Kulis.Az Qismətin yeni şeirlərini təqdim edir.

Şaiqə.

1.

Yaddaşın səhrasında keçmişin mirajları

bir-bir görünüb itir, yadımızda qalana

ömür desək inciməz. Bəs yadda qalmayanlar?

Yeddi yaşdan bu yana az da olsa ömürdü,

üzü ana bətninə diktafon işləməyib...

Yaddaşın arxivindən dumanlı bir görüntü:

ilk dəfədi güzgüdə öz üzümə baxıram.

Əlimi qaldırıram əksimin əli qalxır,

beləcə başlayıram tanımağa əksimi,

əzbərə öyrənməyə, özümün təqlidinə...

Dilin sözsüz illəri görən necə olmuşuq,

necə düşünmüşük biz? İndi masa masadır,

onda nəydi görəsən? İndi ana anadır,

onda kimiydi görən? Məsələn, kar doğulsaq,

eşitməsək ki, nə cür səslənir ana sözü,

anamız kim olardı? Dörd yaşımın fotosu:

deyirlər ki, bu sənsən, bu, mənəm çox güman ki,

amma deməsəydilər, kim olardım, bilmirəm.

2.

Yadına gəlirmi tətil günləri – hələ it kökünə düşməmiş o bağ,

hovuz, qumsallıq, bürkülü axşamlar, ağcaqanadlar,

o köhnə teleskop gözündə qalan on yeddi yaşın səması?

Həmin kələ-kötür, dolanbac yoldu;

yazmağı bilməyən dəcəl bir uşaq

əlinə ilk dəfə qələm alanda,

bütün divarları necə yazırsa,

bu yol da eləcə əyri-üyrüdü.

On il bundan qabaq bu torpaq yolun

solu evlər idi, sağı meşəlik.

İndi həmişəlik – həmişəlikmi? –

zeytun ağacları, şam ağacları,

meşənin içində möcüzə kimi

qəfildən adamın rastına çıxan

futbol meydançası o tərəfdədi –

daşdan çəpərlərin o tərəfində...

On il bundan qabaq bu torpaq yolun

qıvrıla-qıvrıla gedib çıxdığı

o yekə, o azman mavi darvaza

hələ üzümüzə gülə bilirdi.

Onda o darvaza, o azman dəmir,

o Nazim Hikmətin gözü darvaza,

hələ solmamışdı kimsəsizlikdən.

Həyətə girəndə, solda, lap solda,

mavi darvazanın düz dibindəcə,

kiçik it damı var – Çapanın evi.

Yadına gəlirmi, əvvəl qorxduğun,

sonra tumarınla əzizlədiyin,

dünyanın ən gözəl gözlü köpəyi?

Mənim yadımdadır o sevimli it.

Babalar, nənələr öləndən sonra,

həmin bağ evinə gediş-gəlişlər

get-gedə azalıb, öləzidikcə,

o it pəncəsini üzüb hamıdan

dörd-beş il o bağda tək-tənha qaldı.

Sonra da kim bilir, bəlkə bir gecə,

ulduzlu göylərə gözünü dikib,

canında son dəfə təpər taparaq,

yarıit, yarıqurd bir nalə ilə

bizim adımızı hürdü yollara...?

Mənim yadımdadır həmin qarlı qış,

getdik ki, o gözəl, o nəcib heyvan,

buzdan heykəl olub həyətimizdə...

O vaxtdan qorxuram, yaman qorxuram,

qorxuram nə vaxtsa qəfil qış günü

çoxdandı arayıb-axtarmadığım

kimisə axtarıb tapa bilmərəm...

Gələcək.

Keçmişin nə qədər ayağı olur-olsun,

“İndi” dediyimiz zaman qırıntısı

nə qədər sürətlə köhnəlir köhnəlsin,

gələcək başlayıb artıq.

Çox keçməyib Böyük Qardaşın

baxışları altındakı ömrümüzdən,

amma deyəsən

artıq özümüz özümüzün polisi olmuşuq.

Çox da dərd etməməli,

çünki hamımız sabahın antik dövrüyük.

Amma təkcə yaxşı adamlar yox,

əclaflar da unutmasınlar gərək,

unutmasınlar ki, gələcək hələ uzun çəkəcək...

Xaric not.

Elə ki, səhnədəkinin boğazı qurudu,

başladı xaric oxumağa,

onda əlüstü mikrofonu tamaşaçılara

uzatmaq vacib olur.

Hə, əziz və hörmətli tamaşaçılar,

alqışlayan əlləriniz var olsun,

ta keçib zəhmətdən bir az da siz oxuyun,

utanmayın, çəkinməyin,

buyurun, siz Allah, buyurun.

Elə ki, o müqəddəs mikrofon

əziz və hörmətlilələrə tərəf uzadılır,

xor işə düşür, onda bircə qalır

reklamları gözləmək,

sonrası asan məsələdi, çooox asan məsələ.

• Audiovizual Şura elan etdiyi müsabiqəyə yekun vurdu
• "Səni unutmağa vaxtım olmadı" - Tural Cəfərlinin şeirləri
• “Allah, ölməmişəm, hələ diriyəm…” - Cəbrayıl Hüseyn