Kulis.az Tural Cəfərlinin şeirlərini təqdim edir.
Öncə sükutu dinlə, sonra oxu
Əlini səmadan çəkdi,
Dualarından küsən biri-
Yox oldu gözlərindəki
Dan ümidləri...
Qaranlıqda işığı
Axtarmaqdan yorulmadı
Gecənin yorğun kədəri...
İçində bitən bir sevgini
Sabaha dən səpdi
Bir yaz yağışında
Yenidən cücərər deyə...
Tanış olduğumuza şadam-
Ey ayrılıq elçisi...
Bilirsən, sənə də etibar yoxdu,
Bir gün mütləq görüşür bütün ayrılanlar...
Yasdamı, toydamı, ya da küçənin ortasında
Görüşür, ayrılıqlara imza atanlar...
Qəribədir, hamını unutsaq da, bircə “O”nu unuda bilmirik,
“O” asılır paltarlarımızın düymə yerindən,
“O” görünür eynəyimizin şüşəsindən,
“O” yazılır dərman reseptlərimizin sonuna...
Şərab da badəni sərxoş edirsə,
Gəlməyən hamıdan çıxıb gedirsə,
Sənin də şərabla aran düzəlir,
Sənin də hamıdan getməyin gəlir...
Qaranlığı sevməyən, işığı anlamaz...
Qələt edib oyunu pozdum,
Həyat gülməyənə ağlamağı öyrədir,
Ancaq ağlayana gülməyi öyrətmir...
Bir də küçələr var ki,
Adı şair, yazıçı oxunsa da,
Xatirələr küçəsidir,
Görüşlər küçəsidir,
Kimsəsizlər küçəsidir...
Məsələn, Rəşid Behbudov küçəsi-
Titrək baxışlar küçəsi kimi,
Təbriz küçəsi-
İlk sevginin utancaqlığı kimi
Yaddaşımı işğal edib,
əsir qalıb ömrümün ən gözəl illəri
həmin küçələrdə...
Səhərin gözü açılmamış,
Küçəni süpürən qadının
Saçlarını oxşayan meh
Siqnal səsindən ürküb
Yerini qarğış və söyüşə verir...
Sənin də qarğışın tutdu məni-
Xoşbəxt oldum, ancaq bu xoşbəxtliyimi
Başıma vuran qayğılar zəhləmi töküb...
Kim uydurub bu yalanı-
İlk sevgi unudulmur?
Bilirsən, hər şey unudulur,
Elə ilk sevgi də,
Təkcə ağrılar vəfalı olur,
Ürəyi tərk etmir əclafcasına...
Sən də ağac deyilsən,
Mən də yarpaq deyiləm.
Nədir bu küləyə etiraz,
Nədir bu yağışa hikkən?
Get, bulud ol, başımın üstündə-
Ancaq dolub eləmə, mənim yağışa
Hörmətim var...
Heç bir ağrı zamana qalib gəlmir, təkcə ağrının adı dəyişmir...
Qaşlarını düyünləyib həyata tələ qurmaq olmur,
Bir gülüşə təslim olan kinləri deyim sənə...?
Sözünü tutmayanın yanında durmaq olmur,
Bu bayquş ulayan tinləri deyim sənə...?
Bizim görüşümüz Hira dağıdır,
Özündə böyük bir sirri saxlayır.
Keçmiş əhvalımız indi ağıdır,
Ölsə də, ruhunu diri saxlayır.
Əsən barmaqların üzümdə göynər,
Göynər, uzandıqca şəlalə saçın.
Nə mən əvvəlkiyəm, nə sən sonrakı,
Özgəyə aiddir, şöhrətin, şanın.
Boş qalmış qollarım çərpələng olub,
Zaman öz kefində uçurur bəxti.
İnanmaq işini çoxdan buraxdım,
Heç kimə güvənim qalmayıb, qəti.
Daha yer göstərir mənə adamlar,
Metroda, qatarda “əyləş” deyirlər.
Bu da qocalığın əlamətidir,
Kövrəlmə, belədir, “öyrəş” deyirlər.
Yenə gic damarım tutubdu mənim,
Yolda səkilərə “salam” verirəm.
Adamlar ötüşür bir-bir yanımdan,
Onları səkidən cansız bilirəm...
Unutmaq xatırlamaq üçün lazımdır...
