Bu vaxta qalmazsan. Yəqin çoxdan ölmüsən. Bəlkə də indi guşeyi-cənnətdə ərər ağacının altında hansısa almayanaq qılmanla dondurma yalamaqdasan.

Ya da behiştə nəzarət edən mələklərdən ən yekəsi sənə yaxınlaşıb başlayır giley-güzara: “Son dəfə xəbərdarlıq eləyirəm. Səkinə bacı, burda yaxasıaçıq dolaşmaq olmaz.”

Yəqin az da olsa, utanırsan...

Yadına gəlir, Səkinə müəllimə, havalar bərk soyuqlamışdı həmən il. Qar da yağmışdı dizdən. Biz – br dəstə uşaq sinif otağını nəfəsimizlə qızdırıb, körpə ürəyimizdə Allaha yalvarırdıq ki, qara-çovğuna düşüb dərsə gələ bilməyəsən. Amma gəldin. Gözlərin həmişəki kimi qəzəbli deyildi. Baxışların ağrıyırdı, Səkinə müəllimə.

Masanın üstünə sərdiyin iri məmələrinə dirsəklənib xeyli susdun. Sonra da üzünü tutdun ön sırada oturan şagirdlərdən birinə: “Təzə nə xəbər var?” Elnarə adlı sinif yoldaşımız qalxdı ayağa. Başladı eşitdiklərini üyüdüb tökməyə: “Səkinə müəllimə, bizim kənddə ağır bir seyid yaşayır. Kənd məscidində hansısa dua kitabını düz ortadan açıb qoyub üzü qibləyə. Deyib, Allah, qır bu dığaları. Ermənilərin katalikosu bu vaqiədən xəbər tutan kimi alıb əlinə telefonu, zəng eləyib seyidə ki, ağa, xahiş edirəm, bağla kitabı. Yazığıq. Rəva görmə, tifaqımız dağıla. Seyidin cavabı qısa olub: Adə, dığa köpəyoğlu, paşol!”

Yerbəyerdən hamımız başladıq seyidin cəddinə qurban olmağa. Sinif yoldaşlarım dil boğaza qoymurdu. Kim harda nə eşitmişdisə, vətənin bu dar günündə danışmağı özünə borc bilirdi. Sonuncu eşitdiyimiz xəbərdən sonra ermənilər bizimçün dünyanın ən həyasız millətiydi. Hansısa erməni alimi yazılarının birində Nizami Gəncəvini erməni şairi adlandırmışdı. Geydirmə alimin sözlərinə xorla güləndən sonra sən əlində tutduğun qəzeti uzatdın Elnarəyə. Qəzet, məşhur bir şairimizin elə şeirini vermişdi ki, bu sənət əsərini tərcümə eləyib ermənilərə göndərən olsaydı, can qalmayacaqdı dığalarda. Ürək-göbəkləri düşəcəkdi. İndi hərbə-zorbaya keçən şairin bir-iki ay bundan irəli erməni-azəri qardaşlığına həsr olunmuş başqa bir şeirini xatırladım. Qoca şair, ürəyində ermənilər üçün qaladığı sevgi tonqalı səngiməmiş başlamışdı nifrətamiz şeirlər yazmağa. İmkan verməmişdi ki, ermənilərin ana-bacısını, qohum-əqrəbasını, yaxından-uzaqdan gələnlərini sözü yenicə dənə düşən cavan şairlər söysün. Millət şairi olmaq istəmişdi.

Oxunan şeir sənin baxışlarındakı ağrını əridirdi. Həmin dəqiqələrdə hansısa vətənpərvər üçün qoyulacaq heykəlin ən uğurlu eskizi kimiydin, Səkinə müəllimə.

O vaxtlar demək olar ki, həftənin beş günü mitinqlər olardı. Nə yağan yağış, nə də dənizdən əsən soyuq külək bizim yolumuzu meydanlardan uzaq sala bilərdi. Ən ağırı meydanlarda müftə keçilən idman dərsləriydi. Bir də görürdün, kimsə mikrofonu əlinə alıb, uca səslə hökm verir: “Oturmayan erməni!” Kimin hünəri varıydı, oturmasın? Əyilib-qalxdıqca ayaqlarımız əzələ yığırdı. Ağ ciyərlərimiz genişlənirdi. Artıq kimin desən, qabağından qaça bilərdik.

Məktəbimizdə İqor adlı erməni balası varıydı. Yeməkxanada sözümüz çəp düşdü bir dəfə. Sənin ağrıyan baxışlarını xatırladım...

Erməni gədəsi burnundan süzülən qanı köynəyinin qoluna silib məzhəbinə and içdi ki, arxayın olum, o, ölsə də satqınlığı özünə sığışdırmaz.

Səhəri gün milislər gəlib məni apardı bölməyə. İki gün qaldım qaranlıq otaqda.

Erməni gədəsinin çuğullamasına imkan verməmişdin. Məni sən satmışdın, vətənpərvər Səkinə müəllimə...

İllər mənə sənin satqınlığını unutdurur yavaş-yavaş.

Divarlarından su axan otaqda keçən əziyyət dolu iki günümü ağrıyan baxışlarına bağışlayıram.

Bir də yuxuma gəlmə!

• COP-29 bizə niyə lazımdır?
• Elməddin Cəfərov: "Ayın sonunda gəlir ki, maaş ver"
• Xalq artisti beyin infarktı keçirdi