Kulis.az Baba Yaşaroğlunun şeirlərini təqdim edir.

Gülümsə

Gülümsə,

Təbəssümünlə dol içimə

Sev, sevə bildiyin qədər

Nə bacarırsansa sev

Başqasına pay vermə, yadlaşmasın

Sevdiyinə öyrət bildiklərini

Sən...

Sərçə yuvasının titrək nəfəsi,

Barı, kirpiklərini toxundur

Yasəmən qoxulu dar küçələrdə

Sevmək utanmaqdır

Ağacların gövdəsində öyrəndiyin

Hərflər qədər, işarələr qədər gülümsə

Nə də olsa, yarası qalsa da özü xatirədir

Bəlkə də o, sirli qutularda,

qabıqdan bağlamalı

Sənə bir hədiyyədir

Gülümsə,

Hər bahar bir çiçəklə başlayar

Sonra gülüstan olar

Öz bəstəsi qədər nəğməkar və həzindir

sənin kövrəkliyinlə örtülmüş

utancaq səsin

gülərkən dodaqlarında itmək istəyən

bir damla zərifliyi qədər incəsən

duru gözlüm...

gecələr sənindir gündüzlər qədər

üfüqlərində xəyal qur gerçəklər kimi

yaşat yaşatmaq istədiyin nə varsa

...hətta albalı çiçəklərindən tac toxu özünə

bəzən şah ol, bəzən sultan ol,

sonra da zövq al,

bəzən qumluqda öpüşən uşaqlar kimi

gəl, ahəngini mənimsəyək dünyanın

yağış yağsın üstümüzə,

amma yükünü soruşmayaq buludların

səs etməsin deyə...

bəlkə də sevmək gülümsəməkdir

Sevda küçəsi 2: Leyla

adın elə həzin

elə mübarək səslənirdi ki

sanki ovuclarımdan oxumuşdum

bu beş hərflik və dillərdən düşməyən

sirri ilə, sehri ilə könül oxşayan

bir ömürlük dastanı

elə əzbərləmişdim ki

üzünün bənzərsiz cizgilərini

heç vaxt tanıya bilmədiyim qoxunu

və bəyəndiyin hər nə varsa

əzbərləmişdim...

mən görəndə, səhər vaxtı idi

Günəş yenicə boylanırdı dan yerindən

yenicə isitməyə başlamışdı torpağı

seyrək çəmənliklərin şehi qurumamışdı hələ

şəhər yenicə oyanırdı

mən bağça qapınızın önündəydim

səssizcə sənə kilidlənmişdim

bir işarə ilə xəbər etmək istədim

amma çəkingənliyim o gün də mənlə idi

dünyanın səkkizinci möcüzəsinə baxırdım elə bil

saçların çiyinlərində sonlanmışdı

o an dünyaya sığdıra bilmədiyim

bəlkə də bir neçə dəfə sınıxmış

ya da heç tanınmamış, kəşf olunmamış ürəyinə

anidən sığınmaq istəmişdim

elə arzulamışdım ki

kitablardan oxuduğun Məcnunun

başqa dünyalardan belə görünən

ucsuz-bucaqsız, quru səhralardakı yalvarışları

qovuşmaq arzuları belə bir heç

bağışlasın məni...

bilmirəm, bəlkə də

nəzir-niyazla doğulacaq bir söz

sarı qırmızılı yarpaqlarla

bəlkə də bitməyəcək bir payız

dar günlərimdə...

hərdən tüstüsünə boğulacağım

amma istisinə də qızınacağım

Yanvar ocaqları qədər arzulamışdım

hələ ətrafında sevərək bəslədiyin

bir ovuc qan alacaq qədər ucu kəskin

bu qədər tikana rəğmən səni

qoxlamadan sevməyi də arzulamışdım

elə yaşamışdım ki

hislərimə tel-tel toxunsan belə

hərdən məktəbli uşaqlar kimi

bir günlük də olsa küsməyəcəkdim

hətta inciməyəcəkdim

sənin özündənrazı və şıltaq

hərdənsə heç də adil olmayan

yad dildə qınanılası davranışlarından

gəlsən də, gəlmək istəməsən də

yorğun olsam da dolaşacaqdım

şəhərin qarmaqarışıq və heç də

aydınlanmayan küçələrində

müdrik və səfil biri kimi...

