Kulis.az Ömər Xəyyamın Əlixan Rəcəbov və Azər Quliyevin "Baş Daşı" filmi haqqında yazısını təqdim edir.
Bizim aktyorlar eləcə aktyorluq edir. Yəni, obrazın özünü canlandırmır, obrazın taleyini yaşamır. Ən yaxşı halda obrazı təqlid edir.
Açığı, şübhələnirəm, deyəsən, bizimkilər heç obrazın keçmişini, psixoloji vəziyyətini - ümumiyyətlə, kimliyini işləmir.
Təxminən, belə: qaqaş, bir dənə adam olur, qızı ölür, qardaşı ona pul vermir, axırda barışırlar, bir dənə yağ al gəl.
dram/struktur atüstü qurulub.
Növbəti sekansın, növbəti səhnənin bədii/vizual aqibəti əvvəlcədən aydın olur.
Məzmunun tələb etmədiyi şair obrazına tapşırılıb ki, sən filan yağ butulukasını əlində elə tut ki, kamera onun adını oxuya bilsin, sonra da yumurta bişir.
Olur belə. Görürsən, filmdə ağayana söhbətlər eləyən, xırıltıyla həyata, gerçəklərə ironiya eləyən obrazlar olur, - ayrılmış qızlar, saçı çeçenka, ayağı makasinli qaqalar - özü də, bu qaqalar hər toyda zərb çalanın qabağında atdanıb/düşür, - o dayının obrazını ideallaşdırır, həmin səhnəni kəsib tiktokda, vatsapda paylaşır, qohumlara, tanışlara, mövcudluğun acı həqiqətinə söz soxur.
Di gəl, bizim şairin bunca perspektivi/funksionallığı yoxdur.
Eləcə yağı reklam etmək üçün yumurta bişirir...
Hansısa maşın markasını reklam etmək üçün böyük qardaş, az qala, sexin içinə maşınla girir...
Hələ obrazın atasının qəbri üstündə "badamlı" içməyi...
Məzmun basmaqəlibdir, sözsüz, fəqət üslub da klişedir.
Məsələn, sonlara yaxın - kamera intəhasız çöllüyə boylananda bildim ki, indicə qardaşları göstərəcək. Görəcəm ki, onlar atalarının başdaşını tabut kimi daşıyır.
Elə də oldu...
Onsuz da pul xərclənir, əziyyət çəkirsiniz... Meyxana deyil ha, bədahətən deyəsiniz...
Məzmun elə, üslub belə.
Mövcud vəziyyət məlum, pul/para söhbətləri, texniki avadanlıq məsələsi və sair və ilaxır, ancaq əl/elə verib mövcud şərtlər daxilində daha yaxşı iş görmək olar...
Bizi Telegram-da izləyin
t.me/kulis_az
Bizi Instagram-da izləyin
Bizi Facebook-da izləyin
Bizi Twitter-da izləyin