Cümə axşamı, kofe sərsəmliyi edib
Müslüm Gursesə qulaq asıram...
Mahnıda bir cümlə var, lap damara işləyir:
“Eğer seni kırdıysam Darıl bana, Ama bir gün beni ararsan Bak ruhuna”…
Kimi qiymətləndiririksə, özümüzü ucuz edirik,
Həyatın yazılmamış qanunudur:
Kimi çox sevirsənsə, öncə o səndən nifrət edəcək…
Hava haqqında məlumat verilir:
Sabah adamların qanı qaralacaq,
Münasibətləri mənfiyə düşəcək,
Arabir baxışları tutulub, açılacaq,
Amma əsasən yağmursuz olacaq…
Dostum, darıxma, bir gün hamı biləcək,
Sənin yaxşı adam olduğunu…
Salavat çəkib ruhuna, qədir ağacını axır ki,
Sulayacaq qohumlar, doğmalar, yadlar…
Birtəhər ömrünü başa vurmaqdansa,
Burax getsin arzularını…
Bəlkə bir də gəlməyəcək,
Amma saxlama xəyallarını,
Bir qatar yoluna burax,
Bir məktub yaz keçmişə-
Yaz ki, bu günümə də şükür!
Bu gün də unutmağa çalışdım
Bu gün də insan qaldım…
Təkliyini kimə danışdınsa,
Ona məxsusdur azadlığın…
Yoxluğunu kim əzab libası edibsə,
Ona məxsusdur varlığın…
Qumar kimidi bəzi sevgilər,
Ancaq sevməyən qazana bilər…
Sən də qumar oynadınmı?!
Sən də uduzdunmu, son göz yaşına kimi…?
Sən də vurdunmu peşmanlıq daşına kimi…?
Özünü unutmaq ən böyük xilasdır…
Cümə günüdür, azan oxunur,
Günahlar yer axtarır gizlənməyə…
Atadan dəmi götürdük, anadan qəmi,
Bir az həssas olduq, duyğular cəmi.
Ürək bəla seçdi, gözlər də nəmi,
Olduq belə adam, olduq sərsəri.
Payıza oxşadı səsimiz,
Xəzan oldu avazımız.
Qışa döndü talelər,
Dönük oldu yazımız.
Adama paxıllıq da güc gəlmir,
Hamıya uğur diləyib,
Dəli olursan…
Tut ağacı kimiyəm,
Çırpıldıqca böyüyürəm,
Yığıldıqca dincəlirəm,
Kəsildikcə dirilirəm…
Sənə bir təsəlli deyim-
Qorxma, ölüm heç kimi unutmur…
Boş yerə mənə nifrət edənlər, başımın tükündən çoxdur…
(Bibliyadan ayə)
Nifrət-sevginin xain üzü,
Nifrət-həqiqətin axsaq ayağı,
Nifrət-hamının sonu, heç kimin əvvəlli…
Bax, dəniz ləpələri sahili döyür,
Sahil döyəcləyən ləpələr də böyüyür,
Amma sahillər ləpələrə küsmür,
əksinə hər dəfə bir az da aşiq olur ləpələrə sahillər…
Gülməli də olsa yaşamaq bəhanəsi ilə ölmək olmur,
Amma ölmək bəhanəsi ilə yaşamaq olur…
Adam var heç vaxt ölümü düşünmür,
Halbuki ölümü düşünməkdir həyatın özü…
Kim bizi unutsa da, kim bizi tərk etsə də,
Ölüm heç kimi unutmur, heç kimi birdəfəlik tərk etmir…
Sonda qayıdan qonağa ölüm deyirlər,
Əslində ölüm heç vaxt qayıtmır,
Ölüm bizi xatırlayanda hamı bizi unutmağa başlayır,
Hamı bizi xatırlayanda isə ölüm bizi unudur…
Musa əsasını dəryaya vurdu, dərya aralandı,
sən də gözlərini qəlbimə vurdun, qəlbim bütövləşdi…
Bəzən olacaqları təxirə salmaq üçün nəsə uydururuq,
Məsələn, “hər şey yaxşı olacaq” deyib, susuruq və …
Dəryanın ortasında daşın içindəki qurdam,
Məni unutmayan Tanrıya bir sualım var:
“Bəndənə unutmağı necə öyrətdin?”…
