Yalqızlığın Renesans dövrü

Yanır qaz sobası, dörd divar... pəncərə
Bir cüt göz zillənib qüssəli... şəhərə
Qorxunc səsi eşidilir dövlətin küçədən
Polisdir, saxlayıb sənəd istəyir şəhərə dönən gecədən
Günəşsə doğub-batmaqdan bezgin halıyla
Yollanır uzaq bir dağın arxasına
Axşamüstü yalqızlığın Renesans dövrü başlanır.
Tənhalığın bezdirici eyniliyi düşündürür adamı;
ən böyük hakimiyyət tabe olmamaqdır.

Qapı döyülür, qonaq gəlir ikiayaqlı gözəllik...
Tərkibi bir cüt döşdən, nəm paçadan və sadiq qəlbdən ibarətdir
Qapıya yüyürür ac sevgi.
gözəllik - ət kimi çox tez iylənir evə girdikdə.

qadınlar – bu məişət inkivizatorları
yandırdıqları tonqala atırlar
öz ərlərini

Amansızcasına!
hərdən öz halıma ağlayıram gecələr
bacımsızcasına, anamsızcasına

nə vaxtsa adı sevgi olan şey
indi baş ağrısıdır, əsəb pozğunluğudur
nə vaxtsa adı sevgi olan şey
indi ABŞ dollarıdır, qara bazar onluğudur.
nə vaxtsa adı sevgi olan şey
indi məişət fironluğudur.
Sevgi hələ quldarlıq dövründədir.
Hələ sevgidə inqilab yoxdu, üsyan var
Məhbəs yoxdur, edam var.

Bədbəxtliyin isə xronologiyası adi və sadədir:
Yanvar. Soyuqdur, evdəsən və təksən
Fevral. Soyuqdur, evdəsən və təksən
Mart . soyuqdur, evdəsən və təksən
Aprel. Soyuqdur, evdəsən... amma yoxsan
Yəni ölmüsən, ya da bir azdan öləcəksən.

Gün batır,
Bu zaman onun üstünə yuvasına tələsən bir quşun kölgəsi düşür,
bir anlıq.
Otuz iki ildir tanıyıram o quşu
Otuz iki ildir seyr edirəm bu batışı
Otuz iki ildir hər gecə bir az da qatılaşır bu qaranlıq.