Kənd – Şəmşad Ağa

Kulis.az Şəmşad Ağanın “Kənd” şeirini təqdim edir

Bir gün dönəcəyim kənd,

- bir vaxt doğma anam idi

və ən inandığım

adam idi...

Yamacından daş atardıq,

çatmazdı atdığımız daşlar

adamlara,

kirəmitli damlara...

üstündəki qayadan

balaca görünərdi adamları,

- yuvasına yem daşıyan

qarışqalar kimi...

hətta dağ boyda məmməd dayı da...

Hərdən uşaq ağlımızla

dərdləşərdik,

kövrələrdik,

acıyardıq halına;

- əvvəllər belə deyildi,

90-larda əyildi,

oğlu cəbhədən dönməyən

fatma qarı kimi büküldü beli...

Dağ kimi oğullar getdi,

qayıtmadı biri də...

çilik-çilik oldu,

sındı bu kənd,

- köks ötürüb belə deyirdi məmməd dayı...

Üzülmüşdü

adamları boşaldıqca,

cəbhədən hər gün gələn

şəhid tabutları boyda kiçilmişdi bu kənd...

Bir vaxtlar sevdiyim o kənd qızı da,

iki uşaq anasıdı...

sevmədiyi bir ocaqda

bəlkə də, layla səsinə bələyər körpəsini

və üzü keçmişə doğru

bir gələcək donar gözlərində...

Amma mən

bu kəndə qonaq gedəcəm,

daha yoxuşlar da tanımaz məni...

bir gün dönəcəyim kənd,

bir vaxt doğma anam idi

və ən inandığım adam idi...