Bir zamanlar ədəbiyyata İlyas Ərnəfəs adlı bir gənc şair gəldi. Maraqlı, orijinal deyim tərziylə seçilən bu gənc tezliklə hamının diqqətini cəlb etdi və şeirləri “Azərbaycan”, “Ulduz” jurnallarında, ədəbi qəzetlərdə müntəzəm dərc edilməyə başladı.

Deyirdilər bu gənc gələcəyin böyük şairlərindən olacaq... Şeirdən başlanan yol onu Riqaya, ordan yenə də Vətənə qaytardı. Qayıdıb gələndə daha həmin həyat eşqiylə dolub-daşan gənc İlyas deyildi.

O vaxtdan İlyas bu dünyanın adamlarıyla dil tapa bilmir. “Azərbaycan” nəşriyyatının qabağında var-gəl edə-edə ciddi tövrlə kiminləsə danışır, bu söhbətlər bitmək bilmir... Biz heç vaxt İlyasın həmsöhbətini görə bilməyəcəyik... Bəlkə də “üzündəki mələk təbəssümüylə pillələri enən” o qızla danışır...

Kulis.az İlyas Ərnəfəsin “Ulduz” jurnalının 1990-cı il 2-ci sayında dərc edilmiş şeirlərini təqdim edir

Hayqırtı

Uzaqların boyunu ütür

bir bayram gecəsində,

tənha otaq küncündə yanan

qərib qəndil.

Yalqızlıq süzgəcindən keçirdi

qürbətin zorluğu,

yaşanmamış sevdaların göz yaşları.

Oyunlardan bezar dünya

itirdi rahatlığın səmtini.

Pıçıldar qaranlıqlar,

hayqırar aydınlıqlar.

Dinləməz bir kimsə:

- Tərk et, yalqız qəndilim,

otaq küncündəki qəribliyini!

Döyüldü xoş xatirələr

ötənlərin zindanında.

Dəmirçi körüyünə döndü xəyallarım.

Ümidlər yağmadı göylərin

qərib tutqunluğundan.

Qüssələr geniş çətirini açdı

başımız üstə.

Dabanlarımız cadar-cadardı

keçə bilməyəcəyimiz yolların xofundan.

Dar ağacında yellənən insanın

hədəqəsindən çıxmış mavi gözləritək

ümidsizdi dəniz.

Kəsik qola dönüb

sabaha uzanan yollar.

Yüyürür uca dağlar

qurumuş dəryaların dibsizliyinə,

çığırtıların qaytanı kəsir

dünyanın yağır çiyinlərini.

Bircə sən qaldın, yalqız qəndilim,

tərk edəcəksənmi axır,

dünya dolusu tənhalığını?!

Nəğmə

Dənizin hamar üzünü öpür

sahilin çağırış dolu təbəssümü.

Söykənəcəkdi ləpələrin səsinə

şaqraq gülüşlər.

Gəmilərə ilişib üzən

yosunlar xoşbəxtdi.

Göyərtə qapılarının cırıltısıdı

bədbəxtlik nəğməsi.

Darıxıb lövbərlər,

dibi göynəyir dənizin.

Qumlar

qızmar Günəşdən dəli-divanə,

yoxdu dünyada limanlar,

gözləmələrdə

insan baxışlarıdı önümüzü hasarlayan.

Gözlər -

bizdən uzaq oyunların bitməzliyi.

Hədəfə çatmayan zərbəyə dönürdü

get-gedə əllər.

Ayaqlar - tərk edilmiş sevdaların

uçuq sütunları.

Gözəl xatirələrə

başdaşıdı qayalar.

...Örtə bilmədiyimiz açıq qapılardı

ovuc dolusu azadlıq.

Kimsə görməz,

qarımış qız qədər dərdlidi dəniz.

Ağrılarına sığal çəkmədən

yoruldu dalğalar,

üzüqoylu düşdü sonsuzluqlar...

Şaşqınlıq

Xatırladığım bir şey;

pillələrlə enirdin,

üzündəki mələk təbəssümüylə.

Elə bil sən yox,

çöhrəndəki təbəssümdü mənə sarı gələn.

Bahar ətritək hopurdu pillələrə

hər addım atdıqca

ayaq səslərin.

Xoşbəxtlikdən başını itirmişdi

məhəccərlər,

təbəssümdən açıq qalmış

insan dodaqlarına bənzəyirdi

pillələr...

• “2 aprel – Beynəlxalq Uşaq Kitabı Günü”nə həsr olunmuş uşaq kitab sərgisi baş tutdu
• Nə üçün? - Süleyman Sani Axundovun hekayəsi
• Qəşəm Nəcəfzadə veriliş aparacaq