Kulis.az İlqar Rəsulun “Köməyə gəlin” hekayəsini təqdim edir.

Heç vaxt heç kimə kömək etməzdi. Birinin dara düşdüyünü eşidəndə - "nəyimə lazımdı" - deyərdi - "ağlı olaydı, burnunu hər yerə soxmayaydı".

Yıxılanın qolundan tutub qaldırmaq əvəzinə kənardan baxıb zövq alardı. Küçədə bir hadisə - avtomobil qəzası, yanğın, dava - dalaş görəndə, eyvandan həvəslə baxar, bəzən sevincək evə səslənib oğlunu çağırar, - "telefonunu gətir çək" - deyərdi.

Oğlu da əlində nə işi varsa - hətta yeməyini də - yarımçıq saxlayıb, həvəslə özünü eyvana atar, hadisəni çəkər, sonra ata-bala oturub maraqla tamaşa edərdilər. Bir axşam işdən qayıdanda maşın yoldan çıxıb çökəyə aşdı. Özünə gələndə gördü ki, qapının dəmiri qatlanıb arteriyasını kəsib, qanı axır. Ətrafa baxdı, heç kim yox idi. İstədi köməyə çağırsın, qışqıra bilmədi. Həyəcandan nitqi tutulmuşdu. Öz içində - "köməyə gəlin, ay Allah yardım et!" - deyib nalə çəkdi. Çətinliklə əlini uzadıb ayağını sıxdı ki, qanı axıb qurtarmasın. Zəif düşdüyündən qolunda güc qalmamışdı. Qan əvvəlki kimi olmasa da, axırdı. Birdən səs eşitdi. Gözlərinə işıq gəldi. Başını azca yana əyib yola tərəf baxdı. "Hə, gələn var, Allah səsəmi eşitdi!" - deyib ümidləndi.

Bir cavan oğlan uzaqdan qaçaraq yol kənarındakı çökəkdə tərsinə çevrilib tanınmaz hala düşmüş maşına sarı gəlirdi.

- Tez ol, qardaş, tez ol, bala, səni mənə Allah yetirib! - içində haray saldı.

Oğlan gəlib yaxınlıqdakı daşın üstünə çıxdı. Boylanıb ətrafa baxdı, heç kim yox idi. Arxayınlaşıb cibindən telefonunu çıxartdı, həvəslə videokamerasını işə salaraq tüstüləyən maşının partlayacağı anı gözləməyə başladı...

• Masallıda "Səma ilə görüş"
• İndiki şeirimizdə uğultu var
• Xalq rəssamının əsərləri Parisdə