Yollar özünü çəkib uzadır sən olmayan yerlərdə

Ədəbi tənqid

Ana səhifə
Ədəbi tənqid

Yollar özünü çəkib uzadır sən olmayan yerlərdə - Yeni şeirlər

4 noyabr 2019

12:07

Kulis.az gənc şair Ümid Nəccarinin yeni şeirlərini təqdim edir.

Sənsizliyin atmosferində

Elə susqunsan...
Yağışdan sonrakı hava kimi.
Elə hava kimi məni sinənə alıb,
buraxdın ellərə...
Elə hava kimi yox oldum sənsizliyin atmosferində.
Elə susqunsan ki,
qan damarlarda axmağa ürək verməz,
meyl etməz göz də baxmağa.
Bir badə dolu şərabdır susqunluğun.
İçdikcə qəhərlənir insan taleyi,
qəhərləndikcə puç olur röya.

Səssizlikdir susqunluğun.
...Bethovenin kar qulaqlarında səslənir həyat.
Piano məhv olur barmaqlarında,
simfoniyada bir-bir notlar donur.

Do...
Re...
Sol...

Hə... sol tərəfimdə addımlayar susqunluğun.
Elə sol tərəfimdə səslənərsən addım-addım.
Çəng olur ümidlərin çələngi,
xərçəng olur sabahların alnında doğan günəş.
Yox olmağa nə var ki?
Yoluxmağa nə var?
Ölməyə sükut cəbhəsinə gedərəm.
Təki sən bir misra da sus.
Təki sən bir kəlməlik də...

Adı ürək

Gözlərindən zəng aç gözlərimə,
əllərindən teleqram vur!
Yağdır baxışını susuzdur tavanım.
Süzdür yağışını kəndlərim yanır sənsizlikdən.
Mən dənizin maviliyindən,
mən tənha otaqların səssizliyindən sənə səslənirəm.

Gəl...
Gecədən səhərə bir addımlıq yol var,
təki sən unut keçmişi,
təki əllərini unut əllərimin içində,
özünü burda qoyub çıx get özündən!

Bu gündən sabaha bir nəfəslik yol var.
Sadəcə, yum gözlərini gözlərimə,
yalnız tök səsini boğazıma.
Şamlar insan barmaqlarıdır qaranlıqda,
yanır insan bədənləri tək otaqlarda...
İyirmi birinci əsrin
iyirmi birinci kamerasının adı çöküşdür.

Qalxın, lütfən,
bir dəqiqəlik sükut edin!
İçimdə bir şəhid var, adı "ürək".
Çölümdə bir pambıq düzü var, adı Vətən.
Balıqlar iztirabdan yorular bədənimdə,
axı damarlarımdan bir çay axır adı "həyəcan".
Eyvanlar evlərin "etiraz yumruğudur" buralarda.

Hazırki əsas şəkil

Dəstəyi qoy, lütfən,
darıxmağı zəng etsən də,
kimsənin səsini duymayacaqsan.
Sənə çatan yollarım əbədi tıxacdı
səndən keçən dördyollarda qırmızı işıq yanır...
Sənə dayanmışam.
Sənə dözürəm...

Pieraya məktub

O gedən qatarı görürsənmi, Piera?
Ayrılığa cızılan sətirdir kağız üstə.
...O gəmi bir nöqtə olub batacaq
dənizin mavi səhifəsinə, görəcəksən!
Sən və mən -
gördüyün dağların arxasındakı itkin yol.

Bilirsənmi,
balıqsız dənizə bənzəyər uşaqsız qadınlar.
Eləcə içi bomboş,
sükutdan dolu,
ağrıdan sərxoş...
Mən bir axşamüstü küçəyəm sən olmayan yerlərdə,
sən səhər-səhər göyə sancaqlanan
bir qız uşağının çərpələngisən.
Sevgi bir yağışlı dayanacaqdır,
biz isə çətirsiz müsafir, Piera.

Yollar özünü çəkib uzadır sən olmayan yerlərdə...
Sənin yollarına qatarlanıram,
gedirəm özümdən.
"Taka-taka tuk-tuk...".
Yollarında buxarlanıram, ilğım-ilğım
bulud kölgəsi oluram.

...İndi isə o gedən yollar kimi uzağam,
gözün işləyənədək qürbətəm.
Günəşin batdığı yerdə batıram içimə.

...İndi isə azalıram sənin olmadığın yerlərdə,
gündən-günə gömülürəm gümüş Ayın bətninə.
Hardasa toz oluram...

Görürsənmi ağrıyıram bağlanan qapıların arxasında,
ağlayıram bir klounun gülüşündə,
ağarıram gecənin qaranlığında.
Küləklər şəhərində vətənsiz bir heykələm,
baltalanacam özgə əllərlə, görəcəksən!
Görəcəksən, Piera, bu şəhər udacaq bizi köhnə kafelərində,
bu küçələr, itlər belə danacaq kimliyimizi!
Görəcəksən, uduzacaqlar bizi qumar mizində.
Şeirlərimi ağaca bağlayıb güllələyəcəklər, görəcəksən!

Görürsənmi o evi, Piera?
Onun açarı bizim olsa da,
qapısı bizim deyil.
O qapı da, başqaları kimi
gedəcək gözdən itincə.
Görürsənmi onu, Piera?!
O mənəm!
Parkda tək-tənha oturacaq,
gəl başını qoy dizlərimə.
O ağacın bətni - kimsəsiz quşun yuvası mənəm,
bircə dəfə də olsa uç içimə.