Kulis.az Hədiyyə Şəfaqətin yeni şerilərini təqdim edir.

***

Azza,

Adamlar səninlə mənim və bir-birlərinin dilində danışmırlar,

Susmuşam,

Burda

Sözlər ikimizə aiddir-sənə və mənə...

Heç nə dəyişməyir...

Əllərim tez-tez aldanırlar və onları geri çəkməli oluram.

Ayaqlarımı yerə toxundurmağa öyrəşmədim ki, öyrəşmədim...

Qurumağa başlayacaq ağaclar, Azza,

Qəlbimin dərinliklərindən bir səs deyir,

Deyir,

Deyir hey bunu...

Quruyan ağacların dərdi məni yandıracaq,

Yandırılan ağacların dərdi Tanrını,

Neyləyəcəyəm mən ağaclarsız, Azza,

Neyləyəcəyəm?

Hər gün daha çox ağrı damcılayır boğazıma,

Hər gün bir az daha içimə-içimə yığılıram...

Çırpınmamağa ehtiyacım var,

qanadlarımı sağ saxlamağa...

Sən bilirsənmi göyləri yerdən seyr etmək nə deməkdir,

Nə deməkdir quş uçuşundakı sehrli pırıltı,

Bilirsənmi,

Yuxularda...

Yuxularda...

Yuxularda...

Yol getmək nə deməkdir gözü yumulu adamlar üçün

Günəş doğarkən

Ayna yolda oynayan parıltı...

...Nəfəs-nəfəs,

Udum-udum ölürəm mən, amma bu incitmir daha,

Hər səhər pəncərəmdəki çiçəklərə gülümsəyirəm əvvəl,

Sonra

Tanımadığım insanlara,

Öz-özümə deyirəm ki,

Sən ki,

Sevgilərin ən gözəlini yaşadın,

Və pıçıldadın ən gözəl şeirlərini artıq, kədərlənmə...

...Bir ovuc kül olmaq da taledir,

Bir su damcısından qalan iz olmaq da, aynalarda,

Qurumuş ağac da...

Vaxtı yetişdiyində, Azza...

***

Mən o səsi quru ağacın nəfəsindən aldım...

Yam-yaşıldı o səs,

İçində ağappaq kəpənək vardı...

- Salam

Pıçıldayıram

Hər axşam çağı...

Məzarlıq qapısındakı qurumuş ağacın iri budağı

Mənə səmanı göstərir

Paslanmış dəmir barmaqlıqların üstündən

Bir addım bu tərəfdə-küçədə olsaydı

Çoxdan kəsmişdilər

Məzarlıq quru ağaclarını qoruyur

Asfalt, adamlar,

Qurumuş ağacın budaqları,

Hər şey

Öz rəngində çıxır gün işığına yağışdan sonra

Səma...

Mas-mavi...

Bir az aralıda

Taksi sürücüləri

Hər axşam

Məzarlığın qapısında ləngiyib

Quru ağaca təbəssüm yollamağımı görürlər...

Yanlarından kölgə kimi ötüb keçirəm

Nə etməli,

Onlar da orada - yolumun üstündədirlər

Qapalı baxışlarımda

Yam-yaşıl səs...

İçində ağappaq kəpənək...

***

Bir dəstə çöl çiçəyi

Bir dəstə çöl çiçəyi

Bir dəstə çöl çiçəyi -

Yaşam.

Ümid

Arzu

Xəyal

Yuxu

Qoxu -

Sevgi

Heç biri

Heç biri

Heç biri üstünü örtməyə yaramır gerçəyin

Ayaqlarım çölə dəymədi bu yaz,

Əllərim çölə toxunmadı,

Mən

Bu yaz göyərmədim çöldə

Pəncərəmin qarşısındakı quru ağaca zillənib qalmışam

Öldük

Həqiqət budur...

***

Yollamaq istəyirəm əllərimi dumanın içinə

Dumanın içində

İtirmək istəyirəm əllərimi...

Əllərimin arxasınca

Getmək,

Hardasa

Yarıqurumuş ağacın budağından dərmək istəyirəm əllərimi...

İki min on yeddinin mart baharı,

Duman

Aramızda pəncərə şüşələri, yağış damcıları,

Və kiminsə

Uçulmaqda olan yetim evi,

Baxımsız həyətinin ovulub tökülməyə başlayan kərpic hasarı...

Əllərim,

O evin qarşısındakı yarıqurumuş ağacın budaqları...

***

Qurumuş ağacın

Qurumuş budağında can axtarıram...

Ən azı ümid edirəm,

Ən azı...

Pıçıldayıram:

- Oyan

Mən səni sevirəm və ölməyini istəmirəm...

Qurumuş ağacın

Qurumuş budağını külək tərpədir

Düşünürəm: "O məni eşidir"...

Gecikmiş bahara minnətdaram,

O, ağaclara düşünməyə vaxt verir,

Havalar hələ də soyuqdur...

Kimsə

Məni inandırmağa çalışmasın ki, ölüb ağac

Öz ağaclarımın

Ölüb-ölmədiyinə mən qərar verirəm

Və

Onların yaşıllaşmaqdan başqa yolu yoxdur...

Qurumuş ağacın

Qurumuş budağında can var...

***

Ən uzaq günlərdə

O qədər uzaq ki, unudulub,

Bir tutum xəzəldən göyərdim...

Köklərim

Həyat bağlarımdı

Bu üzdən o üzə

Siz bilməsəniz də

Mən ağacam...

“Ədəbiyyat qəzeti”

• Adəmin atası niyə həbs olundu?
• Coli boşandıqdan sonra sərvət qazandı
• Evləndi, boşandı, yenə evləndi – Çağdaş İsrail hekayəsi