Kulis.Az “Axşam oxusu” layihəsindən mərum yazıçı İsi Məlikzadənin hekayələrini təqdim edir

Alma ağacı

Cəfər hündür barıya dırmaşıb həyətə boylandı. Zakirin yer qazdığını görüb qışqırdı:

- Ey! Orda neyniyirsən?

- Ağac əkirəm, - deyə Zakir astadan cavab verdi.

Cəfər barını aşıb onun yanına gəldi. Zakir nazik zoğlu balaca alma ağacının birini Cəfərə uzatdı:

- Al, bağınızda əkərsən, bir-iki ildən sonra böyüyər, bar verər, -dedi.

Cəfər çiyinlərini çəkdi:

- Nəyimə lazımdır? Uşaqlar sənin adını bağban qoyublar, özün də ək.

- Pis iş deyil ki, sən də öyrən.

- Mən bilirəm.

- Bilmirsən...

- Bilirəm.

Onlar xeyli mübahisə etdilər. Cəfər acığa düşüb alma ağacını Zakirdən aldı. Zakir dedi:

- Əkməyini mən sənə öyrədərəm.

- Lazım deyil, mən özüm səndən də yaxşı bacarıram - deyib Cəfər getdi.

O, həyətin ortasında çala qazıdı. Ağacı basdırıb dibinə də bir vedrə su tökdü...

Aradan bir ay keçdi. Zakirin əkdiyi alma ağacı yavaş-yavaş dirçəlməyə başladı. Cəfərin ağacı isə günü-gündən quruyurdu. O, nə qədər fikirləşirdisə, bunun səbəbini anlaya bilmirdi. Zakirdən də soruşmaq istəmirdi. “Mənə nə düşüb Zakirdən öyrənim? Qoy o məndən öyrənsin”.

Bir gün Zakir onun əkdiyi ağaca baxdı.

- Bu niyə quruyur? --- deyə soruşdu.

Cəfər dilləndi:

- Mən ona yaxşı qulluq edirəm, hər gün su verirəm, ancaq, nədənsə bitmir ki, bitmir.

- Qəribədir, - deyə Zakir təəccüblə dodaqlarını büzdü.

Cəfər də başını yırğaladı.

- Mən hər gün su tökməzdən əvvəl onu çıxarıb kökünə baxıram, görürəm ki, bitməyib.

- Necə? Kökünə baxırsan? - Zakir güldü.

- Əlbəttə, kökünə baxıb yoxlayıram da. Bəs haradan bilim ki, tutub ya yox?

Zakir qəhqəhə çəkib güldü. Cəfər pərt olmuşdu. Zakirin gülümsəyən gözlərinə baxıb başını aşağı saldı. Deyəsən o da səhvini anlamışdı.

1962

• Orta Asiyanın "kobız" və "yurt"u UNESCO-nun Ümumdünya İrs Siyahısında
• İlin son “Ulduz”u işıq üzü gördü
• “Eynək” İncəsənət Studiyası ilk tamaşasını təqdim etdi