Məsiağa Məhəmmədi və eyni vaxtda iki dildə doğulan şeir

Bu gün Məsiağa Məhəmmədinin ad günüdür. Çox sevdiyin adama sevgini sözlə ifadə etmək çətindir. Bunu şairlər bacarır.

Təsadüfən əlimə bir mətn keçdi, 12-ci əsrdə yaşamış bir şairin bizə gəlib çatan və eyni insana həsr edilən yeganə şeiri... Bu şeir həmin əsrdəcə ingilis dilində də yaranıb. Bir şeirin, mətnin eyni biçimdə müxtəlif dillərdə doğulması dünyanın o işlərindəndir ki, dünyada təsadüf deyilən şey yoxdu: həqiqəti bilən, tanıyan adam fərqlidir. Əsrindən asılı olmayaraq...

Siz insanları dəqiq görməkçün yox,
böyük görməkçün – böyütməkçün eynək taxırsız,
mən sizin gözlərinizi anlayıram.

Şərq əyninə Bağdad libası geyinib,
bombalar ölür uşaq cəsədlərində.
Mən sizin Şərqinizi anlayıram.

Ömrünüzün yarısını yaşamamış əllərim əsir,
görünür, mənim əllərimi anlayan olmadı.
indi bu titrək əllərlə divi buraxıb,
nəfsimi salmışam şüşəyə,
qanım gülaba dönür canımda.

Buynuzsuz qoçun heyfi
qalmadı buynuzlu qoçda, –
sonda tale oldu hər şey.

Yazılanlar soyutdu ürəkləri,
ona görə kağızda susdu sözlər,
mənsə saitlərlə samitləri ayrı salmamaqçün yazdım.

Yaş artıqca insan dünyaya qaytarır aldıqlarını,
bal yeyəndə unuduruq arı vızıltısını.
“İnsan nankordu”, deyir Kitab.

Siz ömrü süzüb bir əlli vurduz,
vicdan şüşəniz azalmadı amma,
mən bu doğruluğu anlayıram.