənsə, daima həqiqi və diri sevmək istəyərdim səni

Taleyinin baş qəhrəmanı olmayanlar,

vətənin milli qəhrəmanı olmağı arzulayır səndə

Səni Napoleonun qadını kimi görən fransızların acığına

anamız kimi sevdik, daha çox namusumuz oldun

Atının ayaqları altında yıxılan əsgər kimi

günaşırı aşıram xəyallarımdan

Pas tutmuş divarların qurumuş qan qoxuduqca.

İçərəm, içərəm, yenə içərəm.

Şərəfinə, şəninə, Anam Moskvam!

Gözəl Moskvam!

Yalanlar sürətlə çoxalır, doğrular öz yerində əyləşməyə ərinəndə

Axı hərdən dilənçilərini kilsəyə, şairlərini ölümə qovdun

Özündən qaçdıqca Lermontov, özünə gəldikcə Puşkin

Özünü söydükcə Dostoyevski, özünü sevdikcə Yesenin qoydun adını

itsəm bir gün, nağıllarından birində tapılmaq istəyərəm

Sən Lermontova ağa, Lermontov sənə kölə, qul şəhərim

Həyat, taleyimin rus-fransız müharibəsində dikbaşlı Napeleon kimi

Mənim qarangünçü I Aleksandrlığıma əzab-əziyyət verir, xəbərin varmı?

Ey böyük Moskva, quc öz məğrur oğlunu

küknar, cökə, qayın ağacları və ağ akasiyalarına baxdıqca əsnəyirəm

ölümə – son yuxuya tələsirəm, nəm torpağa, soyuğa

Onda ki gecədən qalma qışın ağ yorğanını yırtır günəş

kölgəm özümdən başqa hamıya oxşamağa başlayır.

şeir də bitir, deməli şeir də fanidir, bitməyən təkcə sənə eşqim olacaqdır

əldən düşmüş balıqçının yuxusuna qarışır alın yazımız

Ziqzaqşəkilli ildırımlar çaxır, qayığında yuxudan dik atılır balıqçı

toruna ilişən alın yazımızı ümid yeri kimi qayığına dartır

Ulduzlar və sairə

(Ölü yarpaq fəslinə)

Qaranlıqlar qaçışdı şəhərin üstə

Həvəssiz Ay göründü kiridi şəhər

Gecəyə bulaşdı yollarda nə var

adamlar, ağaclar, qart tısbağalar.

Tısbağalar əzəldən yolçu doğulmuş

Saçı uzun saray xanım, donu uzun daray xanım

Xəbərsizsən “Səma dənizinin balıqları”ndan

Günəş çıxır olursan, dənizlərin mavi mələyi

Qüruba endi döndün, sonetlərin əsmər ledisinə

Möcüzələr ölkəsində az veyillən, Alisa

Getdiyin kimi qayıt xəyal quraq ölənəcən

Tülkü qonaq çağırır evə durnanı

Üçgünlük boyat dovğanı qoyur süfrəyə

Ay işığının ayağı altda qalır qəsəbə

Dığırlanıb dörd yana dünyanı yamsılayan

Aşiq-məşuq kirpilər daha nə istər

Kirpi kirpiklərindən öpülmək istər?

Yusifin quyusunun yosunlarını

Qoxlayıb-qoxlayıb doydu ilbizim

Kimdir axı düşmənin bu ləng dünyada?

Don Kixot ilbizim, fağır ilbizim

Hamsı mifdir, əfsanədir, nağıldır, rəvayətdir

Sən də qaç sorağına qaranlıq gəlir

Qurbağalar əsgər təkin növbələşir sularda

Bir bülbül də gecikdi; oxuyar bek-vokalda

Cənub girəcəyində “Mərkəzi Park”ın

Göldə üzən ördəkləri görmüsünüz?

O göl qışda ördəksiz qaldımı?

Qu quşu yuvasının üstündən uçan

Ördək öcün aldımı?

Səhərəcən yaxasından yapışıb ağacları

TV-yə insansaq, yoracaq Xəzri.

Həyətdəki ağacla qol-boyun olub

Yaxamdan salacam yolunu qarışqaların

Qarışqalara heyvanlığın vicdanı deyəcəm

Kölgəmi yoranacan gəzəcəm küçə boyu

Köynəyimin yaxasında, qollarında qarışqa

Ritmi pozuq addımlardan xoflanacaq köpəklər

Hasarın o tayında növbəylə hürüşəcəklər

İçindəki uşağa özgələşmir böyük itlər

İlbizvari

qapananda ilbiz kimi içinə qapana insan,

yapışıb daşlara, elə daşa dönə ki, utandıra daşları.

insan boyda yaşamağa yer kürəsi bəs etmir

ilbiz olub gedəsən çuxurda yaşlanmağa.

insan kimi olmursa da, ilbiz ömrü yaşayasan.

Rəşid, gülümsə. Zərifə, qizlari qucaqla.

İstəmirsən səni, ucqar bir kənd sakinini uzaq Liviya səhrasında görsünlər

Bu mənim günahlarımdır, qadın şəklində düşüb qarabaqara dalımca gəzir!

Ehh, belə gözəl dünyanı dəlixanaya döndərən qadınlardı dana, qadınlar.

Görəsən, monqol turistləri monqol dublyonkalarını buradan niyə alırlar?

İkinizi də Allah öldürsün, səni də, Hitleri də.

Yaz ki, uşaqlar pilləkəndən yıxılıb ölürlər

Rəşid, gülümsə. Zərifə, qızları qucaqla.

Nə vaxtsa başa düşsən ki, səni nə üstdə vurdular,

bir yağış yağacaq ki, tut ucundan göyə çıx.

Tarix budur e, student qədeş, Süleyman peyğəmbərin öz dəst-xətti ilə yazılıb:

Ağ qızıl, qara qızıl, taxıl zəmiləri, pambıq çölləri, başı qarlı dağlar.

Şəhərin adı Jeneva, gözəlin adı Jeneveva

İngiltərədə pivənin kruşkası iki pennidir, bizim pulla havayı.

Pencəyimiz yox, “зато”, çörəyimiz, yağımız, qəndimiz var.

Sabah Kislovodskidən mənə marojna da alarsan?

İstəyirsən lap texnikuma girim sənin üçün,

sən gecələr yat, ay Qurban

Bir mən qalmışam, bir də daş hasar.

Rəşid, gülümsə. Zərifə, qızları qucaqla.

Çal, aşıq, çal, komsomolun canı it canı imiş

Bilirsiz bu kimdi? Julikdi.. O sizi aldadıb, siz də ona inanırsız..

Amma inan mənə, Zaur, heç kimlə bu cür olmayacaq.

Bu xalat sizi gələcəyə yalnız bir dəfə apara bilər

Atamın yadigarıdır, axı.

Doymadın küçəyə baxmaqdan! Gəl qapını aç, şahənşahın təşrif buyurub

Dərd də azar kimi gələndə batmanla gəlir

Rəşid, gülümsə. Zərifə, qızları qucaqla.

• Biz sifəti tanınmaz hala salınmış xalqıq - Aqşin Yenisey
• Hande Doğandemirin qabırğası sındı
• Vüqar Camalzadə "Üzbəüz" layihəsinin qonağı olub