O şair Mirzə Şəfi Vazehdir.

Onun haqqında ayrıca bir yazı çap etmişik deyə haqqında geniş danışmıram.

Gəncədə sevgisi uğursuz oldu, sonra Tiflisə köçdü.

Tiflisdə şeirlə sevgili olduğu zamanlar idi.

Bəlkə düşmən idi sevgiyə.

Deyirdi ki, sevənlər mənalı şey yaza bilməzlər.

Vazeh haqqında məlumatları bizə tələbəsi Fridrix Bodenşted çatdırıb.

Fridrix bir gün şairin qəribələşdiyini hiss edir.

Şair deyəsən şeirin özündən zövq almırdı, oxuduğu misralar onun ürəyində
hansısa bir hissi alovlandırırdı, şair dəyişmişdi.

Onun öz-özünə dediyi şeiri eşidir Fridrix.

“Sənin tellərinin ətrini külək Hafizin qəbrinə aparsa onun sakit qəlbindən gözəl güllər baş qaldırar”.

Hafizə adlı bir qız görmüşdü küçədə, ona vurulmuşdu şair.

Evlərini pusmuşdu bir yeniyetmə kimi.

Küçənin sakit vaxtında damda duran Hafizəyə şeir oxumuşdu.

Qonşu qızlar dama çıxmış, Hafizə ona əliylə “get” demiş, Vazeh isə şeiri
badam qabığına büküb ona atmışdı.

Bir anlıq gözünüzün qarşısına gətirin: badam qabığına bükülən şeir...

Necə gözəl görünür...

Sonra bir qadın gəldi, Mirzəyə “mənimlə get” dedi.

Onun evinə getdilər, qadın müjdəni verdi: “Onu Hafizə ilə görüşdürəcəkdi”.

Evə qadın paltarında girməli idilər.

Vazeh qadınla eyni boyda idi, onun qırmızı tumanını geyindi.

Başını şalla örtdü, çadra taxdı.


Qızın yanına gəldi, ona şeirlər oxudu, ona meylli olan qızın ürəyini oğurladı.

Evləndilər...


Bu sualı özümüzə verək:

Sevgilimiz üçün qırmızı tuman geyib başımıza şal bağlaya bilərikmi?

Adətən kişilərin işlətdiyi bu məsəl təhqiramiz mənadadır, “filan işi görə
bilməsəm başıma ləçək bağlayaram”.

Qadınların ikinci sinif insan sayıldığı feodalizm dövrünün kişimərkəzçi
təfəkkürünün məhsuludur.

Lakin elə bu kişimərkəzçi mühitdə bir şair sevgilisini görmək üçün qırmızı
tuman geyinmişdi.

Şairlər balaca tanrılardır, onların öz qanunları, öz qaydaları var...




Qan Turalı

• Həmin qadınlara “şeytan” demək... - Aysel Əlizadə
• Mifologiya Film Festivalında rəqəmsal oyun müsabiqəsi
• Hər kəs “Sehrbazlar dərəsi”nin sehirli aurasına düşmüşdü