sadəcə gülümsəməyə alışmışdım

bu günlərdə, deyəsən

ya mən bu səmtə tərsəm

istəmədən gün uzunu dar gəlirəm

...cərimələnirəm

ya da sənə aparan asfalt yollar

bilərəkdən qısa-qısa, tərs çəkilib

xəbər verən küləklərim görməsə də

yaşadığın ünvan düzdür

amma mən bilmirəm

elə yazmışdım ki

adını göy üzündən oxunası

azman hərflərlə hecalamışdım

əsil duyğularımı sarı qumlu sahil boyu

yorulmadan, yazmışdım

bir mənə xas, inad olsun deyə

hətta Qarayazıda, Ceyrançöldə

susuz boz torpaqlarda boyanmışdım

yamyaşıl Hunna dərəsində belə

görünməz addımlara...

bəlkə də geriyə baxdıqca

səni yaşamaq üçün

bitməsini istəmədiyim günlərdə

yarımçıq yuxularımda belə

adını daş divarlı hasarlara...

dərin-dərin qazımışdım

utanaraq dəli dolu xəyallarla

hərdən çılpaq ümidlərə sarılaraq

bəzən 91 desibel hayqıraraq

saatlarca səni sayıqlamışdım

bax, indi normal səslə, ixtisarla

istəklərimi kimə danışmaq istəsəm

sətir-sətir onlara tükənmək istəsəm

heç kəs mənasını yoza bilmir

gör ki, heç kim məni mənə danışa bilmir

olsun...

yarıgerçək şəhər yuxularında

hər gün tammetrajlı film kimi

sevə-sevə izlədiyim

bütün həyatım anlam qazansın deyə

reallaşmasını istədiyim

bir də eşq vardı...

öz aramızda, yaşaya biləcəyimiz bir eşq

zamanla tamamlanmaqdan başqa

heç nə istəməyən bir eşq

toxuna biləcəyin, oxşaya biləcəyin

tanıdığın bir könüldə

naxış kimi min bir rənglə göz oxşayan

bir də, sevərkən sevdirəcəyin bir eşq

elə sevmişdim ki

nə danışa bilirdim bildiklərimi

nə də bilmədiklərimi öyrət deyə

...susa bilmirdim

yaşayaraq yaşatmaq istəmişdim

bütün varlığımla sahiblənmək

səni yalnız özümlə, birdəfəlik

bölüşmək istəmişdim

bir gün elə qucaqlamışdım ki

dağlardan enmiş səhər mehi kimi

qolların boynuma sarılmışdı

dodaqların qupquru və soyuq

nəfəsində xəfif bir titrəyiş vardı

əllərində isə neçə illik həsrətin

ayna qırıqları

“bir günahımı sil, Tanrı”

deyə səmaya bağırmışdım

səsim gedib çatacaqdımı

bəlkə indidən eşidəcəkdi

bilmirəm...

nəyə layiq olduğumu belə

o an unutmuşdum sanki

sadəcə bu qədər yaxınlaşmışkən

hüzur şəfəqləri ilə zəngin sevginə

heç olmasa 40 günlük yoluxdurmadan

uzaqlaşmağını istəməmişdim

bir gün pıçıldamaq istəmişdim ki

arada bir vaxtın olsa

sadiqliyin, sədaqətin abidəsinə bax

bax ki, hər gün bir gün daha böyüyür

mən də “Leyla” deyə

bir əsrlik dul kimi

avaz-avaz oxuyuram

ucalsın deyə...

• "Ömər ilə Əli həzrətlərini rüsvay etməyəsiniz" - Müəllimliyi həccə getməkdən üstün bilən yazıçı
• "Rouzların savaşı" yenidən çəkiləcək
• "Ağrıdığını desə də, içi həyat eşqi ilə dolu idi..." - Vida söhbəti