Kulis.az Səhər Əhmədin yeni şeirlərini təqdim edir.

***

Hər axşamtərəfi

azan səslərii

özünü atanda minarələrdən

çıxıb getmək istədim bu şəhərdən

üzü şimala...

Çıxıb getmək istədim,

Dualar tüstü kimi

göyə ucalanda viranələrdən

və azan səsləri

özünü atanda minarələrdən.

***

Dörd yanın toz bürümüş bu köhnə zirzəmidə

Nədi ki özün asmaq?

Bucaqdakı kəndirlə tavandakı halqaya

“Əlvida” sözün yazmaq.

Hər yerdə qalaq-qalaq, köhnə əlifbadakı

Unudulmuş kitablar,

Yerdə bir it zənciri, bir uşaq arabası.

Rəfdə paslı bir saat, xarab olmuş sərinkeş,

Boş bir araq şüşəsi və xiyar şorabası...

Küncdə hörümçək toru, tində siçan tələsi

Hərəsində bir qurban, ölümün təntənəsi...

Bircə insan cəsədi əskik bu zirzəmidə

Nədi ki özün asmaq?

Bucaqdakı kəndirlə tavandakı halqaya

Sonuncu sözü yazmaq...

***

Bir az da yaxın oturun,

Lap həyatın yanında.

Yeni bir payız başlayır,

Pəncərələr önündə.

Səhərlər təndir çörəyi

və yağışlı havalar.

Səngiyirmi küçənizin

tinindəki davalar?!

Cavan-cahıl tərk edirmi

Yığışdığı dalanı,

Seyrəlirmi gəlişləri

Qatıqsatan xalanın?!

Yenə alov qüllələri

Gecə parıldayırmı,

Dərin bir yuxu içində

Yağış şırıldayırmı?!

Yandırdızmı sobaları,

Çəkdizmi pərdələri,

Asdınızmı divarlardan

Ömrün "xəritələrin"?!

Bir az da yaxın oturun,

Lap həyatın yanında.

Yeni bir payız başlayır,

Pəncərələr önündə.

***

Dibçək güllərini suladım öncə,
Saralıb büzüşmüş yarpağı üzdüm.
Təmasdan sevinən biçarələri
Açıq pəncərənin önünə düzdüm.

Beş yaşlı oğlumun yatmazdan qabaq,
Çəkib şifonerə yapışdırdığı
Mənə bənzəməyən rəsmimə baxdım,
Qəfildən oğlumçün yaman darıxdım.

Komodun tozlanmış güzgüsün sildim,
Orda da əksimə baxdım və güldüm.
Haçandı görmürdüm sanki üzümü,
Baxdım ki toz basmış təbəssümümü.

Həzin bir mahnıya başladım sonra,
Uşaqkən anamın xoşladığından.
Mahnı da sevindi dodaqlarımda
Şad oldu hələ də yaşadığına.

Yemək də bişirdim, çayı da süzdüm,
Yemiş də doğradım, qarpız da kəsdim.
Dəyişdim masanın boz örtüsünü,
Ən təzəsin seçdim, ən güllüsünü.

Bir azdan uşaqlar gələcək evə,
Dağıdıb tökməyə nəsə tapsınlar.
Sonralar mənsiz də yaddaşlarında
Şəklimi çəkməyə nəsə tapsınlar.

***

Nə vaxtdı, evdən çıxmıram,

Odamda küllənirəm.

Bayıra addım atmağa

Tənbəllik eləyirəm.

İndi yadıma da düşmür

O çox darıxdığım gün.

Nəsə çovğun olmalıydı,

Son evdən çıxdığım gün.

Yenə yıxılan oldumu

Qar üstündə sürüşüb.

Hərdən gülümsəyirsənmi,

yadına nəsə düşüb.

Yalanı yoxmuş həyatın,

Sən demə, gerçək imiş.

Uşaq vaxtı uydurduğum

“Sən” belə gerçək imiş.

Uzaqlaşdım qapılardan

Qondum pəncərələrə.

Haçandı heç nə yazmırdım

Tərləmiş şüşələrə.

Üzümü qoydum, isindi

Pəncərəmin şüşəsi.

Və bir də smaylik çəkdim -

Gülücük işarəsi.

Sonra bir öpüş yolladım

Tanrıya-yaradana.

Düşünmənin, varolmanın

Hissetmənin adına...

***

Qarşımda - Ana səhifədəki paylaşımları

Tək-tək “layk” elədim.

Birinə gülümsədim, birinə acıdım,

Dərin hüznlə kədərləndim.

Bayırda balıq satan kişinin qışqırtısı

Otaqda divar saatının çıqqıltısı.

Saata baxmadım, pəncərəyə boylanmadım.

Bilmək istəmədim günün

Hansı vədəsi olduğunu.

Oyanıb, çay içib, yenə yatmış,

Yenə oyanmışdım.

İçimdə nə bir həyəcan,

Nə bir təlaş.

Kompüterin yanında qırmızı bir alma vardı,

Yeməyə tələsmirdim.

Bu natürmorta oxşayan

Mənzərəni pozmaq istəmirdim.

Mövsüm qış, otaq isti, ayağım yalın,

Kreslom rahat,

Başım sakitdi.

Günə necə, hardan başlayacağımı bilmirdim.

Sanki nəinki otaqda, bütün dünyada təkdim.

Amma qarşımda - virtualda

Duyğularının üstünü açıq qoymuş adamların

Hamısını sevirdim.

• “Xalq yazıçısı Mehdi Hüseyn - 115” adlı kitab sərgisi açıldı
• "Dune" filminin üçüncü seriyası ilə bağlı açıqlama
• Misirin nüfuzlu qəzetində azərbaycanlı alimin müsahibəsi dərc olundu